Η ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΕΥΧΗ.....

                                                

Μια φορά και έναν καιρό σε μια πολιτεία μακρινή και μόνη, ζούσε μια Ευχή που ήταν μονίμως θυμωμένη. Κι όταν λέω θυμωμένη, εννοώ πως σχεδόν ποτέ δεν την είχε δει κανένας να χαμογελά ή να είναι ευχαριστημένη με κάτι. Θύμωνε με τα πάντα. Με τους ανθρώπους που την ξεστόμιζαν χωρίς να πολυσκεφτούν την πιθανότητα του απραγματοποίητου ή ανέφικτου αυτής, με τους αστάθμητους παράγοντες που  την  εμπόδιζαν να αποκτήσει σάρκα και οστά, με τους άλλους που ήταν έτοιμοι να διατυμπανίσουν ένα –τα έλεγα εγώ ή  το περίμενα -κάθε φορά που κάτι την εμπόδιζε να γίνει χειροπιαστή  και τέλος θύμωνε με την πραγματικότητα που αρνούνταν να της επιτρέψει να της μοιάσει.

               Έτσι η Ευχή μας ήταν πάντα κακόκεφη και λυπημένη. Έβλεπε γύρω της  άλλες ευχές να πραγματοποιούνται αμέσως και χωρίς πολύ κόπο και ζήλευε φριχτά. Τόσο που δεν αναγνώριζε πια τον εαυτό της. Είχε γίνει τόσο δύστροπη που ακόμα και όταν πήγαινε να πραγματοποιηθεί ,η συμπεριφορά της ήταν τόσο απαράδεκτα επιθετική που η ίδια γινόταν εμπόδιο στον εαυτό της. Σιγά- σιγά έχασε την αυτοπεποίθησή της και έφτασε να πιστεύει πως  ποτέ δεν θα γινόταν πραγματικότητα. Το χειρότερο, όλοι οι φίλοι της πίστευαν το ίδιο. Δεν της το έλεγαν ευθέως βέβαια. Το καταλάβαινε όμως από τα  υπονοούμενα που πετούσαν κάθε φορά που αναφέρονταν σε κάτι ευχές που από τα γεννοφάσκια τους ήταν άτυχες.

            Μια μέρα άκουσε την ίδια την πραγματικότητα να την χλευάζει. Μια πραγματικότητα πολύ σίγουρη για τον εαυτό της και τις επιλογές της. Σημείωνε μάλιστα μεγαλόφωνα καθώς μιλούσε με τον υπεύθυνο υπουργό Ρεαλιστικών Θεμάτων. –Τι τα θέλετε αγαπητέ μου ..Υπάρχουν κάποιοι που ενώ βλέπουν μαζεμένα μαύρα σύννεφα στον ουρανό εύχονται να μην βρέξει. Μετά βέβαια την μπόρα που ξεσπά, κλαίγονται και κραυγάζουν ότι τους φταίω εγώ .Η σοφή πραγματικότητα.

              Για πρώτη φορά η Ευχή προβληματίστηκε σοβαρά με κάτι που το ξεστόμισε η πραγματικότητα. Συνήθως την  στόλιζε με όποια βρισιά της ερχόταν πρόχειρη στο νου και με περιφρόνηση την προσπερνούσε. Σήμερα όμως στάθηκε να σκεφτεί ..Μήπως τελικά είχε δίκιο και άδικα την κατηγορούσε και της απέδιδε χαρακτηρισμούς όπως σκληρή, βάναυση, κακή , αδίστακτη …..Εκείνη τη στιγμή άκουσε δεκάδες παιδικές φωνές να  τιτιβίζουν χαρούμενα .Γύρισε το κεφάλι της και τι να δει. Ένα σχολείο ολόκληρο  πιασμένο χέρι -χέρι πήγαινε εκδρομή. Οι πιτσιρικάδες κατακόκκινοι συνομιλούσαν με ορμή.- Ευτυχώς που τους πείσαμε ότι δεν θα βρέξει σήμερα.- Κι είχε κάτι σύννεφα στον ουρανό .-.Προσπαθήσαμε όμως όλοι μαζί …-Το θέλαμε τόσο πολύ να πάμε…- Άλλωστε και να βρέξει έχουμε τόσες εναλλακτικές επιλογές…- Μαγαζιά ,στεγασμένοι χώροι με παιχνίδια…

             Η Ευχή  κονταροχτυπήθηκε με την πραγματικότητα.- Μην περηφανεύεσαι..Της είπε.- Άκουσες τα μικρά παιδιά; Είπαν κάτι πολύ σπουδαίο. Προσπαθήσαμε όλοι μαζί και τους πείσαμε… Το θέλαμε πολύ..Βρήκαμε εναλλακτικές επιλογές..Άλλαξαν την πραγματικότητα της βροχής και του σύννεφου. Δημιούργησαν μια δική τους. Ευχήθηκαν κάτι και το έκαναν πράξη όλα μαζί..Εκδρομή κόντρα στα σύννεφα και στην πιθανότητα της βροχής..Η πραγματικότητα  δεν μίλησε . Άλλωστε ήξερε πολύ καλά πως πάνω σε κάτι τέτοιες θυμωμένες ευχές στηρίζεται όλη η μαγεία της. Και η ανατροπή της….

                                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.