Τα φυλακισμένα λόγια......

Είναι τα λόγια που δεν λέγονται ποτέ.

Που διεκδικούν στο στόμα μας τη φυλακή τους.

 Σκόπιμα  αφήνουν  ερωτήματα

Και δεν υπόσχονται ποτέ απαντήσεις.

Είναι τα λόγια που ζουν μες στη σιωπή.

Και προσποιούνται πως κοιμούνται  εν ειρήνη.

Η σκέψη τούς αρνείται σάρκα και ψυχή

Και ελευθερία οι καλοί μας τρόποι.

Είναι τα λόγια που με λάβα μοιάζουν

Σε ηφαίστειο πολύ καλά μανταλωμένο.

Άηχα βροντούν και ηχηρά σιωπούν.

Εύγλωττα αποδέχονται το θάνατό τους.

Είναι τα λόγια που πεθαίνουν αβοήθητα.

Με ευθανασία καταδικάζονται στη λήθη

Εύψυχα και εφτάψυχα ωστόσο ζουν.

Ένοχα μυστικά φυλάνε ερμητικά κλεισμένα.

Απωθημένα και γυμνές αλήθειες.

Είναι τα λόγια που όταν ειπωθούν

Το σύμπαν καταστρέφεται .

Το οικοδόμημα πέφτει.

Και ένα ερώτημα σε βασανίζει μόνο.

Αν άξιζε αυτή η καταστροφή…

(Δεν απαντάς ποτέ ωστόσο…)

            Μαρία Φούκα.