Χρίστος Λάσκαρης...ποιητής φωτογράφος

Πριν έξι περίπου χρόνια ,στις 11 Ιουνίου του 2008, έφυγε ο αγαπημένος πατρινός ποιητής Χρίστος
Λάσκαρης.Την ποίησή του από μικρή τη γνώρισα..Με είχαν μαγέψει κυρίως τα ολιγόστιχα ποιήματά

του που ήταν σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε άλμπουμ που το ξεφυλλίζεις δίπλα σε έναν ελληνικό καφέ το απόγευμα...Βαθύς ,τρυφερός, υπαινικτικός  αλλά και ευθύς , ψυχογραφεί τον άνθρωπο σε κάθε της ζωής του βήμα με εντιμότητα και αλήθεια...Μάθαινα απ΄έξω τους στίχους του.

Ονειρευόμουν πως τους έγραφα , τους χάριζα σε φίλους...σε κείνα τα μικρά κίτρινα βιβλιαράκια που είχα πάντοτε ανάμεσα στα άλλα μου βιβλία...

Σας παρουσιάζω μερικούς..... όπως τους θυμάμαι...

                                                   Δεν γράφονται τα ποιήματα                                

                                                    σε ένα χαρτί.                                                       

                                                   ξεθάβονται με μιαν αξίνα                                

                                                    τα μεσάνυχτα

                                                   αφήνοντας και από ένα λάκκο.

                                                 
                                                  Ο άνεμος γυρεύοντας
                                                  σε τρυφερά κλαδιά να τραγουδήσει,
                                                  τα τσακίζει.

      

                                              Κάθε φορά που σχεδιάζω μιαν απόδραση                  

                                              σκέφτομαι τους φρουρούς με τα σκυλιά                   

                                              τον προβολέα εκεί πάνω  που χτενίζει...  



                                             Γέρασες ,
                                             κι αυτή ούτε μια ρυτίδα.
                                             Τί εξευτελισμός να βάφεις τα μαλλιά
                                              και πλάι της τον εραστή να παρασταίνεις.                  

                                                                                         

    

      

                                   Υποχωρούν με τον καιρό τα όνειρα

                                   το ολόγιομο φεγγάρι γίνεται δρεπάνι

                                   κι αυτή που μες το φως του χτενιζότανε

                                   τώρα πενθεί,

                                   κι έχει κλεισμένα τα παράθυρά της.
                 

                                        Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:                        

                                        κατά κανόνα σιωπηλοί,                                         

                                        πιάνοντας θέση στο παράθυρο.                            

                                        Δεν έχουνε αποσκευές ,                                          

                                        Δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.                

                                        Συνέχεια κοιτούν απέξω.                                        

                                        Αν κάποιος τους ρωτήσει πού πηγαίνουνε,         

                                       μοιάζουν σα να ΄ρχονται από μακρυά
                                       σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

                               
                                       
                                        Για να γραφτεί αυτό το ποίημα,
                                        πολλές λέξεις στριμώχτηκαν
                                        αισθήματα φυλακίστηκαν
                                        παιδιά
                                       που τρέχαν στα λιβάδια
                                        χάσανε τη ζωή τους.

                                     
                                        Δεν άντεξε τη μοναξιά του ποιητή.
                                         προσχώρησε κι αυτός
                                         στο τσίρκο.

                                                                          παραλείπονται πολλά
                                                                          προχωρημένη ώρα.
                                                                          Μαρία Φούκα.
   

                                                                                       
                                                                                         ...