Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΤΟΥ ΒΕΣΠΑ....

Κεχριμπαρένια και πορτοκαλί.

Στο χρώμα του ήλιου πριν τη δύση.

Κόντρα στον άνεμο κυλούσε.

Ηχούσε, βουερό μελίσσι

Σε γύρη πολλά υποσχόμενη.

Ανοίγονταν μπροστά της

Δρόμοι. Πλατιοί

Και κακοτράχαλοι.

Όλους τους πλάγιασε

Με  ορμή εφήβου.

Τέρμα τα γκάζια.

Νησιά , αμμουδιές και θάλασσες

Βουνά και πλάγια.

Ανέμιζε τα λόγια , τα γέλια

Και τα δάκρυά τους.

Απέφευγε λακκούβες

Με μαέστρου τέχνη.

Προστάτεψε τον έρωτα

Όταν γεννιόταν.

Φόρεσε νυφικό

Και δέχτηκε τους τρεις

Σε τρυφερά ταξίδια.

Πάντα πιστή ,συντροφική

Και σίγουρη.

Τώρα  η  εν κινήσει πάντα

Σε σιωπηλή ακινησία.

Βλεμμάτων και  στροφών.

Άηχη κραυγή  μέσα στη σκόνη.

Πάνω της άνθη και ξερόφυλλα

Από τον δίπλα κήπο.

Σαν επιτάφιος
Παρασκευής Μεγάλης.

Υποταγμένη και σκυφτή

Στη μοίρα όλων των δίτροχων

Όταν ο αναβάτης λείπει.

                                Μαρία Φούκα.