ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ...

                                                   

        

                                                  Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως

ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

 

	Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο1. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
	Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
	μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
	αἰχμάλωτη. Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
	Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.2 Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
	ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
	μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
	κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία3 ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
	σέ λέω γυναίκα. Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.
	(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

 

ΓΥ: Αφιερωμένο στη μητέρα μου..Με δεμένα χέρια και πόδια..Αλλά με ψυχή ελεύθερη και  τόσο νεανική όσο και το τραγούδι της....Και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου...

ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ!!!!

Μια μέρα που ήμουνα πολύ στις μαύρες μου, τυχαία σχεδόν, ίσως επειδή είχε πρόσφατα πεθάνει, άκουσα αυτό το βίντεο. Μισοκοιμισμένη...Εικόνα δεν έβλεπα ..έτσι σαν ραδιόφωνο που λατρεύω.. Αποτέλεσμα. Έμεινα ξάγρυπνη να τον ακούω ξανά και ξανά.. γελώντας και  κλαίγοντας.. Αυτόν τον μυστήριο , μεταφυσικό τύπο που δήλωνε τρελά ερωτευμένος με τη Μαρία Ζαχαρή , τη σύντροφό του, με τη Λευκάδα των παιδικών του χρόνων, τα μαθηματικά ! με τα βιβλία, με τον Βιζυηνό, με την όπερα , με τον Κουν και το θέατρο Τέχνης.. Και ξαφνικά όλα ξεχάστηκαν..Αφού υπάρχουν , γιατί δεν χάνονται ποτέ, ακόμα κιαν πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι, αξίζει τον κόπο η ζωή...

                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ