ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ: ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ..ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ..ΣΤΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟ...

Ο ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ: ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟ

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ…ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Όχι, ο Καλιγούλας δεν πέθανε.
Είναι εδώ κι εκεί. Είναι στον καθένα από σας.
Αν σας είχε δοθεί η εξουσία, αν είχατε καρδιά,
αν αγαπούσατε τη ζωή, θα τον βλέπατε να λυσσομανά,
αυτό το τέρας ή αυτόν τον άγγελο που κουβαλάτε μέσα σας. –                             

                                              ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

 

ΥΓ: Ο  ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ του Αλμπέρ Καμύ είναι πράγματι ένα συγκλονιστικό κείμενο. Ένας κόμπος στο λαιμό και μια γροθιά στο στομάχι. Όχι επειδή παρακολουθείς βήμα βήμα την παρανοϊκή βία ενός ανθρώπου με απόλυτη εξουσία που τσακισμένος από μια απώλεια (της αδελφής του, για την οποία έτρεφε έρωτα μεγάλο) αποφάσισε να καταστρέψει τους πάντες εκδικούμενος έτσι την δυστυχία που του επιφύλαξε η ζωή του. (ας δεχτουμε αυτη την ερμηνεια της αποτρόπαιης συμπεριφορας του, ως υποθεση εργασιας) Ούτε επειδή τον βλέπεις να προετοιμάζει με τη φρίκη που σπέρνει γύρω του, τον ίδιο τον θάνατό του, που  απόλυτα σε ανακουφίζει όταν με παραστατικότατο  τρόπο περιγράφεται  από τον συγγραφέα και αποδίδεται  υπέροχα από τους ηθοποιούς στη σκηνή.

Κυρίως επειδή αυτό το Τέρας δεν πέθανε..Το κουβαλάμε μέσα μας , το βλέπουμε γύρω μας και  μας απειλεί είτε είμαστε  θύματα είτε  οι  θύτες. Μήτρα του ο εγωκεντρισμός  και η μικρή ή μεγάλη εξουσία που μας  στροβιλίζει   σε ένα χορό όπου καμιά επιθυμία μας δεν έχει όριο. Για να κατακτηθεί επιτρέπονται τα πάντα. Καταπατούνται τα πάντα. Ο Καλιγούλας ήθελε το φεγγάρι..Είχε πείσει τον εαυτό του ότι το δικαιούται. Σκότωσε τη γυναίκα του επειδή δεν μπορούσε να τη βλέπει να γερνάει και νεκρή του φαινότανε λιγότερο θλιβερή..Μέτρο και μέτρημα στα πάντα το Εγώ του..με την άπατη κοιλιά του Κύκλωπα. Γύρω του , απλοί υπήκοοι και άλλοι πιο σπουδαίοι τρέφουν με την δειλία ή την απελπισία τους την πείνα της ματαιοδοξίας του και  της  διαστροφικής του αντίληψης για τον Έρωτα και την Ευτυχία. Κάποιοι άλλοι , προσπαθούν να τον καταλάβουν και να τον κατανοήσουν καταπίνοντας την βία και την αναλγησία του. Γνώριμες ανθρώπινες αντιδράσεις σε όλες τις εποχές , τους τόπους και τους πολιτισμούς. Πολιτικοί, αρχηγοί κρατών, δημοσιογράφοι, πνευματικοί ηγέτες, καλλιτέχνες κάθε μορφής και είδους  αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι , γονείς, δάσκαλοι, επαγγελματίες, ο καθένας με την μικρή ή μεγάλη εξουσία του και το καλοταϊσμένο Εγώ του είναι τα πολλά πρόσωπα του Καλιγούλα..Και κάθε φορά το θέμα είναι ένα: Πόσο δεν θα κουραστείς να τα πολεμάς είτε τα έχεις μέσα σου είτε τα βλέπεις γύρω σου. Και πόσο μπορείς να τα νικήσεις για να νιώσεις ασφαλής και  για να μη φοβάσαι….Ούτε να σε φοβούνται...Τέλος πόσο μπορείς να τα μετατρέψεις σε  άγγελο..... 

                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΦΑΥΣΤΑ ΤΟΥ ΜΠΟΣΤ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ , ΡΩΓΜΗ...

Η ΦΑΥΣΤΑ ΤΟΥ ΜΠΟΣΤ: ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ….ΡΩΓΜΗ..

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

Γι αυτό λοιπόν θαυμάζω τους ερασιτεχνικούς θιάσους. Για το πάθος τους και την ανιδιοτελή τους αγάπη να δίνονται σε ένα Θεατρικό Όνειρο και έπειτα από  πολύ κόπο και ατέλειωτες ώρες προβών  να το ζουν και να το ζούμε και εμείς μαζί τους. Η θεατρική ομάδα  ΡΩΓΜΗ  των εκπαιδευτικών, λοιπόν, καταπιάστηκε  φέτος  με ένα δύσκολο έργο , τη ΦΑΥΣΤΑ του ΜΠΟΣΤ. Απέδωσε άψογα τον ιδιόρρυθμο δεκαπεντασύλλαβο του συγγραφέα του μέσα σε ένα ευφάνταστο σκηνικό , καταπληκτικά ρούχα, μουσική  και στέρεη  σκηνοθετική ματιά… Η Τέχνη της μας ταξίδεψε. Κυρίως μας έκανε να σκεφτούμε..Γιατί το κείμενο του Μποστ δεν έχει καθόλου να κάνει με μια επιφανειακή και χαριτωμένη σάτιρα ..Ο σουρεαλισμός του και η άκρως παράλογη οπτική του  την ίδια στιγμή που σε κάνει να γελάς , σου θυμίζει πόσο πικρά και επίκαιρα είναι όσα διαδραματίζονται μπροστά σου. Σε μια κοινωνία που η αλήθεια κακοποιείται καθημερινά και οι άνθρωποι  απεγνωσμένα την αναζητούν εκεί που δεν την βρίσκουν ή την ανακαλύπτουν μασκαρεμένη , ο Μπόστ πάντοτε θα έχει κάτι να μας πει.. Κυρίως γιατί η Υποκρισία στην κοινωνία , στην οικογένεια και γενικά στις ανθρώπινες σχέσεις  είναι  αδυσώπητα παρούσα  και μας πονάει βαθιά. Κι ενώ συχνά τα πάντα γύρω μας είναι ένα ασύλληπτο χάος και μια εν τάξει αταξία, αρεσκόμαστε να εθελοτυφλούμε και να στρουθοκαμηλίζουμε κάνοντας πως πιστεύουμε τα απίστευτα και αμφισβητώντας τα οφθαλμοφανή..Και αυτό ο Μποστ το γνωρίζει πολύ καλά..Συνωμοτεί με το Κοινό του που εμπλέκεται απόλυτα στον υπερρεαλισμό του αναγνωρίζοντας τον εαυτό του..Στο τέλος της παράστασης το κέρδος είναι μεγάλο… αφού  μετά το γέλιο έρχεται η Αφύπνιση …

Συγχαρητήρια λοιπόν στην υπέροχη θεατρική Ομάδα , Ρωγμή… Όλοι τους ήταν καταπληκτικοί..Μπράβο αγαπημένε μου Ντίνο (Κώστα Γιαννακόπουλε..)

Εύγε Βαγγέλη..για το ταλέντο και την αγάπη σου για την Τέχνη..Σου εύχομαι να κάνεις πολλά ακόμα υπέροχα θεατρικά ταξίδια είτε παίζοντας, είτε γράφοντας, είτε διδάσκοντας.

Μπράβο σε όλους ..Καλοτάξιδη η Φαύστα..Το αξίζετε!!!!

                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΕΛΑ!!!

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι….

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΕΛΑ;;

 

Η ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ Η ΣΟΥΗΔΙΑ  ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑΤΟ

ΟΛΗ Η ΔΥΣΗ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ…

Η ΗΔΗ ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ  ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…

 

ΚΑΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ 1962…ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ.

ΚΙ ΟΜΩΣ …ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΙΣΤΟΡΟΥΝ…ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ..ΚΑΝΕΙΣ …ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ….

Οφειλή (Τίτος Πατρίκιος)

 

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.

ΥΓ: ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΠΙΑ….

                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

ΕΝΑΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΓΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ..ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ..ΤΗΣ Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ...

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ, ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ΤΗΣ Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ....

Η θεατρική ομάδα της Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ, ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια , καταπιάστηκε και φέτος με ένα ακόμα σπουδαίο θεατρικό έργο , τον ΓΛΑΡΟ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ . Αναμετρήθηκε, δηλαδή, κάνοντας Τέχνη, με την ίδια την Ουσία της Τέχνης.. Το αίνιγμα και τον γρίφο της..

Δεν θα πρωτοτυπήσω βέβαια αν πω ότι ενθουσιάστηκα για άλλη μια φορά… Ότι  οι συνάδελφοι ηθοποιοί και όλοι οι συντελεστές της παράστασης , με πολύ κόπο και ατέλειωτες ώρες προβών  έδωσαν το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα τους για να είναι καλοτάξιδος ο Γλάρος… Και μας ταξίδεψαν ….Και μας συγκίνησαν …Κυρίως μας έκαναν να σκεφτούμε για το μεγάλο δώρο της Τέχνης στον άνθρωπο, από…. και για…. τον άνθρωπο.. Και αυτό νομίζω ότι είναι η επιτυχία αυτής της τιτάνιας  προσπάθειας.. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις που μας γέννησε  .. για την  Τέχνη…… ακόμα και αν έχει  σπασμένα φτερά ..ΑΥΤΗ   Η΄  ΚΑΙ  ΕΜΕΙΣ....

Τα σκηνικά , οι φωτισμοί και οι τόσο ευφάνταστες  μουσικές επιλογές έντυσαν μαγικά την παράσταση και δημιούργησαν μέσα μας και γύρω μας εικόνες και  γεγονότα μοναδικά και αξέχαστα…

ΤΩΡΑ

Όπως πάντα, μιλώντας αυθαίρετα, σκέφτομαι πως η Τέχνη είναι ένας Γλάρος.. Όπως αυτό το πουλί χρειάζεται ζωτικό χώρο άρα και ελευθερία για να ζήσει (ποτέ δε θα τους δεις  δίπλα δίπλα κολλητά στα κατάρτια των καραβιών ..Για να αναπνεύσουν χρειάζονται το δικό τους μικρό σύμπαν ) έτσι και η Τέχνη… Έλα όμως που τίποτα δεν είναι τέλειο και ονειρεμένο ούτε στη Ζωή ούτε στην Ερμηνεία της..

Κι αυτό γιατί πρώτα πρώτα, υπηρετείται από ανθρώπους...Που είναι τα πιο τέλεια αλλά και τα πιο  ατελή όντα.. Με την Αθανασία αλλά και τη Φθορά τους.. Με την αυταπάρνηση,την δοτικότητα  και το σχεδόν μαγικό καλλιτεχνικό ταλέντο τους να μετουσιώνουν σε Καλλιτεχνική Δημιουργία  τη Ζωή και τη Γνώση.. Αλλά και με τις φιλοδοξίες, τις μικρότητες, τους ανταγωνισμούς,  τις ματαιοδοξίες και ένα απίστευτα ψυχοφθόρο Ναρκισσισμό που αναζητά τροφή στην Έκθεση  στην κυλιόμενη άμμο ενός Κοινού που συνεχώς απαιτεί….. για να σε αγαπάει… Και ο Χρόνος που  άλλοτε ωριμάζει και ομορφαίνει τα πράγματα και άλλοτε τα συνθλίβει και τα καταστρέφει, απογυμνώνοντάς τα από την όποια αλλοτινή τους αξία , αδυσώπητα λειτουργεί και τραντάζει και την Δημιουργία  και τους υπηρέτες της..

Γιατί η Τέχνη καλώς ή κακώς υπάρχει ανά τους αιώνες  μέσα από την πάλη της με τον ίδιο τον εαυτό της, με τις μορφές και με τις νόρμες της .. Πάλη που βασανίζει παρά ανακουφίζει τους δημιουργούς  και τους αποδέκτες της...Άλλοτε επαναστατεί και άλλοτε υποτάσσεται. Άλλοτε συναινεί και άλλοτε αρνείται.. Άλλοτε υπερθεματίζει το παλιό και άλλοτε το προσπερνά περιφρονώντας το,  αρπάζοντας, με αναίδεια από το χέρι, το καινούργιο..Γύρω της απλοί άνθρωποι, δημιουργοί και θεατές, κουβαλώντας τα δικά τους βαρίδια προσπαθούν να την καταλάβουν και να τη γευτούν..Ο καθένας με τον τρόπο του και τις αποσκευές του.. Μα αυτή, κάποτε άπιαστη και κάποτε προσηνής και δοτική, πάντοτε  όμως  μυστηριώδης  στο τέλος, επιδεχόμενη ερμηνείες που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου ή και που ένα μικρό παιδί μπορεί να τις εξηγήσει, αποδεικνύει  πως κάθε άλλο παρά Είναι μια πόρτα Ανοιχτή.. Γι αυτούς που δεν της επιτρέπουν να κάνει τα καπρίτσια και τις τρέλες της..Που θέλουν να την οριοθετήσουν και να της βάλουν κανόνες. Εκείνη  βέβαια έχει τέτοιους..Μόνο που επιθυμεί να τους θέτει η ίδια..Έτσι προχωράει..Με  τα σωστά και  με τα λάθη της… Που είναι πάντως μαγικά και ανεπανάληπτα..Τα άλλα δεν υπάρχουν..Απλώς τα τρώει η μαρμάγκα..Μαζί με τους δημιουργούς τους ..Ίσως και με το Κοινό τους..Ίσως πάλι Όχι…

Ο Γλάρος του Τσέχωφ λοιπόν με την αριστοτεχνική πλοκή του  μέσα από την ανικανοποίητη Ζωή  των ηρώων του και στην Καλλιτεχνική Δημιουργία και στον Έρωτα   αλλά και  με το Καθαρτικό και Τραγικό Φινάλε ( αφού ο νεαρός  συγγραφέας, γιος της Αρκάντινα ,  προδομένος και από τη Ζωή  και από την Τέχνη  αυτοκτονεί και ο θάνατός του λειτουργεί  (κατά πάσα πιθανότητα ) σαν ένας καταλύτης συθέμελης αλλαγής ενός αφόρητα πληκτικού και αναίσθητου περιβάλλοντος  ) αποδεικνύει πως  η Αγάπη για την Τέχνη σε κάθε μορφή της  δεν καθαγιάζει ούτε τους δημιουργούς ούτε τα δημιουργήματα ούτε το Κοινό τους.

Η Τέχνη τέλος είναι κατά βάση ταπεινή,  ανικανοποίητη και  μόνη…  Υπόσχεται φήμη και δόξα …Παρόλη  όμως την Θεατρική, Εικαστική και Ποιητική της Μεγαλοπρέπεια, ξέρει  πως όταν σβήσουν τα φώτα και της πιο ένδοξης καλλιτεχνικής δημιουργίας, η Ζωή εκεί έξω είναι αυτή που Είναι.. Σκοτεινή και δύσκολη με σύντομες ριπές φωτός …

Και όπως λέει ο ποιητής Νικόλας-Αλέξης Ασλάνογλου ( Όπου Ποίηση εγώ βάζω Τέχνη..)

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

 

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

 

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

 Στη θεατρική ομάδα ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ όμως που μας παρουσίασε ένα εξαιρετικό Γλάρο, θέλω να πιστώσω μια μεγάλη πρωτοτυπία…

 

Γιατί με το τραγούδι που επέλεξαν, σε ένα τόσο  σκοτεινό και αινιγματικό έργο, εστίασαν μόνο στο ΦΩΣ

 

Αργά αργά θα γείρω

σαν μέρα που περνά

Στην αγκαλιά σου θα χαθώ

και θ’ ανατείλω πρώτη φορά

 

Οι ανάσες και τα χέρια

τα λόγια, τα κορμιά

οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια

τώρα θα γίνονται ξανά.

 

Γλιστράμε και περνούμε

κι αν μένει κάτι εδώ

είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε

μες τη ζωή εσύ κι εγώ.

 

Τα χρόνια θα μας λιώσουν

κι αν μένει κάτι εδώ

θα ‘ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν

μόνο το φως.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ… ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ...ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΦΩΤΗ ΛΑΖΑΡΗ….ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΤΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ  ΓΛΑΡΟ ΣΑΣ ..ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…..

 

ΝΑΥΑΓΙΩΝ ΝΑΥΑΓΙΑ ..ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΣΙΔΗΡΑ

 ΝΑΥΑΓΙΩΝ ΝΑΥΑΓΙΑ ..ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ  ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΣΙΔΗΡΑ

 

ΔΥΟ  ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ…

 

Τέσσερα διαμάντια της θάλασσας

Στα χέρια σου κράτησες Μαίρη

Με οδηγό   ένα  Αστέρι

Που είναι η  Τέχνη του Λόγου

Ξορκιστής κάθε Φόβου

Να μιλά για την ανθρώπινη Μοίρα

-Όσα έδωσα πίσω δεν  πήρα-

 

Μα  την πέτρα λαξεύουν

Και στο φως ταξιδεύουν

Οι  λέξεις

Με έναν ήχο σαντούρι

Την αέναη αγάπη για Ζωή και για Γνώση

Και που μόνο το Θέατρο τελικά θα τις σώσει..

Από ανέμους και κύματα

Και ανθρώπινα κρίματα

Με ή χωρίς διαβατήριο

Παρανόμως νομίμως

Καμιά σημασία

Όταν ψάχνεις στα πράγματα να βρεις την ΟΥΣΙΑ…..

ΥΓ: Μαίρη μου με την υπέροχη θεατρική σου ομάδα μας συγκίνησες βαθιά… Συγχαρητήρια.. Καλοτάξιδα τα Ναυαγίων Ναυάγια…. Το αξίζουν πραγματικά….

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΙ ΕΡΝΤΜΑΝ ..ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ...

 

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ….ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΙ  ΕΡΝΤΜΑΝ

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ….ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ

Ο άνθρωπος λοιπόν είναι κυρίως  Αυτό… Η αβάσταχτη  ελαφρότητά του, η  ήττα  του, η  αδυναμία  και η  αμαρτία  του. Η κραυγαλέα  σιωπή   και η σιωπηλή  κραυγή του. Η ανυπόφορα φτηνή του διάθεση για Ζωή με κεφαλαίο το Ζ, ακόμα και αν είναι ζωούλα, απίστευτα μέτρια και απλή, χωρίς τις μεγαλοστομίες   των μεγάλων οραμάτων και ιδεολογιών, οι οποίες  αρέσκονται συνήθως  να προβάλλουν τους ΗΡΩΕΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ… Οι τελευταίοι οδηγούνται σε κάθε λογής  εκτελεστικό απόσπασμα σχεδόν τελετουργικά , εξυμνούμενοι και αγιοποιούμενοι από τους επαγγελματίες ιδεολόγους ..Από κείνους δηλαδή που ΕΝ ΖΩΗ υπήρξαν συχνά αντικείμενα χλεύης και περιφρόνησης…

Κι αυτό γιατί οι επαγγελματίες ιδεολόγοι όλων των ιδεολογιών , εκείνων που δεν επιτρέπουν τον αντίλογο και τη διαφωνία παρά μόνο στους νεκρούς , οι οποίοι παρόλα αυτά θα συμφωνήσουν στο τέλος ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να διαφωνήσουν αφού  είναι  νεκροί, αυτοί οι ιδεολόγοι όλων των εξουσιών και των ιδεοληψιών  έχουν ανάγκη μόνο από νεκρούς ήρωες.. Που τους μεταχειρίζονται κατά πως θέλουν στους λόγους και στους επικηδείους τους, που τους αρνούνται να ζήσουν  με φωνή, αφού τους είναι πιο χρήσιμοι, άφωνοι… Ο συγκλονιστικός μονόλογος του ποιητή ..Φανφάρα…  στη μέση, περίπου, του έργου.. ( ένα ιδανικό φινάλε, για μένα ) το δηλώνει ξεκάθαρα. Θέλω , λέει , να έχω το δικαίωμα να κάνω σφάλμα και να το μετανιώνω, να προσεύχομαι και να καταριέμαι , να επιλέγω δηλαδή τον τρόπο που θα ζήσω χωρίς να φοβάμαι μήπως συνθλιβώ από τις ερπύστριες των  καθοδηγητών και των κομματικών φωστήρων…  

Όσοι βιαστούν να πουν ότι ο Σεμιόν Σεμιόνοβοτς  (ο   ασήμαντος ανθρωπάκος  του έργου που μετατρέπεται σε διάσημο μελλοθάνατο, αφού όλες οι μορφές της εξουσίας και του συστήματος επιδιώκουν να καπηλευτούν το θάνατο του για ίδιον όφελος) φωτογραφίζει μόνο το σταλινικό καθεστώς στο οποίο ζει ο  συγγραφέας του, Νικολάι Έρντμαν, καθεστώς  το  οποίο τον τιμώρησε  στέλνοντας τον..διακοπές στην Σιβηρία και  καταδικάζοντάς τον στη θεατρική αφάνεια , κάνουν μέγα λάθος.. Και αυτό, επειδή ξεχνούν πως  Σεμιόν Σεμιόνοβιτς και Νικολάι Έρντμαν βρίσκονται  παντού όπου υπάρχουν εξουσίες  με συγκεκριμένα συμφέροντα   και με  θεραπαινίδες, τις   μεγαλόστομες αρχές και αξίες τους ..Από τις τελευταίες , ένα τσιγάρο δρόμος μακριά,  είναι συνήθως  κάθε είδους φασισμός και απολυτότητα , ιδίως όταν ο άνθρωπος γίνεται το μέσον και όχι ο σκοπός…

Όσοι βιαστούν επίσης να εξάγουν το συμπέρασμα πως  ο Αυτόχειρας του Νικολάι Έρντμαν καταδικάζει  συλλήβδην όλους εκείνους που οι συγκυρίες,  η ιστορία και η  προσωπική τους απόφαση τους οδήγησαν να πέσουν ηρωικά   στις επάλξεις των ονείρων και των οραμάτων τους , πάλι σφάλλουν… Το σπαρακτικό κλάμα του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς , στο τέλος του έργου, αυτός ο κλαυσίγελος καλύτερα, μετά την  απίστευτα αμήχανη ατάτα «Τι ζητάω; Ένα καλούτσικο μισθό και μια ήσυχη ζωή!» φανερώνουν αυτό που ο Νικολάι Έρντμαν υπερασπίστηκε με τη ζωή και το έργο του..Όχι λοιπόν..Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτό..Δεν θέλει μόνο αυτό… Θέλει και αυτό αλλά όχι μόνο αυτό.. Κυρίως θέλει να Ζει χωρίς να φοβάται, χωρίς να έχει ενοχές ακόμα και για τις ευτελέστερες επιλογές του πριν ο ίδιος αποφασίσει ( ή και όχι ) να μετανιώσει γι αυτές…

Και κάτι τελευταίο..Οι ιδεολογίες και τα οράματα έχουν αξία μόνο όταν σέβονται και δεν υποτιμούν και αυτούς που τα αρνούνται… Δεν ξεπλένονται από ήρωες νεκρούς , δεν είναι στο απυρόβλητο, δεν επιβάλλονται… Αντέχουν κυρίως μέσα από τα λάθη τους..Όταν τα παραδέχονται….

Γιατί όπως λέει και ένας ποιητής που δεν θυμάμαι το όνομά του..

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ

ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΥΓ: Ευχαριστούμε τη θεατρική ομάδα της Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ  , από Κοινού, που οργάνωσε αυτή την όμορφη θεατρική απόδραση.. Καλοτάξιδος ο Γλάρος. .Θα είμαστε όλοι εκεί…..

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ