Ο ΝΟΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΓΟΣ...

Ο ΝΟΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΓΟΣ

 

Οι επιστροφές πονάνε πάντα

Όταν γυρίζουνε

Στα ίδια μέρη

Άχαρα που είναι τώρα

Κι άδεια

Χωρίς  μιας νιότης  πια  τ΄ αγέρι

 

Οι επιστροφές φοβίζουν πάντα

Ψάχνουνε να βρουν  

Την Ουσία

Κι όταν  περνάει   του δήμου

Η Μπάντα

Κηδεύουνε  την Απουσία

 

Ο Νόστος έχει πάντα άλγος

Φιλί  που δίνεται

Στο στόμα

Χωρίς να φέρνει πίσω

Όμως

Αυτό που αγαπάς ακόμα

 

Ο Νόστος έχει πάντα άλγος

Και κουβαλάει

Τη Νοσταλγία

Και κάπου εκεί

Την προσκυνούνε

Την  θεά  Μνήμη  την  Αγία….

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ:  Αφορμή για το ποίημα αυτό ήταν μια πολύ αστεία εικόνα που μου έστειλε μια φίλη μου στο  viber με τίτλο: Πώς περνούν τα χρόνια… Και εσύ γιατί το έριξες στη βαριά φιλοσοφία και στα μελό στιχουργήματα… θα με ρωτήσετε…( στο σημείο αυτό φαντάζομαι πως έχω ένα μεγάλο κοινό απέναντί μου) Απαντώ Γιατί μου αρέσει η Περιπέτεια με την Αρχαιοελληνική έννοια… Ενίοτε και με όποια άλλη έννοια…..

(Περιπέτεια στην αρχαία τραγωδία) η αιφνίδια μεταβολή του ήρωα από την ευτυχία στη δυστυχία, από την ελπίδα στην απόγνωση κ.λπ. και το αντίστροφο