ΥΓ2: Μια παλαιότερή μου ανάρτηση με τίτλο ΕΣΥ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ...Την ανεβάζω πάλι λόγω της ημέρας.. Την αφιερώνω σε όλους τους δασκάλους του κόσμου.. Λίγο περισσότερο στους δασκάλους γονείς μου...Με πολλή αγάπη και σεβασμό.....
Γιάννης Οικονόμου, Κυβερνητικός Εκπρόσωπος:
Κατεχάκη και Μαραθώνος δεν είναι στην ευθύνη
του κράτους
Στον απόηχο της
κακοκαιρίας «Ελπίδα» που δεν σταματά να αποκαλύπτει το φιάσκο της υποτιθέμενης
προετοιμασίας του επιτελικού κράτους, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης
Οικονόμου απέδωσε τις ευθύνες της
ταλαιπωρίας των οδηγών στην ευθύνη που είχε η διοίκηση της Αττικής Οδού,
κρίνοντας πως στις υπόλοιπες οδικές αρτηρίες της πρωτεύουσας, είναι όλα καλώς
καμωμένα.
Ερωτηθείς λοιπόν στο
κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Άλφα και για τους δρόμους που αντιμέτωπισαν
προβλήματα εκτός Αττικής οδού, ο κύριος Οικονόμου φαίνεται να απαντά ξεκάθαρα:
«Δεν είναι δρόμοι οι οποίοι είναι στην ευθύνη του κράτους».
Απόψε μάθαμε ότι «η
Μαραθώνος και η Κατεχάκη δεν είναι στην ευθύνη του κράτους» ( ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ)
ΕΠΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ (από το
διαδίκτυο)
1. Επειδή θέλω να πάω Κατεχάκη, ξέρουμε αν
ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να πάω με τη ταυτότητα μου ή θα χρειαστώ
διαβατήριο;
2. Τελικά ποιανού είναι η Κατεχάκη; Μάθαμε;
3. Να πάρουμε πρώτα πίσω τη Μαραθώνος και την
Κατεχάκη και μετά παίρνουμε την Πόλη.
4. Ζω επικίνδυνα! Θα διασχίσω την ακριτική
Κατεχάκη
5. –Γιε μου πού πας;
-Μάνα
θα πάω στην Κατεχάκη
6. Έτσι, έπειτα από σύντομη τελετή που έγινε χθες το βράδυ στο Μπιλμπάο, ανακοινώθηκε η αδελφοποίηση της βασικής χώρας με τη
λεωφόρο Κατεχάκη, χαιρετίζοντας την ανεξαρτησία του συγκεκριμένου δρόμου από το
υπόλοιπο ελληνικό κράτος..
7. Ψάχνω ανοιχτό κατάστημα να πάρω 2
χιλιόμετρα κοτετσόσυρμα να πάω να περιφράξω την Κατεχάκη τώρα που δεν ξέρουνε
ποιανού είναι…
8. Τελικά πούλησαν και την Κατεχάκη;;;
9. Που
είναι ο Όμηρος να γράψει την Κατεχακιάδα
10. Η
Κατεχάκη είναι ανεξάρτητο κρατίδιο, σαν το Σαν Μαρίνο.
11 Μητσοτάκης:
Την Κατεχάκη και την Μαραθώνος δεν μας τις έδωσε ο Τσίπρας φεύγοντας.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ΕΠΙΛΕΓΩ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 5 ΩΣ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ!!!!!
ΧΡΗΣΙΜΕΣ
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ
ΛΕΩΦΟΡΟΣ
ΚΑΤΕΧΑΚΗ: Η Λεωφόρος
Κατεχάκη είναι σημαντική λεωφόρος της Αθήνας η οποία ξεκινάει απ' τη Λεωφόρο
Κηφισίας και
οδηγεί προς την Λεωφόρο
Μεσογείων, την
περιοχή Παπάγου, την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου και καταλήγει στην Περιφερειακή
Οδό Υμηττού. Πήρε
το όνομά της απ' τον στρατιωτικό και πολιτικό Γεώργιο
Κατεχάκη. Το
τμήμα της λεωφόρου από Μεσογείων έως Περιφερειακή Υμηττού επισήμως
ονομάζεται Παναγιώτου Κανελλοπούλου. Ανεπισήμως είναι γνωστό ως
τμήμα της Λεωφόρου Αλίμου-Κατεχάκη.
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ: Η λεωφόρος Μαραθώνος είναι οδός η οποία διατρέχει την
Ανατολική Αττική. Ξεκινάει από τη λεωφόρο
Μεσογείων,
στον Σταυρό του Δήμου
Αγίας Παρασκευής και
καταλήγει στη Δροσιά Αττικής. Περνάει διαδοχικά από τον Γέρακα, την Παλλήνη, το Πικέρμι, την Ραφήνα, την Νέα
Μάκρη,
τον Μαραθώνα, τον Άγιο
Στέφανο και
την Άνοιξη.
ΥΓ: Το
έχω ξαναπεί .Τους Έλληνες τους σώζει το χιούμορ… Ποτέ οι αρμόδιες υπηρεσίες.
Αυτές την κρίσιμη στιγμή που πρέπει να λογοδοτήσουν για τις πλημμελείς
υπηρεσίες τους σφυρίζουν κλέφτικα, ενώ όταν χρειάζεται να δράσουν προληπτικά
για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία της ζωής των φορολογούμενων πολιτών είναι
παντελώς ανύπαρκτες. Οι πολίτες όμως εξασκημένοι στην χρόνια αυτή νόσο των
αρμόδιων υπηρεσιών που πάντοτε αποδεικνύονται αναρμόδιες , έχοντας έναν Αριστοφάνη να κυλάει στις φλέβες τους , άντε και έναν Σακελλάριο, επιδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη, σχεδόν αυτόματη
επιστράτευση του μόνου μέσου που είναι σε θέση να επιστρατευτεί στις
δύσκολες ώρες που η περιβόητη Κρατική
Μέριμνα απουσιάζει… Αλλά και οι κοσμοξάκουστοι διασώστες της οικονομικής μας
ανάπτυξης, οι ιδιώτες επιχειρηματίες της Αττικής Οδού που τη χρυσοπληρώνουμε
και που συνήθως τους λιβανίζουν τα ΜΜΕ , ουδεμία ευαισθησία επέδειξαν
προκειμένου να προλάβουν τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα της χιονοκαταιγίδας
ΕΛΠΙΔΑ στον πολυδιαφημισμένο αυτόν
δρόμο… ( έπρεπε, βλέπετε, πάση θυσία να εισπραχθούν τα διόδια…)
Και
εκεί που οι υπεύθυνοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα
εκτοξεύοντας τη μια μπιιιιπ μετά την άλλη, οι έρημοι πολίτες για να μην
τρελαθούν αρχίζουν τα αριστοφανικά ..Θαυμάζω αυτές τις τόσο εύστοχες, γεμάτες
χιούμορ ατάκες και τους υπέροχους εγκέφαλους που τις δημιούργησαν…..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Ο ΝΟΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΓΟΣ
Οι επιστροφές πονάνε πάντα
Όταν γυρίζουνε
Στα ίδια μέρη
Άχαρα που είναι τώρα
Κι άδεια
Χωρίς
μιας νιότης πια τ΄ αγέρι
Οι επιστροφές φοβίζουν πάντα
Ψάχνουνε να βρουν
Την Ουσία
Κι όταν περνάει του
δήμου
Η Μπάντα
Κηδεύουνε την Απουσία
Ο Νόστος έχει πάντα άλγος
Φιλί που δίνεται
Στο στόμα
Χωρίς να φέρνει πίσω
Όμως
Αυτό που αγαπάς ακόμα
Ο Νόστος έχει πάντα άλγος
Και κουβαλάει
Τη Νοσταλγία
Και κάπου εκεί
Την προσκυνούνε
Την θεά Μνήμη
την Αγία….
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
ΥΓ: Αφορμή για το ποίημα αυτό ήταν μια πολύ αστεία εικόνα που μου έστειλε μια φίλη μου
στο viber με τίτλο: Πώς περνούν τα χρόνια… Και εσύ γιατί το έριξες στη
βαριά φιλοσοφία και στα μελό στιχουργήματα… θα με ρωτήσετε…(
στο σημείο αυτό φαντάζομαι πως έχω ένα μεγάλο κοινό απέναντί μου) Απαντώ Γιατί μου αρέσει η Περιπέτεια με την
Αρχαιοελληνική έννοια… Ενίοτε και με όποια άλλη έννοια…..
(Περιπέτεια στην αρχαία
τραγωδία) η αιφνίδια μεταβολή
του ήρωα από την ευτυχία στη δυστυχία,
από την ελπίδα στην απόγνωση κ.λπ. και το αντίστροφο
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ …
Ο ποιητής το έργο του
και η εποχή..
Ο Πάνος Κυπαρίσσης υπηρετεί την τέχνη πολύπλευρα
περισσότερο από 40 χρόνια. Ποιητής ζωγράφος και γλύπτης, σκηνοθέτης, ηθοποιός
και σκηνογράφος, κάνει θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Αναμφισβήτητα
πρόκειται για ένα σύνολο δημιουργικών δραστηριοτήτων που καθιστούν το έργο του,
ιδιαίτερα δε το ποιητικό, ενδιαφέρον
πεδίο καλλιτεχνικών ωσμώσεων. Σπούδασε Μαθηματικά και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο
της Αθήνας αλλά και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.
Εργάστηκε στη Μέση εκπαίδευση ως καθηγητής Μαθηματικών και Φιλολογίας για
περίπου μία δεκαετία, ενώ για μία οκταετία δίδαξε υποκριτική στη Δραματική
Σχολή Βεάκη και αργότερα στη Σχολή Νεοελληνικού Θεάτρου του Γεώργιου Αρμένη και
στη Δραματική Σχολή Δήλος της Δ. Χατούπη…
Έχει συνεργαστεί με την κρατική
τηλεόραση σκηνοθετώντας περισσότερα από 15 ντοκιμαντέρ, ιστορικά, λογοτεχνικά
και αρχαιολογικά .Για το ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών έγραψε το σενάριο
και σκηνοθέτησε την ταινία <<Ο Βυζαντινός Καβάφης>>. Τα ντοκιμαντέρ
του <<Τζουμέρκα>> και <<Κατεβαίνοντας στις ακτές >>και
η ταινία μικρού μήκους << Έωθεν >> έχουν συμμετάσχει στο Φεστιβάλ
Θεσσαλονίκης ενώ στο Αναλόγιο φεστιβάλ 2017 παρουσίασε σε δική του σκηνοθεσία
το έργο του <<Ερήμην>>, θεατρικό μονόλογο που συνδιαλέγεται
εξαιρετικά με το ποιητικό του έργο διερμηνεύοντας σκηνικά την ποιητική του
αγωνία..
Γράφει δοκίμιο και μεταφράζει θεατρικά έργα, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί
στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά,
Ιταλικά, Βουλγαρικά και Τσέχικα. Το 2014 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο ποίησης
για την ποιητική συλλογή <<Τα Τιμαλφή>> και το πρώτο βραβείο του
Διεθνούς Φεστιβάλ Ιεράπετρας για την ταινία<< Γιάννενα του στοχασμού και
των θρύλων>>
Ζει στην Αθήνα, γεννήθηκε όμως
στην Οξυά Ιωαννίνων το 1945 όπου και έζησε τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια
κατά την ευαίσθητη, σε ανεξίτηλες καταγραφές, παιδική ηλικία, αλλά και λίγο
αργότερα, πρόσφυγας στην Ουγγαρία, στο χωριό <<Γκερεκγκορσάγκ>>.Αργότερα
μετονομάστηκε <<Μπελογιάννη>> από όπου επέστρεψε στην πατρίδα ,μητριά
η μητέρα είναι ένα μεγάλο ζήτημα, σε ηλικία 10 ετών. Έχει αποτυπώσει εξαιρετικά
αυτές τις εμπειρίες στον θεατρικό μονόλογό του<< Ερήμην>> (2017),που παρουσιάστηκε στο Αναλόγιο φεστιβάλ
σε δική του σκηνοθεσία .Πρόκειται για το μονόλογο μιας γυναίκας η οποία στην
παιδική της ηλικία στον καιρό του εμφυλίου πολέμου, κάτω από τις συνθήκες και
ανακατατάξεις της εποχής, βρέθηκε πολιτική πρόσφυγας για 5 χρόνια στην Ουγγαρία
.Αναθυμάται εμμονικά την περίοδο εκείνη, που δεν κατορθώνει να
ξεπεράσει, και τελεί κατά καιρούς υπό θεραπεία
σε ένα Ψυχιατρικό κατάστημα………..
ΥΓ: Το βιβλίο της Μαρίας, που είναι αγαπημένη συνάδελφος με μεγάλη προσφορά στην Εκπαίδευση και στα Γράμματα και πολυαγαπημένη φίλη από τα
παιδικά-σχολικά χρόνια, το διάβασα σε ένα βράδυ… Γνώρισα μέσα από την σίγουρη , κατασταλαγμένη,
διαυγή αλλά και γεμάτη ευαισθησία γραφή της
τον υπέροχο ποιητή Πάνο Κυπαρίσση και την ποίησή του με τα πολλά διατυπωμένα
ερωτήματα.. Την αγάπησα κυρίως γιατί δεν πρόκειται για ρητορικά ερωτήματα στα
οποία ο ποιητής εντέχνως δίνει την απάντησή του..Είναι απορίες ζωής και θανάτου που ο καθένας μας πασχίζει να απαντήσει.. Δεν θα πω τίποτε άλλο για τη εξαιρετική έτσι κι αλλιώς δουλειά της Μαρίας... Προτείνω όμως σε όλους τους φίλους μου να πάρουν το βιβλίο και να
το διαβάσουν.. Θα ταξιδέψουν με καράβι την ποίηση και καπετάνιο κάποιον που έχει μεγάλη εμπειρία πια σε τέτοια ταξίδια....
ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΚΑΠΟΙΑ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Της Μ.ΨΑΧΟΥ
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΦΤΙΑΧΝΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΤΙΧΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗ…ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ..
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗ ΦΑΝΕΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ..ΑΛΛΩΣΤΕ
ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΨΑΧΟΥ…
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
Οι περισσότεροι φίλοι μου
σκοτώθηκαν παίζοντας
μ΄ ένα τουφέκι
μ΄ ένα μολύβι
μ΄ ένα κορίτσι
ΔΙΧΩΣ ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Κάποτε αγριεύουν οι
νεκροί που κουβαλώ
Μ΄ ανακατεύουν
Ποια ιδιοτέλεια μου κεντούν
που την ξεχνώ
και ποιά υποταγή
Συλλογιέμαι πόσο αίμα θέλει
να γίνει πάλι τούτη η
ζύμη
Πόσα μανίκια ανασηκωμένα
Βγαίνουν τις νύχτες
στις ακρογιαλιές
κάτω απ΄ τα πεύκα και
ιστορούν
Σοκάκια βρεγμένα στο φως
χαμένα στους κάμπους
τους άδειους
μες στα ξερόχορτα
Φωνές που συντροφεύουν τον άνεμο
Κορμιά που πέρασαν ,δυνατά
Με τα σφυρά τους άτρωτα
Και συλλογιέμαι
με τον τρόπο που έμαθα
με το φόβο του νου που κινδυνεύει
Τι έφταιξε:
Στέκονται όλα γύρω
μου κοφτερά
κι ασάλευτα
ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ
Τι σαλπίζει
Μια παπαρούνα που
βγαίνει στον γκρεμό
Και κοκκινίζει;;
ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ
ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗ
Θέλω να ζήσω
τους νεκρούς που μέσα
μου κοιμούνται
Κρατήθηκα σε τούτον τον κόσμο
γλιστρώντας ως το μικρό του δαχτυλάκι
Ποιον ρωτούν εδώ επιτέλους
;
Έρχονται οι φίλοι μου
αργά
από δρόμους παλιούς
από χαλάσματα
Από καπνούς κι από γάζες
με τα σακάκια στους ώμους
και τις σημαίες του
νόστου
Όλα τα παράθυρα
ανοίγουν σε εκείνη τη μνήμη
Στο σκυλί που
γαβγίζει στις φλέβες μου
Στέκονται οι πλαγιές
μακριά
και το πράσινο που αγαπήσαμε
Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ
Αχνίζουν τα φώτα
Σφαγεία στη νύχτα, φωνές
Ρίχνουν νερά μυστικά ,τα ξεπλένουν
Επιμένουν , αλλά το
κόκκινο διαρκεί
Σκάβει τη μνήμη
πάνω σε δύσκολες
ράγες
και χώματα που σηκώνουν τα χρόνια
Αινίγματα του ΄49, του΄ 54, του΄ 67
Με τον καιρό
ελαφραίνουν μέσα σου τα βουνά
τα τυλίγουν ομίχλες , χάνουν τα νύχια τους
Ξεκόβονται κάποτε
με δέντρα ανήλικα και
νερά λυπημένα
Ούτε να τα ξεχάσεις
μπορείς
ούτε και να τα σύρεις
Τι θα πει Ιστορία, μανούλα;
Σσς, κοιμήσου
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ
Σκύψε επιτέλους να
σου πω
Τώρα που επιβάλλουν
σιγαστήρα και ζώνες
ασφαλείας
Τώρα που γίνηκε η ζωή βεγγαλικό
δεν θα ΄βρεις παρά τη
φρίκη
στο φανελάκι των αγγέλων
Τώρα που η ζωή σε θέλει
Σοφό στα εννιά
Νεκρό στα
δώδεκα
που τα πτώματα
υψώνουν
τ΄ αυριανά φυλλοβόλα
τέτοιο ποτάμι
Προμηθέα
τι λες;
Του βάζεις εύκολα
λουράκι στο λαιμό;
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ <<ΠΟΙΗΜΑ>> ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ
ΣΥΡΡΑΦΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΤΙΧΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ
ΠΑΝΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΨΑΧΟΥ
Οι περισσότεροι φίλοι
μου
σκοτώθηκαν παίζοντας
Τα μάτια σου τέσσερα
Ωστόσο πιστός στις
καινούργιες γενιές
Η γενιά μου σκορπιέται
Έγραφε
Φυσούσε αέρας
Μάζεψε ο καιρός
τώρα που επιβάλλουν
σιγαστήρα και ζώνες ασφαλείας
Ποιος τα πήρε τα χρόνια;
Νύχτα
Εκείνο που κρατάς
επίμονα μέσα σου
Θυμάσαι
Μεγαλώνεις ξαφνικά
Και συλλογιέμαι
Ποιον να ρωτήσω τι
σημαίνει αγάπη
Ποιον ρωτούν εδώ επιτέλους;
Να ξέρεις
Όμως έρχονται ακόμη νύχτες γλυκιές
Στα νερά και στα φύλλα
Ποιος θα σβήσει τούτη τη μνήμη;
Ούτ΄
ένας θαρραλέος Ιούδας
Θα γίνω κάποτε
κλειδωμένο πένθιμο μουσείο
Στα δόντια κρεμασμένη μνήμη
ένα λαμπιόνι στην
άκρη του νου
είναι κοντά εκείνο που πέρασε
ή εκείνο που θα ΄ρθει
Τώρα στους καθρέφτες
από θαύμα σε θαύμα
κανένας δεν θα ΄ρθει
Ελαφραίνουν όλα σαν
θλίψη
Πώς να πείσεις την Εκάβη;
Σε κοιτώ
Σε τρυπώ και δεν είσαι
Πίνω απ΄ τις λέξεις να ζήσω
Τους ζητώ όλους
Τι θα πει Ιστορία, μανούλα;
Τότε μου μίλησε με συλλαβές ακατάληπτες
Και εγώ επιμένω να σηκώνω ρήματα πλαγιασμένα
Ταφές παιδικές,
σιωπές
Ένα άγγιγμα ζητώ
Νύχτωσε
σε υπονομεύει το αίμα
Περνούν ακόμα θανάτου
ποτάμια πικρά
Δεν μιλούν, επιμένουν
κι ο κώδικας σπάζει
Εύκολα κάνεις δικό
σου το ανύπαρκτο
Πόσο βαθιά πρέπει να νιώσεις
μαύρο πολύ
Κι αυτό δεν είναι απειλή
Οι νεκροί έχουν
στέρεες απαντήσεις
τι μπορεί να ρωτήσει
κανείς
μία Παπαρούνα που βγαίνει στο γκρεμό
Κι αυτό ποτέ δε χάνει
Και υποχωρεί
Φτάνει
Να λύσεις το αίνιγμα
Με όνειρα και
στοχασμό να ντύσεις
γεμάτο νύχτα το κορμί
στο σχήμα του τρόμου
Προσπαθώ κάποια γραφή να βρω
Ποιο νόημα;
Που βρίσκουν και τρώνε τα πουλιά;
Ωστόσο εδώ της
άνοιξης οι γλώσσες
παράμετροι μοναξιάς
Σκοτεινή βροχή
Πώς να σ΄ αγγίξω ;
Μία νύχτα
Ξεχνάς το φως ανοιχτό
Παράθυρα κλειστά
και το λουλούδι
Ποιον κινδυνεύοντας να εμπιστευτείς;
Στου τραπεζιού τη μέση
Σωπαίνει ο διθύραμβος
τώρα
Όπως το ζητούν οι
εποχές
Κυκλώπεια τα τείχη τους
Πονούν τα μάτια
Έρχεσαι να με
ξοδέψεις
Ωστόσο από τη μνήμη
δανείζετ΄ ο χρόνος
Τι ξεχνούν οι πεθαμένοι και επιστρέφουν ;;
Εξ ουρανού οι εντολές
Μη γελαστείς
Πάντα το ψωμί
Ζυμώνεται με αίμα
Καλοκαίρι του………………………..
Μέσα κάπου να χωρέσω
Κρατώ λιγνό
κορμί
Που σαβανώνει αμετάκλητα ο χρόνος
Τόσες πληγές
Δοκίμασες χίλιους
θανάτους
Και τώρα
Περιμένουμε μαζί….
ΥΓ2 : Σε ευχαριστώ Ψάχου μου που
μου χάρισες το βιβλίο σου! Πέρασα ένα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο ….Και ένα σχόλιο
τελευταίο… Ο ποιητής Πάνος Κυπαρίσσης είναι φιλόλογος και μαθηματικός..Ένας συνδυασμός που δεν πίστευα
ποτέ ότι υπάρχει στη γη…
Και μια παράκληση..Αν ποτέ παρουσιάσετε
ποιήματα του ποιητή, θα ήθελα πολύ να τα διαβάσω σε κοινό…. Είμαι κι εγώ του
θεάτρου βλέπετε….
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.
Να μάθεις να φεύγεις – Μενέλαος
Λουντέμης
Από την ασφάλεια τρύπιων
αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε
στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας
κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς
κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα
μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από
δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά
στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου,
μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την
κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα,
αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα
τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια
που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση
περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις
ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο
φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε
σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το
μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που
δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την
αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που
λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη
χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι
δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους
γελοίους.
Μην τρέμεις την
αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου
καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι
και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για
αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου
χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις
από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει
να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες
γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.”
“Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία
στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι
ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να
τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή
του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν
ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή
για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την
αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν
τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα
πως για να ‘σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από
το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με
μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.”
ΥΓ: Δυο ποιήματα που συνομιλούν μεταξύ τους.
Πώς;;; Κάπως έτσι……
Να φεύγεις από εκεί που δε
σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το
μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που
δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την
αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Αλλιώς αργοπεθαίνεις……………
ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ……..
 |