Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.. ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ Α΄΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ...

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ….ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ Α΄΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

Η Θεατρική Παράσταση που παρακολουθήσαμε χθες από την θεατρική ομάδα της Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ , στο όμορφο θεατράκι  της  Κρήνης μας αποζημίωσε απόλυτα.. Το περιμέναμε σαν βάλσαμο σε περίοδο ξηρασίας (βλέπε καραντίνα, μάσκες, αντισηπτικά και άλλα της  καραντίνας…λάφυρα)

Οι άξιοι συνάδελφοι λοιπόν του…. μυστικού θιάσου …του κρυφού σχολειού των προβών και των προβών και των προβών…(πόση πολλή δουλειά αλήθεια για να στηθούν και να ξεστηθούν όλες οι πτυχές του ανθρώπινου πόνου , της εκδίκησης και της ανέχειας… υλικής και ηθικής….) μας ταξίδεψαν και πάλι σε μια πικρή και μαύρη κωμωδία όπου το απόλυτα τραγικό εξισορροπείται από το κωμικό και το αφελές δημιουργώντας  τελικά μια Αλήθεια διαχρονική και  αδιαμφισβήτητη..(την αναλύω παρακάτω στο σχόλιό μου για την υπόθεση του έργου..)

Υπέροχη μουσική και φώτα και ερμηνείες και κουβάλημα και ξεκουβάλημα και σκηνικά ευφάνταστα ,συγκινητικά όλα, από ανθρώπους αποφασισμένους να μην υποκύψουν στην ακινησία των όποιων-- για το καλό μας και το κακό μας --απαγορεύσεων…..

Οι τρυφεροί και πικροί στίχοι του αγαπημένου μου Μ.Ελευθερίου

Αυτός ο τόπος , αυτό το χώμα

Και πεθαμένους δεν μας θέλει ακόμα

Έδεσαν απόλυτα με την ιστορία της Προκοπίας αλλά και της Ελλάδας του σήμερα και της ανθρωπότητας του αύριο ….

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν έναν προσωπικά τους  σπουδαίους συντελεστές αυτής της παράστασης… Τιτάνια η προσπάθειά τους, άρτια και απολύτως συνεπής με το στόχο του έργου να μη δώσει απαντήσεις απλώς αλλά να ξεκινήσει μια συζήτηση για την ανθρώπινη μοίρα και τα τραγικά αδιέξοδά της… Τέλος, να ευχαριστήσω την ψυχή της θεατρικής ομάδας , τον Φώτη Λάζαρη ,για την ακούραστη και αδιάλειπτη παρουσία της Θεατρικής Ομάδας στα δύσκολα χρόνια της Πανδημίας …

 

ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ  ΜΟΥ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ..

 

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, ένα φαινομενικά ασήμαντο συμβάν μπορεί να λάβει απρόβλεπτες διαστάσεις, αν πυροδοτήσει ένα μηχανισμό αλυσιδωτών αντιδράσεων (κατά τον γνωστό αμερικανό Μετεωρολόγο Edward Norton Lorentz). «Μια πεταλούδα που χτυπά τα φτερά της στον Αμαζόνιο θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την καταιγίδα που θα ξεσπάσει την επόμενη μέρα ή τρεις μήνες αργότερα στην Κίνα».

Την Κλαίρη Ζαχανασιάν φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να την πεις πεταλούδα..Νυχτερίδα μπορεί..Πεταλούδα ποτέ..όμως το Χάος που προκάλεσε η εκκεντρική και κυνική παρουσία της στους κατοίκους της Προκοπίας είναι ανάλογο και άκρως ..προβλέψιμο..Ο πληγωμένος  έρωτάς της  για τον Άλφρεντ Ιλ υπερίπταται όχι σαν μια δύναμη μεταμορφωτική και  μετουσιωτική αλλά σαν μια  καταστροφική και αυτοκαταστροφική Καιν—ική ενσάρκωση του κακού που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε μέσα μας..

Σύμφωνα με ένα τούρκο ποιητή –που δεν θυμάμαι το όνομά του— <<όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας ένα ποτάμι που ποτέ δεν ξέρουμε κατά που θα κυλήσει>>

Αυτό το ποτάμι είναι η καταστροφή μας αλλά και η σωτηρία μας.. Οι δικαιολογίες και τα άλλοθι που χρησιμοποιούμε κάθε φορά για να το κατευθύνουμε κάπου, <<οι αξίες και τα ιδανικά>> που προβάλλουμε για να στουθοκαμηλίσουμε και να κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας για να πετύχουμε τελικά το σκοπό μας που είναι το συμφέρον μας με την όποια μορφή του (χρήμα, δόξα, φήμη, έρωτας…)είναι η υπόθεση αυτού του τόσο πρωτότυπου όσο και κοινότυπου έργου…

Πρωτότυπο γιατί  Κάθαρση με την Αρχαιοελληνική ματιά δεν υπάρχει..Καμιά ηθική τάξη δεν αποκαθίσταται..Οι ήρωες παρουσιάζονται από την αρχή μέχρι το τέλος ως τέρατα, μικρά ή μεγάλα που ενοχλούν τον θεατή το ίδιο.. Μάλιστα τα μικρά, ίσως τον ενοχλούν περισσότερο..Είναι οι πολίτες εκείνοι της Προκοπίας που με πρόσχημα τη δικαιοσύνη , πέφτουν ως λύκοι πάνω στο θύμα για ένα δισεκατομμύριο..Το Θύμα τώρα, Ο Άλφρεντ Ιλ, δεν πάσχει ανάξια, όπως οι ήρωες της τραγωδίας..Φαίνεται στο τέλος να συνειδητοποιεί και να αποδέχεται το τίμημα των πράξεών του γιατί απλούστατα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς όχι γιατί συναισθάνθηκε το βάθος και το ύψος των αμαρτημάτων του..Γι αυτό δεν μας αγγίζουν τα σπαραξικάρδια ξεσπάσματά του ούτε οι πληγωμένοι μορφασμοί του λίγο πριν το τέλος…  Η Κλαίρη Ζαχανασιάν από την άλλη,  η μεφιστοφελική  φιγούρα του έργου δεν δικαιώνεται..Σκοτώνει, εκδικείται, εκμεταλλεύεται την ανέχεια και τη φτώχεια των άλλων, αλλά δεν δικαιώνεται..Ούτε αυτή, ούτε ο Έρωτάς της που χρησιμοποιείται  ως άλλοθι για τις φριχτές της πράξεις.. Μια αντίστοιχη ηρωίδα , η Μήδεια του Ευριπίδη, που για τον πληγωμένο έρωτά της για τον Ιάσονα σκοτώνει τα ίδια της τα παιδιά, εγκαταλείπει τη σκηνή στο τέλος του έργου χωρίς να έχει δικαστεί από την ανθρώπινη δικαιοσύνη..Το κοινό όμως δεν ενοχλείται..Ξέρει ότι η τάξη έχει αποκατασταθεί..Γιατί δεν υπάρχει τιμωρία φοβερότερη από το να σκοτώσει μια μάνα τα ίδια της τα παιδιά..Η Κλαίρη Ζαχανασιάν όμως στέκεται μπροστά μας ως  μια ύπαρξη υποχθόνια, δαιμονική παρά το πληγωμένο αναμφισβήτητα άλλοθί της, αλλά δεν τη συμπονούμε, δεν ταυτιζόμαστε, δεν επικροτούμε ….

Ἰσως η επιτυχία του έργου είναι αυτή… Να μην βάλει έναν τρελό στο τέλος του έργου να κάνει τη διαφορά μένοντας πιστός στις αρχές και στα ιδανικά της τρέλας του αλλά να επιμείνει---και αυτό είναι το κοινότυπο του έργου αυτού---πως  δεν υπάρχουν εύκολες-έντιμες απαντήσεις στα τραγικά διλήμματα των ανθρώπων…

Παρόλο που

The answer, my friend, is blowin' in the wind, λέει τo τραγούδι που η Κλάιρη Ζαχανασιάν σιγοτραγουδάει στο τέλος του έργου…

 Με  αυτό τελειώνω ….Ξέρω ότι ο καθένας που παρακολούθησε την υπέροχη αυτή δουλειά της Θεατρικής Ομάδας της Α΄΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ ..θα βρει μόνος του όλες τις απαντήσεις…

ΥΓ: Το ποίημα του έμπορα που παραθέτω ως υστερόγραφο είναι κι αυτό ενδεικτικό της  ανθρώπινης μοίρας …Να έχει μια τιμή είτε πουλιέται, είτε αγοράζεται….

 

Το τραγούδι του έμπορα του ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

 

 Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι

Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζονται ρύζι

Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες

θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω

Οι μαούνες του ρυζιού θα ‘χουν λιγότερο ρύζι

και το ρύζι φτηνότερο θα ‘ναι για μένα

 

Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι

Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι

Ποιος να το ξέρει τάχα

Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι

Ξέρω την τιμή του μονάχα

 

Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα

Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν’ αγοράσουμε

και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε

Σαν θα ‘ρθει το κρύο, θ’ ακριβύνουν τα ρούχα

Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα

Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι

 

Τι είναι στ’ αλήθεια το μπαμπάκι

Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι

Ποιος να το ξέρει τάχα

Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι

Ξέρω την τιμή του μονάχα

 

Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ

γι’ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει

Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους

Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ

αλλά οι φαγάδες όλο και τ’ ακριβαίνουν

Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι

 

Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος

Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι

Ποιος να το ξέρει τάχα

Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι

Ξέρω την τιμή του μονάχα

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 Υ.Γ 2: Υπέροχη η δική μας Γιώτα Οικονόμου του 2ου Γυμνασίου Πατρών..Γιώτα ΆΞΙΑ.....ΆΞΙΟΙ όλοι οι συνάδελφοι....