Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου Γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια ... Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια ... Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια ... Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο Κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο Και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία ... Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια ... Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια Να κοιμηθώ ...
Υ.Γ: Το τραγούδι αυτό
το αγαπώ ιδιαίτερα. Γιατί έχει μια δύναμη και μια αδυναμία ταυτόχρονα. Από τη
μια δηλώνει το σπαραγμό ενός ανθρώπου που γίνεται κομμάτια ενώ από την άλλη
υψώνεται στο άπειρο γιατί βρίσκει ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία. Μεγάλες
κουβέντες θα μου πείτε. Αν τις ανταλλάσσαμε μεταξύ μας θα ακούγονταν από μελοδραματικές
μέχρι τρελές. Γιατί η Καθημερινή Επικοινωνία απαιτεί λογικές και στέρεες
κουβέντες. Η Ποίηση όμως είναι άλλο πράγμα. Χτίζει το παλάτι της στα κύματα. Και
βάζει πόρτες με αλυσίδες και παγώνια. Γενικά κοιμάται στο πάτωμα..Όταν κάνει
ζέστη είναι ο καλύτερος ύπνος….Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους φίλους μου! Ποιητική χρονιά !
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου