ΕΠΙΜΟΝΗ ΑΝΑΜΟΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...

                  Ήρθες όταν εγώ… Μανόλης Αναγνωστάκης

Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων Ανημποριά των γηρατειών, τρόμος της γέννησης, Σε τρώγλες σκοτεινές, στην αγκύλη της ηδονής Πέρα απ’ τους άδειους κάμπους των αποσπασμάτων Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Α πώς θα ζούσες Εσύ κι εγώ μια τέτοιαν εποχή Σάπιο φορτίο στ’ αμπάρι ενός Μεθυσμένου καραβιού που πέθαναν όλοι1 Βουλιάζοντας με χίλιες τρύπες στα κορμιά μας Μάτια θολά που χλεύασαν το φως Στόματα αδέσποτα στη φλούδα της ζωής Καίοντας την ανάμνηση — Νεκροί Σε μια εποχή ανέκκλητου θανάτου Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα Μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού Ούτε μι’ ανθρώπινη φωνή γιατί δεν είχε Ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή Δεν είχε γεννηθεί τ’ άγριο ποτάμι Που ρέει στις άκρες των δακτύλων και σωπαίνει. Ανάμνηση ζωής — πότε ν’ αρχίζεις Αδίστακτος και πράος να βγάζω λόγους Να εκφωνώ στα κενοτάφια τους θρήνους Φθαρμένους στων φθόγγων την πολυκαιρία Και να κλειδώνεις τις μικρές μικρές χαρές Όχι πατώντας στους νεκρούς σου πάνω στίχους Γιατί αν είναι κόκαλα, έρωτες ή χαμόσπιτα Με την κουβέρτα στην ξώπορτα χωρίζοντας τον κόσμο Στα δυο, κρύβοντας το σπασμό και την απόγνωση Κι έξω να ψάλλουν οι περαστικοί στο πείσμα των πιστών Στο πείσμα του άρρωστου παιδιού και του χειμώνα Α πώς θα ζούσες μια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος, Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα.  Μη με γελάσεις Αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει Αυτές οι κρύπτες που ριγούν τα τρωκτικά Δεν έχουν τίποτε από τ’ άρωμα της λάσπης Ούτε απ’ το χάδι των νεκρών στα όνειρα μας Γιατί έχει μείνει κάτι —αν έχει μείνει— Πέρα από θάνατο, φθορά, λόγια και πράξη. Άφθαρτο μες στην τέφρα αυτή που καίω Σαν κάθε νύχτα την ανάμνηση θανάτων Πικρών και ανεξήγητων θανάτων Γράφοντας ποιήματα χωρίς ήχους και λέξεις. Υ.Γ: Μέρα βροχερή σήμερα και το ύφος της ανάρτησης ανάλογο. Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα…. Κι αυτός αδίσταχτος …Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη… Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις…. Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα… Ακούω τη στιβαρή μελαγχολική φωνή του ποιητή να το απαγγέλλει. Κάνω συνειρμούς διάφορους και ερμηνείες. Αμείλικτος ο επαναλαμβανόμενος στίχος . Σηματοδοτεί αρνήσεις και ναυάγια. Επιμένω να προσπαθώ όμως όπως πάντα. Να βρω απαντήσεις σε δύσκολους καιρούς .Η ποίηση είναι η καλύτερη ερμηνεία και απάντηση… Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου  Πίσω απ’ τις γραμμές του βιβλίου  Κάτω απ’ τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν  Πάντα σε περιμένω Πάνω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή  Όταν όλα περάσουν  Σε περιμένω  Πέρασαν από τότε πολλά τρένα  Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν  Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν  Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή Όταν όλα περάσουν  Σε περιμένω…              ( Μ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ) Όταν όλα περάσουν …Σε περιμένω..Σήμερα ημέρα Απεργίας ταιριάζει η επίμονη αναμονή και προσπάθεια . Ό,τι και να γίνει , όπως και να χει …                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΦΥΓΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ: Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΑΓΙΚΗ

 ΣΤΙΧΟΙ: ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

  

 ΜΟΥΣΙΚΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

Υ.Γ: Ο Νάνος Βαλαωρίτης  , όπως είχε πει  ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών  διάβασε Καβάφη  και εντυπωσιάστηκε τόσο που ξεκίνησε και ο ίδιος να γράφει ποίηση.  Από τότε βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια. Πλήρης ημερών λοιπόν , μια γεμάτη και τόσο ενδιαφέρουσα ζωή , τελείωσε χθες. Η μορφή του με συγκινεί πολύ. Άκρως ποιητική και ετοιμοπόλεμη να μιλήσει, να διαβάσει , να γράψει, να πολιτευτεί, να ερωτευτεί, να εκφραστεί ακούραστα μέχρι το τέλος. Δεν υπήρξε ποτέ απών. Ούτε και τώρα με το θάνατό του. Γιατί οι άνθρωποι της Τέχνης, έχουν το ξεχωριστό προνόμιο να ζουν όχι μόνο μέσα από την δημιουργική τους διαδρομή αλλά κυρίως μέσα από την συγκίνηση που προκαλεί αυτή σε εκείνους που τους αγαπούν και που τους θαυμάζουν.

                                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΧΩ ΠΕΘΑΝΕΙ..

Δεν έχω χρόνο

 Για άλλα λάθη

Ό,τι φοβόμουν

 Το έχω πάθει

Μπλοφάρεις, είπα,

Και πλάκα κάνεις

Σιγά μωρέ

Που θα πεθάνεις

Έλα ψυχούλα

Με μια ανάσα

Πριν την αυγούλα

Μας κάνεις φάρσα

Κάπου κρυμμένος

Είσαι, τους λέω

Σε λίγο θα΄ρθεις

Εγώ δε φταίω

Μην περιμένεις

Άλλο πια φτάνει

Δεν έχω αργήσει

Έχω πεθάνει..

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα..Έγινε κατανοητό ότι τον λάτρευα;

ΚΑΛΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑ!!!

Υ.Γ1: Μαγική συναυλία ! Υπέροχες ερμηνείες ,απίστευτο κοινό!!Καλό ταξίδι Λαυρέντη Μαχαιρίτσα! 

Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι
στη μέση το φαρμάκι μας γλυκό σαν πετιμέζι και μέσα του σαν ζάχαρη να λιώνει αυτό τ' αστέρι αυτό που πρώτη η αγάπη μας μας έβαλε στο χέρι Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ' την πρώτη Κι αν μένει ακόμα νόημα και μισοερειπωμένο μεσ' στα ερείπια αυτά μαζί σου εγώ θα μένω μέχρι να 'ρθει η άνοιξη και να μας ξεκουνήσει και μέσ' από το θάνατο ζωή να μας χαρίσει Δε μου υπόσχεσαι ζωή και θαύματα δεν κάνω μα αν μου ζητάς λατρεία μου για σένα να πεθάνω και μία δεύτερη φορά σαν τον παλιό στρατιώτη θα πέθαινα αγάπη μου καλύτερα απ' την πρώτη........

ΣΥΝΘΕΤΗΣ: ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ

ΣΤΙΧΟΙ: ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΕΔΩ

 Υ.Γ2: Με τέτοια τραγούδια δεν πεθαίνεις ποτέ.                              
                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

AΛΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ...

Στην πλατεία που έχει αδειάσει
στο τραγούδι που έχει σωπάσει
στην πηγή που ‘χει στεγνώσει
στη γιορτή που ‘χει τελειώσει.

Σαν εικόνα παλιά ξεθωριάζει
ένας κόσμος που γύρω αλλάζει
όπως κι εσύ μαζί κι εγώ
έχουμε αλλάξει με τον καιρό.

Άλλαξαν πολλά μαζί κι εσύ κι εγώ.

Γειτονιές παιχνίδια παρέες
εποχές και μόδες και ιδέες
οι αγκαλιές και τα φιλιά
δε θα είναι τα ίδια ξανά.

Μοιάζουν όλα στου χρόνου τη δίνη
σαν φωνές που ο άνεμος σβήνει
ό,τι ωραίο μας φαίνεται λίγο
είναι αργά πρέπει να φύγω.

Μα όσο κι αν μας πληγώνει
ο δρόμος που τελειώνει
μας φέρνει σ’ άλλη διαδρομή.

Άσε τα είδωλα μας
να σβήνουν μακριά μας
γιατί αλλάξαν οι καιροί.

Υ.Γ: Σήμερα που είμαι πολύ λυπημένη από το χαμό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα κρατώ σαν φυλαχτό τους στίχους που ο ίδιος τόσο όμορφα τραγούδησε: Μα όσο κι αν μας πληγώνει , ο δρόμος που τελειώνει μας φέρνει σ΄ άλλη διαδρομή! Καλή άλλη διαδρομή λοιπόν στην αγκαλιά του Θεού!!

                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ :  ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΧΘΕΣ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ

Υ.Γ1: Η Λένα Πλάτωνος μας συγκίνησε χθες με την ξεχωριστή της παρουσία στον εντυπωσιακό –πρώτη φορά πήγα- χώρο του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ένα εξαιρετικό κοινό όλων των ηλικιών καθισμένο στο γρασίδι, την χειροκρότησε με αγάπη . Δεν θα πω ότι τη γνωρίζω καλά. Ούτε την μουσική , ούτε τους στίχους της παρόλο που ως όνομα στο χώρο της Τέχνης την ακούω χρόνια. Έχω κατά καιρούς διαβάσει συνεντεύξεις και στίχους της που βγάζουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία και αναδεικνύουν μια γυναίκα διαφορετική από αυτές της γενιάς της. Με εξαιρετικές σπουδές στην Μουσική και από σπουδαία μουσική οικογένεια , συνέθεσε κομμάτια   μελοποιώντας τους στίχους της αλλά και άλλων ποιητών και στιχουργών. Χθες, λοιπόν ,στην συναυλία της μας παρουσίασε τη δουλειά της, απαγγέλλοντας με την ξεχωριστή φωνή της αγαπημένα της ποιήματα, ενώ νεότεροι καλλιτέχνες ερμήνευσαν εξαιρετικά γνωστές της δημιουργίες. Ιδιαίτερα μου άρεσαν, η Πόλις του Κ.Π ΚΑΒΆΦΗ και οι Βάρβαροι … Η Λένα Πλάτωνος είναι μια καλλιτέχνης βγαλμένη, λες, από άλλο σύμπαν . Εκεί που λειτουργούν αλλιώς οι λέξεις , οι νότες και τα συναισθήματα. Δονείται από κύματα που μεταφέρουν άλλου είδους πληροφορίες . Καθισμένη στο γρασίδι μαζί με τον κόσμο που λικνιζόταν απαλά με τη μουσική της , παρά το πιάσιμο της μέσης μου για εύλογους λόγους , αισθάνθηκα πραγματικά τυχερή που είχα την τύχη να την ακούσω… Η Λένα Πλάτωνος, λοιπόν,  της θρυλικής Λιλιπούπολης μας χάρισε μια υπέροχη βραδιά ..

Υ.Γ2: Επειδή πάντα μου άρεσε να συνδέω ανόμοια πράγματα, να βρίσκω δηλαδή  κρυμμένα κοινά σημεία σε φαινομενικά διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις, θα πω ότι η συγκεκριμένη καλλιτέχνης έχει κάτι κοινό με την προηγούμενή μου ανάρτηση. Θα αφήσει κι αυτή βαθύ το αποτύπωμά της στο χρόνο…

                                                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 8-9-1944

Υ.Γ: Χθες ,που ήμουν στην Αθήνα, πέρασα από το σπίτι της. Στο μυαλό μου ήρθαν  οι στίχοι του Μπρεχτ: <<Ξέρουμε πως είμαστε περαστικοί κι ύστερα από μας τίποτε το αξιόλογο δε θα ρθει…>> Σωστά, είπα. Είμαστε περαστικοί. Όμως κάποιοι αφήνουν βαθύ το αποτύπωμά τους στο χώμα της μνήμης μας. Σαν αυτή. Εκτελέστηκε με άλλους 27 αγωνιστές στο Άλσος Χαϊδαρίου στις 8 Σεπτεμβρίου του 1944..Γιατί αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας της. Έναν άλλο Σεπτέμβρη.

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ....

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου Γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια ... Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια ... Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια ... Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο Κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο Και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία ... Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια ... Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια Να κοιμηθώ ...

Υ.Γ: Το τραγούδι αυτό το αγαπώ ιδιαίτερα. Γιατί έχει μια δύναμη και μια αδυναμία ταυτόχρονα. Από τη μια δηλώνει το σπαραγμό ενός ανθρώπου που γίνεται κομμάτια ενώ από την άλλη υψώνεται στο άπειρο γιατί βρίσκει ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία. Μεγάλες κουβέντες θα μου πείτε. Αν τις ανταλλάσσαμε μεταξύ μας θα ακούγονταν από μελοδραματικές μέχρι τρελές. Γιατί η Καθημερινή Επικοινωνία απαιτεί λογικές και στέρεες κουβέντες. Η Ποίηση όμως είναι άλλο πράγμα. Χτίζει το παλάτι της στα κύματα. Και βάζει πόρτες με αλυσίδες και παγώνια. Γενικά κοιμάται στο πάτωμα..Όταν κάνει ζέστη είναι ο καλύτερος ύπνος….Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους φίλους μου! Ποιητική χρονιά !

                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ