ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ...ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ...

Ο Άρης Αλεξάνδρου είναι συνώνυμο όσο κανείς με αυτό που λέμε Πνεύμα Ανυπότακτο, Δημοκρατικό και Ελεύθερο. Με το Έχω Δικαίωμα να Σκέφτομαι  και να Κρίνω. Με το Δεν Γίνομαι Υπάκουο Πρόβατο σε Κανένα Κοπάδι. Με το Δεν Συντάσσομαι και Αποτάσσομαι αν Έτσι Απαιτεί η Αξιοπρέπεια Και Η Λογική Μου. Κατασυκοφαντημένος και διωγμένος από όλες τις εξουσίες  Αριστερές και Δεξιές έζησε εξόριστος και φτωχός..Είχε βέβαια  την καλή  τύχη να έχει στο πλάι του μια γυναίκα σπουδαία  την Καίτη Δρόσου η οποία δεν τον εγκατέλειψε ποτέ και μάλιστα  σε εποχές δύσκολες όπου άνθρωποι σαν αυτόν έμπαιναν στο μικροσκόπιο κάθε εξουσίας. Κυρίαρχης ή Ανερχόμενης. Λοιδορήθηκε  κυρίως από τους συντρόφους του,  παρέμεινε όμως μέχρι το τέλος πιστός στις ιδέες του έτσι όπως ο ίδιος τις είχε τοποθετήσει στο μυαλό και στην καρδιά του. Ανθρωπιστής, δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε υποχρεωτικά καλούς και κακούς ανάλογα με την κομματική τους τοποθέτηση. Μισούσε τους αδελφοκτόνους πολέμους και έτσι τους ονόμαζε. Το έργο του ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ είναι απόδειξη των όσων πίστευε και υπηρετούσε ενάντια σε όλους τους ολοκληρωτισμούς και τις εξουσίες που ιδεολογικοποιούν τις εμμονές τους  και παγιδεύουν το μυαλό του ανθρώπου οδηγώντας τον στην πνευματική και φυσική του εξόντωση..Αρνήθηκε να ακολουθήσει εύκολες συνταγές για να κάνει καριέρα ή να έχει φίλους . Στάθηκε ουσιαστικός Ουμανιστής και Δημοκράτης μέχρι το τέλος  πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

Όπως λέει ο Καβάφης

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.

Ο Άρης Αλεξάνδρου ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή όχι μαζί του-εγώ διαφωνώ με τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις Μεταφυσικές Ανησυχίες του Ανθρώπου-  αξίζει τον σεβασμό μας. Μας διδάσκει την αθωότητα της συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες χωρίς απαραίτητα να πρέπει να υπακούμε δουλικά σε ασφυκτικά κομματικούς κανόνες. Έλεγε <<είμαι Προδότης για τη Σπάρτη, μα για τους Είλωτες Σπαρτιάτης>> δηλώνοντας ότι ποτέ δεν πρόδωσε τους συντρόφους του παρόλο που οι ίδιοι τον είχαν απομονώσει  επειδή δεν ακολουθούσε κατά γράμμα την  πρακτική τους και  όταν έπρεπε να υπερασπιστεί τους κοινωνικούς αγώνες και την ιδεολογία του το έκανε με θάρρος και αποφασιστικότητα. Κυρίως τον θαυμάζω γιατί δεν θέλησε στο όνομα μιας Ιδεολογίας με κέντρο τον Άνθρωπο να δώσει Άλλοθι σε Ολοκληρωτικές Λογικές και Αγκυλώσεις. Προτίμησε να γίνει ο ίδιος θύμα και όχι θύτης αρκεί να τα έχει καλά με την συνείδησή του. Τον θεωρώ σύμβολο ενάντια σε όλους τους φανατισμούς , πολιτικούς, θρησκευτικούς και άλλους που στο όνομά τους οι όποιοι οπαδοί νομίζουν ότι νομιμοποιούνται να υβρίζουν, συκοφαντούν, απομονώνουν άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί δεν βρίσκονται στην ίδια όχθη του ποταμού. Τέλος ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου που έχει κάνει τις καλύτερες μεταφράσεις στην κλασική ρωσική λογοτεχνία μια και τα ρωσικά ήταν η δεύτερη μητρική του γλώσσα αφού η μητέρα του ήταν ρωσίδα, ανήκει όπως έλεγε στο ανυπότακτο κόμμα  των ποιητών  και ακολούθησε την δίκοπη ζωή του μέχρι το τέλος…

Γι αυτόν λοιπόν η  Δίκοπη Ζωή που ερμηνεύει υπέροχα ο Γιώργος Μεράντζας..

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου                Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο

κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,

σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο

να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο

 κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί

που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι

και της αγάπης λόγια φυλαχτό,

για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι

και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,

ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό

με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου

και την παλιά τη γνώμη καθενός,

όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου

να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου

και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός

στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε

οι συμμορίες κι οι βασανιστές

και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε,

μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε

γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,

το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ