ΕΠΙΤΗΡΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ...

ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ

Υ.Γ: Ένας πολύ χρήσιμος όσο και άχαρος ρόλος  για  τον εκπαιδευτικό ανεξαρτήτως ειδικότητας είναι χωρίς αμφιβολία  ο ρόλος του επιτηρητή  στις Πανελλήνιες Εξετάσεις  που αποτελεί Θεσμό στη χώρα μας εδώ….. και αιώνες- γνωρίζω την υπερβολή της έκφρασης αλλά έτσι νιώθω- Θεσμό, επαναλαμβάνω,  που δεν συνοδεύεται –ίσως ο μοναδικός στο είδος του- με μομφές  οποιασδήποτε διαβλητότητας ούτε καν ως  ελάχιστη υποψία… Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα της ακάματης προσπάθειας χιλιάδων συναδέλφων μου που με μεγάλο άγχος και υπευθυνότητα προσέρχονται στα εξεταστικά κέντρα της χώρας για να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων  για τα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.. Εδώ δεν θα αναφερθώ καθόλου στο αν αξίζει τελικά τον κόπο να προσπαθήσει κανείς να πετύχει στην Ελλάδα της Κρίσης και της Ανεργίας και της Εθνικής μας Γκαντεμιάς να διώχνουμε τα παιδιά μας στο Εξωτερικό προς αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας στις μεταπτυχιακές σπουδές και στην δουλειά τους. Την απάντηση θα την δώσει ο καθένας κατά πως νιώθει , σκέφτεται και αξιολογεί την ζωή και τη γνώση. Εγώ κυρίως γράφω αυτές τις γραμμές για να πω πόσο συγκινούμαι κάθε φορά που συναντώ τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου, χαμογελαστούς παρά το άγχος τους , την κούραση και ενδεχομένως το ξενύχτι τους , έτοιμους  στην πλειοψηφία τους να συνεργαστούν μαζί σου στον έλεγχο των στοιχείων τους και  στην γενική  τακτοποίηση όλων των απαραίτητων διαδικασιών που προηγούνται της εξέτασης αλλά και έτοιμους να αστειευτούν, να μιλήσουν και να επικοινωνήσουν την απολύτως δικαιολογημένη ανησυχία τους για το τι μέλλει γενέσθαι την δύσκολη και πιο μεγάλη ώρα που είναι Τώρα.– Δεν είναι αλλά έτσι νομίζουν-

Οι μαθητές αυτοί, που ηλικιακά απέχουμε παρασάγγας, που εκείνοι πηγαίνουν και εμείς γυρίζουμε, αφού δώσαμε Εξετάσεις σε άλλη Χιλιετία, άλλον Αιώνα και με άλλο Νόμισμα, οι μαθητές ,επαναλαμβάνω, που χρησιμοποιούν λέξεις και τρόπους στην καθημερινή τους ζωή που φαντάζουν σε μένα κινέζικα – και δεν με λες και χαζή-αυτοί οι μαθητές , οι ύποπτοι  και κατασυκοφαντημένοι από όλα τα συστήματα και τις εξουσίες, υπομένουν καρτερικά  και με αρχαιοελληνική στωικότητα το δυσβάστακτο βάρος μιας εξέτασης που δεν θα ανακαλύψει και την Αμερική αν την αντιμετωπίσουν με επιτυχία  και που για πολλούς είναι ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στην Ανεργία.  Έχοντας βρεθεί και στην θέση του Γονιού Υποψηφίου Πανελληνίων και μάλιστα – δεν το κρύβω- με πολύ άγχος αλλά και στην θέση Βαθμολογητή γραπτών –τοις ονόμασιν κεκαλυμμένων- πάλι με πολύ άγχος για την ορθότητα ή μη  της διόρθωσης προκειμένου να μην πάρω κάποιο μαθητή στο λαιμό μου, και τώρα στη  θέση του Επιτηρητή –άρα δικαιούμαι δια να ομιλώ- θέλω από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχηθώ σε όλους τους μαθητές τα καλύτερα όχι μόνο για  τις σπουδές και την δουλειά αλλά και για τη ζωή τους μετά το Λύκειο. Και επειδή όσο να πεις ένα κόλλημα το έχω με  παλιά τραγούδια, παλιά ποιήματα, παλιές ταινίες  , παλιές αγάπες , θα τους αφιερώσω και ας φανεί a little bit retro ένα ποίημα του ΚΙΠΛΙΝΓΚ  όχι γιατί έχω ιδιαίτερη σχέση με την αγγλική ποιητική τέχνη αλλά γιατί το ποίημα αυτό άρεσε στον πατέρα μου και μας είχε μάθει να το απαγγέλλουμε απέξω …δυνατά και καθαρά… Το ποίημα βέβαια δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση..Φωνάζει από μόνο του…

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

"Αν" του Rudyard Kipling  (Μετάφρ. Νίκου Καρβούνη)

                                               

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,

όταν τριγύρω σου όλοι τάχουν χαμένα

και σ' εσέ της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου,

όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει

 κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου.

Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν,

να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,

κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,

και να μην είσαι δούλος των ονείρων

αν να στοχάζεσαι μπορείς,

δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου, 

αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια

 κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυο τυραννικούς απατεώνες,

αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη, παραλλαγμένη απ’ τους κακούς,

για νάναι για τους άμυαλους παγίδα,

ή συντριμμένα να θωρείς όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου

και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα απόχτησες μπορείς σ' ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις

και δίχως φόβο,

μονομιάς κορόνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις

και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι

 και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι’ αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου.

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό

 και όλα να τα σφίξεις

να σε δουλέψουν ξαναρχής,

 κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα

και να κρατιέσαι πάντα ορθός,

όταν δε σούχει τίποτε απομείνει παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σ’ όλα αυτά: «ΒΑΣΤΑΤΕ».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς

και να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες να γυρνάς δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.

Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,

όλο τον κόσμο αν αγαπάς,

μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.

Αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου, μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,

δική σου θάναι τότε η Γη,

 μ’ όσα και μ’ ό,τι απάνω της

 κι αν έχει και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άνδρας αληθινός θάσαι παιδί μου.

Υ.Γ2΅: Φυσικά υπάρχουν και άλλες επιλογές ζωής..Ο Κ.Βάρναλης μας τις παρουσιάζει παρωδώντας το ποίημα του Κίπλινγκ..Τα δυο ποιήματα δεν συμφωνούν σε τίποτε. Παραμόνο στον τελευταίο στίχο..Δική σας  η επιλογή ......

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

 ΠΑΡΩΔΙΑ ΤΟΥ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΝΓΚ

Αν μπορείς την παλαβή να κάνεις,

όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό

 κι όλοι σε λένε φταίχτη·

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

 κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις

κι αν σ’ όσα ψέματα σου λεν με πιότερ’ απανταίνεις·

 κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

 κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

 Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

 κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο.

 το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή,

 μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις·

 αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κι οι άλλοι γι’ αληθινό

 – να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη·

 αν λόγια κι έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά

κι εσύ ξαναμολάς καινούριον.  

 Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

 και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις·

 κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ‘χεις·

 αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε

 κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν·

 αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

 κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός!» εσύ φωνάζεις «πίσω!»

 Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

 κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

 κι αν μήτε φίλους μήτ’ εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς,

 αλλά ποτέ κανέναν

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θα ‘ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη που ‘χει

 κι έξοχος θα ‘σαι Κύριος, αλλ’΄Ανθρωπος δε θα’σαι! ...