Σάββατο 11 Μαΐου 2019

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ......




Βρεγμένες από τη θάλασσα
Φωνές παιδιών
Σε μιαν αυλή που άνοιξε 
Για μια στιγμή
Το πορτάκι στην ευτυχία
Κι ύστερα πάλι απέμεινε
Ο φράχτης, το σπίτι παντού 
Κλειστό 
Αφήνοντας απ' έξω 
Ολοένα και πιο δυνατό
Τον βαθύ παφλασμό της νύχτας.
(από την ποιητική της συλλογή : το ψηφιδωτό της νύχτας)

Υ.Γ: Με αφορμή την επίσκεψη της ποιήτριας στην πόλη μας για να παρουσιάσει την ποιητική της συλλογή <<το ψηφιδωτό της νύχτας>> δυο σκέψεις. Ποιος τελικά είναι ο ποιητής; Είναι ένας άγιος ευαίσθητος θνητός που ερωτοτροπεί  με το φως ακόμα και μέσα στο σκοτάδι; Μα υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι που δεν γράφουν ποίηση. Ποια είναι λοιπόν η ειδοποιός διαφορά του ποιητή ; Η δύναμη να κάνει αυτή την ευαισθησία ήχο! Αυτό το χάρισμα να οδηγεί τη λέξη, αυτόν τον τόσο φθαρμένο κώδικα , σε άλλους δρόμους , δεν θα πω πιο ειλικρινείς ούτε πιο καλούς. Δεν αξιολογώ αυτούς τους δρόμους παρά μόνο λέω ότι είναι διαφορετικοί  από τους περπατημένους. Ο ήχος λοιπόν της ποιητικής λέξης αναδεικνύει τον ποιητή. Όπως έλεγε ο Καρούζος:

Σημάδι της αλήθειας ας υπάρχει του ποιήματος ο ήχος. Αυτό που ονομάζουμε χαρόντισσα ή αλλιώς ποίηση.

Και είναι να αναφωνείς: τι γυρεύεις μωρ’  ομορφούλα μου, εσύ μαργαρίτα, σε τούτο το παλιοχώραφο;

Θάθελα λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη/ που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας/ ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.

Ο ποιητής δεν έχει χρόνο να σταματήσει να γράφει ποιήματα. Είναι τρελός από αγωνία μήπως η ζωή προχωρήσει χωρίς εκείνον. Χρωστάει στους ανθρώπους την άλλη ματιά του μέσα από τις λέξεις του. Ο θησαυρός του είναι οι λέξεις. Ο  Μαγιακόφσκι γράφει:

Ο ποιητής μένει πάντοτε χρεώστης/ απέναντι στον κόσμο./ Πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες/ Για τον πόνο των ανθρώπων/ Μένω χρεώστης.
  
-Η ποίηση είναι τα μέσα της έναρθρης γλώσσας με τα οποία προσπαθεί να απεικονίσει ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν τα δάκρυα, οι σιωπές, οι στεναγμοί, οι θωπείες, η κραυγή.

Ο ποιητής δεν γράφει από αγάπη για την ποίηση. Γράφει γιατί μόνο έτσι νιώθει ζωντανός . Υπάρχει μόνο έτσι. Γράφοντας. Και υπάρχουν όλα αυτά μαζί του. Αυτά για τα οποία γράφει. Αλλιώς είναι χαμένος. Αλλιώς είναι χαμένα. Ο Γιώργος Σαραντάρης  υπογράφει :



Ο ποιητής δεν είναι κανονικός. Δεν κανονίζεται, δεν κανονίζει , δεν προσαρμόζεται. Υποφέρει . Τον διώχνουνε τα πράγματα.  Ο Καρυωτάκης  καταθέτει:

                           
Ο  ποιητής ίσως χωρίς την ποίηση να ήταν πιο ευτυχής. Να ζούσε χωρίς την αγωνία της λέξης . Της φωνής που πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στην επιθυμία και στην ανάγκη . Όταν μάλιστα τίποτε με την ποίηση δεν αλλάζει. Ο Ασλάνογλου παραδέχεται:

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.

Ο ποιητής  έχει πληγές.Απλούς ανθρώπινους φόβους. Κάποτε τις επουλώνει . Καβάφης….

Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές,1ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.2

Εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαίρι. —
Τά φάρμακά σου φέρε Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάμνουνε — γιά λίγο — νά μή νοιώθεται ἡ πληγή.

Άλλοτε πάλι ο ποιητής βαθαίνει τις πληγές του. Τις ξύνει , τις κάνει να ματώσουν. Ο πατρινός ποιητής Χρίστος Λάσκαρης γράφει:

Δὲ γράφονται τὰ ποιήματα σ' ἕνα χαρτὶ / ξεθάβονται / μὲ μιὰ ἀξίνα τὰ μεσάνυχτα / ἀφήνοντας / κι ἀπὸ 'να λάκκο.

Ο ποιητής δεν βρίσκεται σε τόπους  άλλους από αυτούς που ζούμε οι υπόλοιποι. Είναι από μόνος του ο άλλος τόπος. Ο άλλος τρόπος. Καλός ή κακός δεν ξέρω..Πάντως άλλος… Διαφορετικός . Έχει πολλές αμαρτίες. Ματαιοδοξία, εγωπάθεια, ηττοπάθεια, ιδιοτροπία… Η διαφορά είναι ότι δίνει σε αυτές έναν ήχο τόσο μαγικό που τις μετουσιώνει σε αρετές ..Και σε ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες ο αμαρτωλός αυτός τρελός, ο άγιος…..



                                          ΜΑΡΙΑ  ΦΟΥΚΑ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου