ΓΥΝΑΙΚΑ...

1.    Νίκος Καββαδίας, «Γυναίκα»

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα

                        Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου  

         Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζε

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου      για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι

Γιομάτη   φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι

πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες

Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο

διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα

Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα….

Υ.Γ: Αλλού σε λέγανε  Γιουδίθ.. Εδώ Μαρία… Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες..όσο για τον τελευταίο στίχο του ποιήματος…. υπέροχος .....Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα...Οι Γυναίκες όλες.....

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ