Η ΕΒΡΑΙΑ......ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΛΕΜΠΕΤΗ....

ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ….Η ΕΒΡΑΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Υ.Γ: Η συγκλονιστική ερμηνεία της Έλλης Λαμπέτη έχει σφραγίσει αυτό το κείμενο. Τόσο, που μου φαίνεται σκέτη ιεροσυλία να το αγγίξει άλλος ..Αφιερωμένο, μέρες που είναι, στα θύματα  όλων των φασισμών και των πολέμων. Κυρίως αυτών που δεν φαίνονται…

                                         

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΙΣΤΗ....

 Η πίστη: ποίημα του

 Γεωργίου Δροσίνη: του ποιητή της ανθισμένης αμυγδαλιάς….

 Δεν έχεις πίστη, όταν τα στάχυα σου

 προσμένεις να γενούν σιτάρι,

 κι απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες

 προσμένεις καρπερό βλαστάρι.

Πίστη έχεις, όταν απ' το χέρσωμα

 κι απ' τ' αστραποκαμένα ξύλα

 προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους

 και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις πίστη, όταν τ' απόβραδο

προσμένεις να προβάλουν τ' άστρα

 και με του πετεινού το λάλημα

 να φέξει αυγή ροδογελάστρα.

 Πίστη έχεις, όταν όσο αλόγιστο

 και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει

προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα

 κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις πίστη, όταν πιστεύοντας

 ρωτάς την κρίση και τη γνώση

δεν έχεις πίστη, όταν την πίστη σου

 στο λογικό έχεις θεμελιώσει.

 Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο

 τ' ανάβεις στο βωμό της τάμα

 κι αν κάποιο τάμα σου ειν' αδύνατο,

 προσμένεις να γενεί το θαύμα.

Υ.Γ: Δροσίνης βραδιάτικα! Ομοιοκαταληξίες και μελό… Όλα έχουν μια εξήγηση . Το τραγούδι αυτό είναι αγαπημένο των γονιών μου. Στα αυτιά μου έχω τις μελωδικές φωνές τους που συνοδεύονταν από το μαντολίνο του πατέρα μου. Πάντα ήξερα απέξω τους στίχους του. Η πίστη! Πόσο θα ήθελα να πιστεύω στην πρόνοια του καλού Θεού, στην καλοσύνη των Ανθρώπων, στην νίκη της Δικαιοσύνης, στην επικράτηση της Ευτυχίας, στην ευόδωση των Ονείρων..Να έχω ακλόνητη πίστη. Και όταν λέω να πιστεύω , εννοώ με δύναμη, με απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάτι έξω από μένα. Κουράστηκα να πρέπει να πιστεύω μόνο σε μένα, να επιστρατεύω την λογική, τις στατιστικές, και τα αποφθέγματα πεπερασμένων όντων. Προτιμώ την τρέλα της πίστης που δεν υπολογίζει πιθανότητες, κανονικές συνθήκες, φυσιολογικές ατμόσφαιρες, επιστημονικές αναλύσεις και βάθρα θετικών συμπερασμάτων. Ξεκινώ από σήμερα. Να πιστεύω χωρίς εκπτώσεις, αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις. Είναι μαγκιά να πιστεύεις. Να παραδέχεσαι την ανάγκη μιας πίστης. Έτσι που να βουτάς στο κενό , πιστεύοντας ότι την τελευταία στιγμή θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, αν και έχεις ξεχάσει πώς ανοίγει. Να ακροβατείς στο κενό χωρίς δίχτυ που θα εμφανιστεί μόνο όταν χάσεις την ισορροπία σου. Και θα το βλέπουν μόνο όσοι έχουν πίστη. Οι υπόλοιποι μάταια θα περιμένουν την πτώση σου!!!

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ....

 ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟ ΚΟΙΝΟ…

Από την ιστορία του τραγουδιού  του Αττίκ, του υπέροχου αυτού τροβαδούρου - ζητάτε να σας πω- πάντα με εξόργιζε το κοινό που ενώ ήξερε τον πόνο του για τον προδομένο έρωτά του για την Μαρίκα Φιλιππίδου, του ζητούσε επίμονα να παίξει το τραγούδι που συμβόλιζε το έρωτά του, ενώ αυτή βρισκόταν μπροστά του συνοδευόμενη από τον νέο της έρωτα.. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αδιακρισία,αυτή την απόλυτη κακία και σκληρότητα του κοινού. Ίσως δεν έχω τόσο χιούμορ… Παραδέχομαι όμως ότι αν δεν είχε συμπεριφερθεί έτσι το κοινό εκείνο το βράδυ, δεν θα είχε γεννηθεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για έναν χαμένο έρωτα. Γιατί ο μεγάλος Αττίκ σήκωσε το γάντι και  απάντησε σε αυτή την κακία με μια ευαισθησία πρωτόγνωρη, αμέσως και χωρίς καθυστέρηση, μέσα σε δέκα λεπτά!!!αφήνοντάς τους όλους εμβρόντητους μπροστά στο ταλέντο και στον πλούτο της ψυχής του.

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό 
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή 
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει 
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό 
να σου ζητούν να τραγουδήσεις 
έναν παλιό σκοπό 
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι 
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει

Αχ, δεν είν’ οι καρδιές 
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά 
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά 
που γέμιζε μεράκι 
το παλιό μου τραγουδάκι

Πράγματι, δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες. Και η δικιά  του ήταν φτιαγμένη από  ομορφιά , ευαισθησία  και ταλέντο. Τόση ομορφιά που δεν μπορούσε να την κρατάει όλη για τον εαυτό του, γι αυτό την έβαζε στα τραγούδια του. Το κοινό του πάλι, θα μείνει στην ιστορία ως το πιο αδιάκριτο κοινό που όμως είχε την τύχη να γίνει μάρτυρας-ενώ καθόλου δεν το άξιζε- της πρώτης εκτέλεσης ενός τραγουδιού που έγινε θρύλος. Για να επαληθευθεί για μια άλλη φορά αυτό που πιστεύω. Ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά γενναιόδωροι και επιεικείς..Και όταν έρχονται αντιμέτωποι με την βλακεία, έχουν το χάρισμα να την κάνουν μάρτυρα της ευφυίας τους..

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΤΑΞΙΔΙ .....

 Υ.Γ: Σε όλη την διάρκεια της αρρώστιας του έδειξε απίστευτη γενναιότητα. Δεν τον άκουσα να παραπονιέται ούτε μια στιγμή. Πάντα με το χαμόγελο. Σε έναν πρόσφατο απολογισμό ζωής είπε:<< Έζησα με πολλή αγάπη .Η γιαγιά μου, η μάνα μου, τα αδέλφια μου δεν με άφησαν να αισθανθώ ότι ήμουν ορφανός από πατέρα. Ότι δεν τον γνώρισα ποτέ μου. Ότι βαφτίστηκα τη μέρα της κηδείας του. Έζησα μέσα στην αγάπη>> Αγωνίστηκε να είναι χρήσιμος μέχρι το τέλος. Όρθιος. Και όταν πια έπεσε στο κρεβάτι ανήμπορος ,κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει. Να πετάξει με το αλεξίπτωτό του στον ουρανό. Να βρει τη γιαγιά του, τη μάνα του και την αδελφή του. Σίγουρος πως η αγάπη δεν χάνεται. Είναι εκεί και τον περιμένει. Στην  αιώνια ζωή και ανάπαυση που έχει ετοιμαστεί για όλους τους καλούς και αγαθούς ανθρώπους. Γιατί  υπήρξε αλεξιπτωτιστής.  Ήξερε πώς να πετάει. Καλό ταξίδι γλυκέ μου Γιάννη… μικρούλη   αδελφέ της μητέρας μου!

                                                               

                                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ....

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΡΟΖΑΦΑ

Έπεσε η οµίχλη πάνω από την Μπούνα και την κάλυψε ολόκληρη. Τρεις µέρες και τρεις νύχτες η οµίχλη
έµεινε εκεί. Μετά τρεις µέρες και τρεις νύχτες ένας αδύναµος άνεµος έπνευσε και ανύψωσε την οµίχλη. Την ανύψωσε και την πήγε µέχρι τον τάφο του Βαλδανούζι. Εκεί στην κορυφή του λόφου, τρία αδέλφια δούλευαν. Έχτιζαν κάστρο µέγα. Τη µέρα έχτιζαν, το βράδυ γκρεµιζόταν, κι έτσι δε χτιζόταν. 
Περνάει, λοιπόν, από εκεί ένας καλός γέροντας. Καλή δουλειά, ω τρία αδέλφια. Να’ σαι καλά, ω καλέ
γέροντα. Πού τη βλέπεις όµως συ την καλή δουλειά; Τη µέρα το υψώνουµε, τη νύχτα καταρρέει. Ξέρεις κανα λόγο να µας πεις χαρµόσυνο; Τι πρέπει να κάνουµε για να κρατήσουµε τους τοίχους στα πόδια τους; 

Εγώ ξέρω – αποκρίνεται ο γέροντας – αλλά δειλιάζω να σας πω, γιατί είναι αµαρτία. Ρίξ΄ την αµαρτία πάνω µας, γιατίθέλουµε να κρατήσουµε στα πόδια του αυτό το κάστρο. Ο καλός γέροντας σκέφτεται και ρωτάει: - Είστε παντρεµένοι, ω παλικάρια; Τις έχετε εσείς οι τρεις τις τρεις κοπέλες σας; Παντρεµένοι είµαστε, του λένε εκείνοι, και οι τρεις τις έχουµε τις τρεις κοπέλες µας. Για πες, λοιπόν, τι πρέπει να κάνουµε, για να στεριώσει αυτό το κάστρο; Αν θέλετε να στεριώσει δεσµευτείτε µε όρκο: Μην πείτε στις γυναίκες σας, στο σπίτι µη µιλήστε για τα λόγια που εγώ θα πω. Μια από τις τρεις συννυφάδες που θα’ ρθει αύριο να σας φέρει φαγητό, να την πάρετε και να την χτίσετε ζωντανή στον τοίχο του κάστρου. Τότε θα δείτε ότι ο τοίχος θα στεριώσει και θα επιζήσει αιωνίως. 

Αυτά είπε ο γέροντας και σε µια στιγµή εξαφανίστηκε. Συµφορά, ο µεγάλος αδερφός πάτησε τον όρκο του και δεν κράτησε το λόγο του. Μίλησε στο σπίτι, είπε στηγυναίκα του να µην πάει εκεί την επόµενη µέρα. Κι ο µεσαίος αδερφός πάτησε τον όρκο του: όλα τα είπε στη γυναίκα του. Μόνον ο µικρός κράτησε το λόγο του, δε µίλησε στο σπίτι και στη γυναίκα του δε µίλησε.  Ξηµέρωµα κι οι τρεις σηκώνονται νωρίς και πάνε στη δουλειά τους. Τα σφυριά κοµµατιάζονται, οι πέτρες διαλύονται, οι καρδιές χτυπάνε, οι τοίχοι υψώνονται. Στο σπίτι η µάνα των αγοριών δεν ξέρει τίποτε. Λέει στη µεγάλη: Καλέ µεγάλη νύφη, οι µάστορες θέλουν φαΐ και νερό. Πρέπει να τους πάµε κολοκύθες. Της απαντάει η
µεγάλη νύφη: Πίστεψέ µε µάνα, σήµερα δεν µπορώ να πάω, γιατί είµαι άρρωστη. Γυρνάει και λέει στη µεσαία: Καλέ µεσαία νύφη, οι µάστορες θέλουν φαΐ και νερό. Πρέπει να τους πάµε κολοκύθες. Πίστεψέ µε µάνα, σήµεραδεν µπορώ να πάω, γιατί έχω να πάω στους συγγενείς µου. Τότε η µάνα των αγοριών γυρνάει και λέει στη µικρότερη: - Καλέ µικρή νύφη. Η µικρή νύφη όρθια στα δυο της πόδια : - Ορίστε µητέρα. Οι µάστορες θέλουν φαΐ και νερό. Πρέπει να τους πάµε κολοκύθες. Πίστεψέ µε µάνα, εγώ θα πάω. Αλλά έχω γιο µικρό. Θέλει να θηλάσει, θέλει να πιει και κλαίει. Ξεκίνα γρήγορα, γιατί το γιο τον έχουµε εµείς, δεν τον αφήνουµε να κλαίει, λένε οι συννυφάδες. 

Σηκώνεται η µικρή γυναίκα, η καλή, παίρνει ψωµί, νερό και κολοκύθα, φιλάει το γιο στα δυο του µάγουλα, ξεκινάει και κατηφορίζει στην Καζένα, εκεί ανεβαίνει το λόφο του Βαλδανούζι, κοντεύει στον τόπο των µαστόρων. Εκεί είναι οι δυο κουνιάδοι και ο άνδρας της. Καλή δουλειά, ω µάστορες. Μα τι είναι αυτό;  Σταµατάνε τα σφυριά και κόβονται, αλλά οι καρδιές χτυπούν όλο και πιο δυνατά. Τα πρόσωπα χλοµιάζουν. Όταν βλέπει ο µικρός τη γυναίκα του, πετάει το σφυρί απ’ το χέρι, καταριέται την πέτρα και τον τοίχο. Η γυναίκα του του λέι: - Τι έχεις αφέντη µου; Γιατί καταριέσαι τον τοίχο και την πέτρα; Πετιέται τότε ο κουνιάδος, ο µεγάλος:  Ω έχεις γεννηθεί σε µαύρη µέρα, νύφη µου. Εµείς συµφωνήσαµε να σε χτίσουµε ζωντανή στον τοίχο αυτού του κάστρου. Έχετε γεια, ω κουνιάδοι. Θα σας αφήσω όµως µια τελευταία επιθυµία: όταν µε χτίσετε στον τοίχο, να αφήσετε έξω το δεξί µου µάτι, να αφήσετε έξω το δεξί µου χέρι, να αφήσετε έξω το δεξί µου πόδι, να αφήσετεέξω το δεξί µαστό µου. Γιατί το γιο µου τον έχω µικρό, όταν θα αρχίσει να κλαίει µε το ένα µάτι θα τον βλέπω, µε το ένα χέρι θα τον νανουρίζω, µε το ένα πόδι θα του κουνώ την κούνια και να του δίνω το δεξί µαστό µου να πίνει. Να ζεσταθεί ο µαστός µου, το κάστρο να στεριώσει, ο γιος µου να γίνει παλικάρι να γίνει βασιλιάς, να βασιλέψει. 

Παίρνουν τη µικρή νύφη και τη χτίζουν στα θεµέλια τούτου του κάστρου. Και οι τοίχοι σηκώνονται, 
υψώνονται δεν πέφτουν πια σαν πρώτα. Πλάι στους τοίχους βρεγµένοι στέκουν και µουχλιασµένοι ακόµη και σήµερα οι βράχοι, γιατί συνεχίζουν τα δάκρυα της µάνας για το γιο της. Κι ο γιος µεγάλωσε, θάρρεψε και πολέµησε.

Υ.Γ: Το κάστρο της Ροζάφα είναι μια παραλλαγή του περιβόητου γεφυριού της Άρτας. Μια από τις πολλές  που υπάρχουν στα Βαλκάνια και όχι μόνο. Μας έρχεται από την γειτονική Αλβανία.  Βλέπεις παντού στον κόσμο τα μεγάλα έργα για να γίνουν χρειάζονται θυσίες. Προσωπικές θυσίες. Στην λογοτεχνία λοιπόν αλλά και στην ζωή πρέπει να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν και όχι μόνο σε αυτά που μας χωρίζουν.  Η μικρή νύφη λοιπόν χτίζεται στα θεμέλια του κάστρου της Ροζάφα. Μόνο που διατυπώνει την τελευταία της επιθυμία. Να της αφήσουν έξω τον δεξί μαστό της για να θηλάζει το μωρό της …όπως και η γυναίκα του πρωτομάστορα που αλλάζει την κατάρα της σε  ευχή από αγάπη για τον αδελφό της …Συγκλονιστικά και τα δυο….

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ....

Στίχοι - μουσική : Υπόγεια Ρεύματα στη μνήμη του Ζακ Κωστόπολου / Zackie Oh Ο καλός νοικοκύρης ο καλός νοικοκύρης που όλα ξένα τα βλέπει σ'έναν τέλειο κόσμο τα δικά του προσέχει ο καλός νοικοκύρης που κοιτάει την δουλειά του κι έναν έρημο κόσμο φτιαχνει για τα παιδιά του ο καλός νοικοκύρης πρώτος ρίχνει τον λίθο τον σηκώνει απ'το χώμα και σε στήνει στον τοίχο ο καλός νοικοκύρης πάντα θα χει ένα θύμα έχει τόσα να χάσει κάστρα δίπλα στο κύμα Ο καλός νοικοκύρης που όλα ξένα τα βλέπει σ'έναν τέλειο κόσμο τα δικά του προσέχει

Υ.Γ: Τα Υπόγεια Ρεύματα κάθε άλλο παρά μιλούν υπογείως. Αντιθέτως, αμέσως και σαφώς  με μοναδική καυστικότητα μιλούν για τον καλό νοικοκύρη που νομίζει ότι μπορεί να κρίνει τους πάντες βλέποντάς τους  μέσα  από το δικό του μικρόψυχο μικροσκόπιο. Κάποτε και να τους σκοτώνει…

Προσθέτω μερικούς στίχους:

Ο καλός νοικοκύρης

Πάντα ψάχνει για λάθη

Στην καμπούρα του άλλου

Που καλά να τα πάθει…

Ο καλός νοικοκύρης

Έχει πάντα ένα λόγο

Να σταυρώνει να βρίζει

Να κρατά πυροβόλο

Ο καλός νοικοκύρης

Δεν ευθύνεται, όχι

Πάντα πιάνεται όμως

Στην δικιά του απόχη

Ο καλός νοικοκύρης

Όταν πια καταλάβει

Θα ναι αργά για τον ίδιο

Ό, τι δώσει θα λάβει…

                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Τον γνωρίζουμε περισσότερο ως στρατευμένο συγγραφέα, με πλούσια δράση στην Αντίσταση κατά των Γερμανών στους κόλπους του ΕΑΜ. Με ρίζες προσφυγικές, από την Μικρά Ασία, σε όλη του τη ζωή θα ζήσει πρόσφυγας και πολιτικός κρατούμενος για τις ιδέες και τα πιστεύω του. Θα χάσει εξαιτίας τους την Ελληνική του ιθαγένεια και όταν την επανακτά και έρχεται επιτέλους στην Ελλάδα , πεθαίνει.. Δεν άντεξε η καρδιά του, φαίνεται,  τόση χαρά…Εγώ θα σταθώ στην ποιητική του ιδιότητα. Είναι νομίζω λιγότερο γνωστή , λιγότερο ηρωική , πολύ ευαίσθητη και πολύ ερωτευμένη Επειδή τώρα τελευταία μου αρέσει αυτή η πλευρά των ανθρώπων…….

. Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του………………………………….

Υ.Γ : Μου αρέσει να σκέφτομαι τον Λουντέμη να εμπνέεται από τον Έρωτα. Μόνο έτσι αντέχεται η ζωή . Μόνο έτσι αγωνίζεσαι να την κάνεις καλύτερη. Αλλιώς τι νόημα έχουν οι αγώνες;

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ