ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ....

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό

που χτυπάει ένα σήμαντρο καθημερινό

γιασεμί κι αγιόκλημα το σημαντικό,

το ασήμαντο

Κάτω απ' την Ακρόπολη άνθρωποι πολλοί

 κουρασμένοι, ανέμελοι, ήρωες, δειλοί

πολεμούν κι αρπάζονται με τον διπλανό

και νοιάζονται

Λες, η ζωή, οι δουλειές, τα παιδιά, φωνές, το φως

Λες, φεγγαράκι, αυλές κι ο καημός που κλαις κρυφός

Λες, τι είν' αυτά που λες, θα μας βρουν χαρές θα δεις

Λες, Λαϊκά σειρές να μας τύχαιν' ένα δις

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό

σαν μελίσσι ανήσυχο καθημερινό

μαγαζάκια ανοίγουνε, κλείνουν τα ρολά

πριν φύγουνε

Στη κουζίνα σου άφησα πιάτο με φαΐ

 κάποια Φώφη σ' έψαχνε όλο το πρωί

ξέρω δυο χιλιάρικα πόσα είναι ευρώ

 και χάρηκα…..

στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

μουσική: Νίκος Αντύπας

ερμηνεία: Νίκος Κουρουπάκης, Χρυσούλα Κεχαγιόγλου

Υ.Γ: Υ.Γ: Η ΠΛΑΚΑ  ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ  ΦΥΛΑΕΙ ΣΚΟΠΙΑ ΑΙΩΝΕΣ……

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΜΟΡΦΗ, ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ, ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ..ΤΗΝ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝΕ 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..ΑΥΤΗ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ…ΠΑΝΩ ΑΠΟ

ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ Ο ΠAΡΘΕΝΩΝΑΣ..ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ  ΥΛΗ…ΤΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΑΥΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΡΑΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΧΑΡΙΖΩ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ..ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΟΥΝ ..ΕΙΜΑΙ

ΕΥΣΥΓΚΙΝΗΤΗ…..

                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ