ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ....

 ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ

Οι ουλές

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,

ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές......

Υ.Γ:  Όλοι έχουμε ουλές. Ανοιχτές ή επουλωμένες παραμένουν ουλές. Όμως οι αγαπημένοι μας  άνθρωποι είναι το φάρμακο. Η οικογένειά μας. Που είναι πάντα εκεί. Που είμαστε πάντα εδώ. Μαζί. Αν κάτι μας δίνει δύναμη είναι αυτό ακριβώς. Η σιγουριά της Παρουσίας. Που ακόμα κι αν δεν είναι απτή είναι πραγματική και αναμφίβολη. Θα μου πείτε το ποίημα που αναρτώ είναι κάπως στενάχωρο. Μιλάει για τραύματα που ενδέχεται να αφορμίσουν. Το ανάρτησα μόνο και μόνο για να πω ότι εγώ σήμερα βρήκα το απαλό το φάρμακο  στα υπέροχα λόγια  της Πολυξένης. Και ξέρετε τι με έκανε να καταλάβω; Ότι η νιότη είναι τόσο σοφή! Σαν τη ζωή που ξέρει καλύτερα από μας  αυτό που μας ταιριάζει.  Σε ευχαριστώ Πολυξένη μου!!!

                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ