ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ....

Το ταξίδι του Φερεϋντούν  λοιπόν χθες στο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ έριξε αυλαία. Γλυκόπικρα συναισθήματα  με κατακλύζουν. Κάτι πολύ όμορφο έλαβε τέλος. Η παράσταση  που με συντρόφεψε την δύσκολη αυτή χρονιά που πάλεψα με πολλές σκιές και φαντάσματα. Το ταξίδι αυτό ανάμεσα σε παιδιά ξεχωριστά που κόπιασαν με ζήλο να πετύχουν ένα δύσκολο στόχο. Και με συναδέλφους φίλους πάνω από όλα που μοιραστήκαμε  αγωνίες και φόβους, χαρές και δάκρυα. Όλα αυτά έλαβαν τέλος. Η όμορφη ανάμνηση όμως  των  γενναιόδωρων λόγων  των φίλων, συναδέλφων και συγγενών αλλά και των παλιών μας μαθητών που ήρθαν και ξαναήρθαν να χειροκροτήσουν την προσπάθειά μας μένει ανεξίτηλη στο μυαλό και στην καρδιά μας. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και αυτοί που τηλεφώνησαν με άγχος να συγχαρούν ευγενικά παρόλο που δεν κατάφεραν για κάποιους λόγους να έρθουν. Ακόμα και αυτοί θα μείνουν στην καρδιά μας. Πήραμε και δώσαμε πολλή αγάπη .Αυτό δεν αλλάζει και δεν τελειώνει .Είναι μια συνεχής πηγή έμπνευσης . Η καλοσύνη των ανθρώπων , η γενναιοδωρία , η μεγάλη καρδιά. Τους ευχαριστώ όλους βαθιά. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τους μαθητές της θεατρικής ομάδας για τον ενθουσιασμό και τον ζήλο τους. Και πάνω από όλα για την αγάπη τους. Θα είμαστε πάντα δεμένοι όλοι μαζί με αυτή την αγάπη. Για την Τέχνη και την Ζωή…..

ΥΓ: Επειδή στις παραστάσεις μας κυρίαρχο ρόλο παίζει η μουσική και το τραγούδι και τα παιδιά μας όλα τραγουδάνε και χορεύουνε ομορφαίνοντας την ψυχή μας  (Εδώ να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον σπουδαίο πιανίστα και ερμηνευτή μαθητή της β΄γυμνασίου Αλέξη Κωστακιώτη για τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε εξαιτίας του στην παράστασή μας) δεν θα μπορούσα παρά να παραθέσω ένα απόσπασμα από τις σκέψεις του Μάνου Χατζιδάκι για το τραγούδι από το έργο του <<ο καθρέπτης και το μαχαίρι>>

                                                                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ…….

Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!

«Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.

Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα –αν είναι δυνατόν– ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσ’ απ’ το φόρεμα ή από το μαντήλι σας; Κι όμως δεν το ξεχάσατε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ’ όλη σας τη ζωή. Και θα το λέτε στα παιδιά σας έτσι όπως το πρωτοείδατε κάποια φορά από έναν μάγο σ’ ένα πανηγύρι – καθώς και το τραγούδι μου.
Θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν το «Υπερμάχω».
Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.
Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες.
Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από ΄δω, δεν σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσ’ απ’ τη μουσική μου. Σ’ εμένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση αρκεί να με ρωτήστε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!

Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε«, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι.