ΤΟ ΑΝΗΣΥΧΟ ΔΕΝΤΡΟ.

Μπροστά της ένα ανοιχτό παράθυρο. Κι  ένα δέντρο σε φόντο γαλανό να λικνίζεται στο παραμικρό φύσημα του ανέμου. Στην απόλυτη ακινησία του χαρτοβασίλειου του γραφείου της το υπερκινητικό δέντρο, σαν τον ανήσυχο μαθητή που δεν λέει να συγκεντρωθεί στο μάθημα, της αποσπούσε την όποια προσοχή της είχε απομείνει εκείνη την προχωρημένη μεσημεριανή ώρα. Μπροστά της πάντα το ανοιχτό παράθυρο. Κι αυτή η δροσιά των ανήσυχων όντων. Που δεν πείθονται στην ακινησία. Στο τέλμα. Αυτή η μοναξιά των οργισμένων όντων που θυμώνουν με την ήσυχη παραδοχή και την γαλήνια απελπισία. Ότι έτσι είναι  και τίποτε δεν αλλάζει. Μπροστά της πάντα το ανοιχτό παράθυρο. Και το δέντρο. Κάποιος ορθώθηκε να το κλείσει. Όχι!!!αναπήδησε η γυναίκα. Ας κάνουμε παρέα στο ανήσυχο δέντρο. Είναι τόσο μόνο. Ριζωμένο στη μοναξιά του. Ας μη το κλείσουμε έξω από τη ζωή μας…

                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ