Ο Στάθης Ψάλτης σε αυτό το ρόλο ,σίγουρα θα άφησε να φανεί η
ψυχή του. Μόνο έτσι εξηγείται αυτή η μεταμόρφωση . Το ότι το κατάφερε, δείχνει
το ταλέντο του. Και κάτι παραπάνω. Την αγάπη του για την Τέχνη του. Αυτή την
ώρα δεν θέλω να μιλήσω για καριέρες και ταινίες. Θέλω να εκφράσω την αγάπη μου
στο πρόσωπό του και τον απέραντο σεβασμό μου για την αξιοπρέπεια με την οποία
πάλεψε και αυτός την αρρώστια του. Θέλω να του προσφέρω λοιπόν το τελευταίο
χειροκρότημα και να του χαρίσω το υπέροχο αυτό τραγούδι…
Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Χορν
Ηθοποιός σημαίνει φως. Είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ μικρός.
Μίλησε, κλαις; Όχι δε λες. Μήπως πεινάς; Και τι να φας! Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;
Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό, γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός και θλιβερός ηθοποιός. Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο. Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.
Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ, θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί, άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί, το μαύρο πουλί.
Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή! Αχ πώς πονεί! Κι ύστερα λες για δυο τρελές που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν, γιατί σιωπούν......
Έλα στο φως, παίζω θα δεις. Είμαι σοφός μην απορείς, έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ βαθύς.
Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί, που καρτερεί κάτι να δει. Πιες το κρασί, στάλα χρυσή απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.
Υ.Γ: Ηθοποιός , ό,τι κι αν πεις, είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ βαθύς... Υπέροχοι στίχοι αλήθεια ..Νομίζω πως ο Στάθης Ψάλτης τους αξίζει..ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΑΘΗ ΨΑΛΤΗ!!!!
Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
Μια και με γράψανε φονιά πήρα τον κόσμο παγανιά και την ζωή σεργιάνι κακό να κάνω στους κακούς που εσύ μονάχα τους ακούς μα ο νους σου δεν τους πιάνει
Στην ερημιά που `χα βρεθεί με το `να χέρι στο σπαθί και τ’ άλλο στο βαγγέλιο ήρθαν μανάδες κι ορφανά κι είπα το δάκρυ που πονά να τους το κάνω γέλιο
Μα τώρα που `φτασε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί ποιος τάχα θα μπορέσει να δει πως είχα μια καρδιά σαν της αγάπης τα παιδιά και να με συγχωρέσει; ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ- ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ - ΞΑΝΘΙΠΠΗ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Υ.Γ: Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή , οι πόνοι της Παναγιάς και ένας ευαίσθητος ληστής μαζί...Ο πόνος του ανθρώπου και του θεού συναντώνται. Και όταν πρόκειται για τη μάνα που θρηνεί το παιδί της όλοι σιωπούν και υποκλίνονται....
H Μεγάλη Εβδομάδα είναι ανηφορική και σιωπηλή. Δεν συνάδει με μεγαλόστομες ρήσεις και θορύβους που διεκδικούν επιπόλαιους ακροατές και δημόσιες σχέσεις. Αφιερώνεται πάντα σε αυτούς που πάσχουν, που ασθενούν, που υποφέρουν.
Έχει τη Χάρη της Θυσίας του Θεού από Αγάπη ..και τη Χαρά της Ανάστασης....Καλή Ανάσταση!!!
Ο Βυσσινόκηπος είναι
ένα δύσκολο εγχείρημα για ερασιτέχνες. Απαιτεί ψυχή. Όχι τόσο στην απόδοση των
ιδιαίτερα σύνθετων ρόλων από τους ηθοποιούς, όσο στην δημιουργία μιας
ατμόσφαιρας θλιβερής παρακμής που όμως δεν πρέπει να σε καταπιεί αλλά να σου
αφήσει μια ραγάδα φωτός από κάπου μακριά ..στο μέλλον. Ο Τσέχωφ που απλά
θεωρούσε την συγγραφή θεατρικών έργων μια ευχάριστη ασχολία, με το κύκνειο άσμα
του, τον Βυσσινόκηπό του, έκανε ακριβώς αυτό. Μας είπε ότι το κάθε θλιβερό
τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Φτάνει να έχεις τη δύναμη και την υπομονή να
την δημιουργήσεις και όχι απλά να την περιμένεις. Αν δεν την έχεις ,κακό του
κεφαλιού σου. Η ζωή δεν περιμένει. Με πολλή συγκίνηση διαπίστωσα ως
θεατής ότι η παράσταση των συναδέλφων σε σκηνοθεσία του ακούραστου Φώτη Λάζαρη κατάφεραν
να μας μεταδώσουν το μήνυμα και τη μαγεία του. Με θεατρική αξιοπρέπεια και ήθος
, με λιτή αλλά μεστή εσωστρέφεια και πολύ ανθρώπινη εξωστρέφεια αισθημάτων και
χαρακτήρων μας αιφνιδίασαν με την τόσο σοφή και απόλυτα ψυχολογημένη
εξισορρόπηση του σωστού και του λάθους, του υγιούς και του βλαβερού, του
συνετού και του ανισόρροπου, του παλιού και του καινούργιου που πήρε σάρκα και
οστά πάνω στη φιλόξενη σκηνή του 9ου ΕΠΑΛ ΠΑΤΡΑΣ. Η μουσική και τα
τραγούδια υπέροχα ..Όλοι οι συνάδελφοι έπαιξαν εξαιρετικά ..Κάποιοι ήταν
πραγματική αποκάλυψη!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΌΛΟΥΣ.
Πριν κλείσω, θα ήθελα να σας θυμίσω κάτι από την ζωή του συγγραφέα του
Βυσσινόκηπου.
Την άνοιξη του 1904, ο Τσέχωφ αρρώστησε βαριά,
ενώ ταξίδευε στο Badenweiler της Γερμανίας. Μέρα με τη μέρα, η κατάσταση
χειροτέρευε και όλα έδειχναν πως δεν θα ανάρρωνε. Η σύζυγός του, Όλγα,
περιέγραψε τις τελευταίες στιγμές του το βράδυ της 15ης Ιουλίου 1904:
«Ξύπνησε και δεν μπορούσε να αναπνεύσει
κανονικά. Ο γιατρός μου είπε να του δώσω ένα ποτήρι σαμπάνια. Ο Τσέχωφ ήπιε μια
γουλιά και είπε στα γερμανικά: «Πεθαίνω». Και χαμογέλασε. Γλυκά, όπως πάντα.
Και είπε ότι δεν είχε πιει σαμπάνια για πολλά χρόνια. Τελείωσε το ποτό του,
γύρισε πλευρό και πέθανε»....
Υ.Γ: Τελείωσε το ποτό
του και πέθανε. Δεν είναι μαγικό;;;;
Πάντα μου άρεσαν τα
τραγούδια που αφηγούνται μια ιστορία. Πικρή ή γλυκιά ταξιδεύει πάνω στις νότες
και ερμηνεύεται ως δρώμενο με ήρωες που πάσχουν και αισθάνονται. Ένα τέτοιο
τραγούδι είναι …ο Γιάννης ο φονιάς…..
Μια συγκλονιστική
ιστορία ..μια Κυριακή , ένα κέρασμα γλυκό του κουταλιού, μια ανεκπλήρωτη αγάπη,
ένα θύμα, ένας καημός και το όνειρο που εχάθη …..Σε ένα τραγούδι
μόνο..Ευχαριστούμε Νίκο Γκάτσο και Μάνο Χατζιδάκι..Εκπληκτική η ερμηνεία του
Μανώλη Μητσιά..
Ο
Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς κι ενός μεσολογγίτη Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή επέρασ’ απ’ το σπίτι
Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα
Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα
Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη
Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς με του καημού τ’ αγκάθι Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που
εχάθη
