ΜΑΣΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ..

                                                 
                                       ΜΑΣΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

ΠΕΤΑΞΑ ΤΗ ΜΑΣΚΑ

Πέταξα τη μάσκα και με είδα στον καθρέφτη…
ήταν το παιδί αρκετά χρόνια πίσω…
δεν είχε αλλάξει καθόλου…

Αυτό είναι το πλεονέκτημα να ξέρεις να βγάζεις τη μάσκα.
Ναι, ξέρω είναι πάντα παιδί,
Το παρελθόν που μένει,
το παιδί.

Πέταξα τη μάσκα, και την ξανάβαλα.
Είναι καλύτερα έτσι.
Έτσι είμαι η μάσκα.

Φερνάντο Πεσσόα

Υ.Γ: Πανάρχαια  η  ανάγκη του ανθρώπου να χρησιμοποιεί μάσκες. Ως καταφύγιο και ως φυγή. Να κρύβει το αληθινό του πρόσωπο από φόβο, ενοχές ή εγωισμό ή τέλος από ένα αίσθημα ασφάλειας και ελευθερίας που του προσφέρει η κάλυψη της όποιας πικρής ή γλυκιάς αλήθειας του. Μιλάει με μάσκες, γελάει με μάσκες, κλαίει με μάσκες, αλλάζει μάσκες ανάλογα με τον καιρό των συμφερόντων του, τον τόπο και τον χρόνο των μικρών ή μεγάλων φιλοδοξιών του.. Λυκοφιλίες και δημόσιες σχέσεις καλά κρατούν στην ατέρμονη σιωπή των υπολογισμένων βημάτων του για αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως επιτυχία. Μια επιτυχία σιωπής που ποτέ δεν τον εκθέτει γιατί ποτέ δεν υπήρξε αληθινός  για να εκτεθεί. Έτσι το ψέμα λέγεται ευκολότερα και η απάτη αποκτά ένα καθωσπρέπει περιτύλιγμα που προβάλλεται τόσο, όσο το επιτρέπουν κάθε φορά οι περιστάσεις. Το προσωπείο-μάσκα στο αρχαίο θέατρο είναι βέβαια μια άλλη υπόθεση. Ο ηθοποιός του αρχαίου θεάτρου το φορούσε για να παραστήσει ένα άλλο πρόσωπο αληθινό και υπαρκτό με τα σωστά και τα λάθη του, τους φόβους και τις ενοχές του, τα γέλια και τα δάκρυά του, τους έρωτες και τα πάθη του, την τραγική και κωμική πλευρά της  ζωή του. Ήταν μια σύμβαση, μια έντιμη συμφωνία ανάμεσα στο κοινό και στους θεατρίνους ότι το προσωπείο είναι το πρόσωπο που μιλάει και πάσχει ανάξια ή όχι και ο ηθοποιός απλώς του δανείζει την φωνή και την κίνηση για να μπορέσει να αποδοθεί ο θεατρικός λόγος που ήταν το μεγάλο ζητούμενο. Γιατί ο λόγος ήταν φωνή και σκέψη συνάμα, μορφή και ουσία, στάση και κίνηση, σιωπή και ήχος,ύλη και πνεύμα ενώ το προσωπείο ήταν ο φορέας  τους στους μυημένους θεατές  που γνώριζαν καλά τους νόμους και τους κανόνες της θεατρικής πράξης. Μια έντιμη λοιπόν συμφωνία το αρχαίο προσωπείο. Η μάσκα πάλι είτε από αδυναμία και φόβο είτε από εγωισμό και δόλο είναι μια απάτη. Όσο για τις Αποκριές ένα έχω να πω. Η πραγματικότητα τις ξεπερνάει. Εκεί να δεις μάσκες….ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ..

                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ