Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ
ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος
εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ
χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ
ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν
ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται
Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ
γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
Υ.Γ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το αίσθημα της ελευθερίας.
Από το θάρρος να εκφραστείς, το δώρο να επιλέξεις. Ο ποιητής το βρίσκει μέσα από την Ποίηση. Να
γίνεται άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν
ουρανός δεν υπάρχει. Εγώ πάλι ,νομίζω, ότι η ζωή η ίδια σε μαθαίνει να τολμάς να δείχνεις
το πρόσωπό σου όταν πια αντιλαμβάνεσαι ότι σου είναι πιο ανυπόφορο να το
κρύβεις. Σέβομαι όσους είναι ξεκάθαροι. Διεκδικούν μια γνώμη. Μια στάση ζωής. Ακόμα
κι αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Τότε μόνο θα είμαι απέναντί τους. Όταν αποφασίσουν
ότι θα ήταν καλύτερο για μένα και για αυτούς να πάψω να μιλώ…
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου