ΕΙΣ ΠΑΡΓΑΝ....

ΕΙΣ ΠΑΡΓΑΝ  ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ

Πολλά έχουν γραφτεί για την πλατιά παρομοίωση στο ΕΙΣ ΠΑΡΓΑΝ του Ανδρέα Κάλβου. Και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν. Εγώ θα σταθώ στην σχεδόν κασκαντερική εικόνα στους παρακάτω στίχους……. Φυσικά μιλάει για την Πάργα και την γενναία απόφαση των κατοίκων της να την εγκαταλείψουν για να μην υποστούν την σκλαβιά των Τούρκων.

ὅπως, ὅταν ἡ τύχη
εἰς τὰ κρημνὰ τοῦ βίου
τῆς ἁμάξης πλαγίαν
τὴν ὁρμὴν φέρῃ· 15

δ´.

Ἡμεῖς, ὡς τὰς κλαγγὰς
εἰς τὰ σύννεφα ἀφίνει
ὁ μέγας ἀετὸς
καὶ εἰς τὰ βαθέα λαγγάδια
ἀφροὺς καὶ βράχους· 20

ε´.

Ὁμοίως ὑπερπετάξαντες,
μακρὰν ὀπίσω ἰδῶμεν
τὴν ὀργὴν τῶν τροχῶν
ἀπὸ τυφλᾶς ἠνίας
διασυρομένων. 25

Η ζωή μας συχνά μοιάζει με μια άμαξα που τρέχει με χίλια σύριζα στο γκρεμό. Ακροβατεί στους βράχους μιας δύσκολης επιβίωσης και μιας ακόμα πιο δύσκολης συμβίωσης με τους άλλους. Η άμαξα τρέχει και δίπλα της νιώθουμε να ξεκολλάνε τα βράχια και να εκσφενδονίζονται στο κενό. Μια σχεδόν αυτοκαταστροφική μανία δοκιμάζει τις αντοχές και τα όριά μας. Η ζωή μας μια άμαξα που τρέχει με χίλια σύριζα στο γκρεμό. Και εμείς μέσα  σ΄αυτήν τραμπαλιζόμαστε, ζαλιζόμαστε σε κάθε της τράνταγμα γαντζωμένοι από την επιθυμία να ζήσουμε σε στέρεο έδαφος. Η άμαξα τρέχει. Ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι δεν την οδηγούμε εμείς. Ο ηνίοχος λείπει. Τα άλογα δεν υπακούουν σε κανένα πρόσταγμα ,σε κανένα χαλινάρι. Οι τροχοί της οργισμένοι και τυφλοί έλκονται από το χάος του γκρεμού. Η ζωή μας, μια άμαξα που δεν την οδηγεί κανείς ,τρέχει με χίλια σύριζα στο γκρεμό..Δεν είναι ταινία ούτε όνειρο. Η μόνη σωτηρία να την εγκαταλείψουμε. Να πετάξουμε ψηλά. Να την αφήσουμε να τσακιστεί χωρίς εμάς και αυτούς που αγαπάμε. Σαν αετοί. Το μυαλό μας ,η καρδιά μας και η πίστη μας είναι τα φτερά της σωτηρίας μας. Πιο δυνατά από ποτέ αφού γνώρισαν το ταξίδι δίπλα στο γκρεμό λίγο πριν να είναι αργά…

                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Ο ποιητής κινηματογραφεί την πιο ωραία στιγμή του ανθρώπου. Όταν αποφασίζει να πετάξει μακριά τα  βαρίδια του, αυτά που τον στενοχωρούν και τον θλίβουν και να χρησιμοποιήσει επιτέλους τα φτερά του.  Το αφιερώνω στην αγαπημένη μου φίλη Νάνση…..