ΟΧΙ..ΔΕΝ ΜΕ ΒΡΗΚΑΝ....

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ.(1898-1936)

Το κατάλαβα πως με είχαν δολοφονήσει

Ερεύνησαν τα καφενεία, τα νεκροταφεία και τις εκκλησίες

Έψαξαν τα βαρέλια και τα ντουλάπια

Εσύλησαν τρεις σκελετούς για να τραβήξουν τα χρυσά τους δόντια

Μα δε με βρήκαν

Δεν με βρήκαν;

Όχι, δεν με βρήκαν.

Τραγούδι των σκούρων περιστεριών

Πάνω στα κλωνιά της δάφνης

είδα δυο περιστέρια

Το ένα ήταν ο ήλιος

το άλλο ήταν η σελήνη

«Γειτονόπουλα,τους είπα,

ο τάφος μου πού ‘ναι;»

«Στην ουρά μου,» είπε ο ήλιος.

«Μέσα στο στήθος μου», είπε η σελήνη

Κι εγώ που προχωρούσα

με τη γη στο ζωνάρι

είδα δυο αετούς χιονάτους

και μια ολόγυμνη κοπέλα

Ο ένας ήταν ο άλλος

και η κοπέλα δεν ήταν καμιά

«Αετουδάκια μου, τους είπα,

ο τάφος μου πού’ ναι;»

«Στην ουρά μου», είπε ο ήλιος

«Μέσα στο στήθος μου», είπε η σελήνη

Πάνω στα κλωνιά της δάφνης

είδα δυο περιστέρια γυμνά

Το ένα ήταν το άλλο

και τα δυο δεν ήτανε κανένα.

Υ.Γ:Τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου του 1936, ήρθε το τέλος για τον κορυφαίο ποιητή, ζωγράφο, δραματουργό και θεατρικό σκηνοθέτη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκτελέστηκε στο Βίθναρ της Ισπανίας από παραστρατιωτικούς οπαδούς του Φράνκο που έθαψαν τη σορό του, μαζί με άλλα τρία άτομα που εκτέλεσαν εκείνη την αυγή σε ομαδικό τάφο. Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ…………. Σαν να το είχε προβλέψει με τα ποιήματά του.

Τα αφιερώνω στους ρεαλιστές που πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός στη ζωή είναι πάντοτε δικαιολογημένος.

Υ.Γ2: Τέλος αφιερώνω αυτούς τους στίχους στους αγαπημένους μου φίλους και συναδέλφους, Γιάννη Κωστόπουλο και Ευαγγελία (Λίτσα) Χουσάκου, που έφυγαν από κοντά μας τόσο πρόωρα ένα χρόνο πριν. Θα τους θυμάμαι πάντα ως άξιους και σπουδαίους γονείς και δασκάλους και ως ρομαντικούς , ονειροπόλους και αισιόδοξους αγωνιστές της ζωής.

                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ