ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 1952...

Η ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ συνελήφθη για την κομμουνιστική της δράση τον Δεκέμβριο του 1950 και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη τον Φεβρουάριο του 1952. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952, αλλά η δική της ποινή δεν πραγματοποιήθηκε, διότι ο γιος τους, Νίκος, που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.

Στο βιβλίο της <<μαρτυρίες μιας διαδρομής >>που εκδόθηκε μετά το θάνατό της στις 27 Οκτωβρίου του 2009,με την επιμέλεια του Άγγελου Δεληβορριά ,διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, με τον οποίο τη συνέδεε μια σχέση εμπιστοσύνης, αποτυπώνει  όλη της την προσωπική και πολιτική της παρακαταθήκη.

Τη θυμήθηκα με αφορμή μια συνέντευξή της που είδα, στην Έλενα Ακρίτα, να μιλάει για όλα. Και βεβαίως για τον πιο φοβερό δικό της Μάρτη του 1952, όταν εκτελέστηκε ο σύντροφός της Νίκος Μπελογιάννης …Θα μου πείτε περασμένες ιστορίες ..Εμένα όμως μου αρέσουν οι περασμένες ιστορίες και τα βιβλία που τις διηγούνται . Το βιβλίο της το προτείνω σε όσους πιστεύουν πως η αλήθεια των ανθρώπων πρέπει να μεταλαμπαδεύεται εις τους αιώνες. Θαύμασα και τους δυο αυτούς ανθρώπους. Όχι μόνο για τον αγώνα τους για τις αξίες που πίστευαν σε μαύρες εποχές αλλά για τον έρωτά τους ,το χιούμορ και τα γέλια τους που έμειναν ζωντανά και αναλλοίωτα σε όλη την διάρκεια της αγωνιστικής ζωής τους ,ακόμα και στην απομόνωση ,στα στρατοδικεία , στην φυλακή…

Για του λόγου το αληθές παραθέτω ένα ποίημα που έγραψε ο μελλοθάνατος Μπελογιάννης στη αγαπημένη του Έλλη Παππά.

                 

Εμπήκες βαθιά μες στην ψυχή μου και την πότισες

Λατρεία που δεν γνώρισε ποτέ κανείς θεός

Λαχτάρα που ποτέ δεν ονειρεύτηκε γυναίκα

Ήλιος ήρθες μέσα στη νύχτα και τη φώτισες.

Μου δωσες το χέρι σου κι ευθύς πίστεψα

Όνειρο πως ήσουν και ζωντάνεψες

Ύστερα από τόσα χρόνια που σε γύρευα.

Σαν την πιο χαρούμενη άνοιξη της γης

Άνθισε η καρδιά μου για να σε δεχτεί

Γύρω μας όλα λες και φόρεσαν τα γιορτινά τους

Απ΄ τη γαζία του δρόμου ως τα κελιά μας

Ποιος ουρανός μπορεί να μην κάνει ξαστεριά

Ως θα αντικρύσει την αποθέωση της αγάπης μας;

                                            

Αυτά έγραφε ο ερωτευμένος Νίκος Μπελογιάννης από την απομόνωση, έναν άλλο Μάρτη του 1952, στην επίσης φυλακισμένη γυναίκα που αγαπούσε…. Και άλλα πολλά ..Οι στίχοι του κάνουν ακροστιχίδα..ΕΛΛΗ ΜΟΥ ΣΑΓΑΠΩ…

Τέλος αφιερώνω τα παραπάνω στην αδελφή μου τη Φωτούλα που έχει σήμερα τα γενέθλιά της και ξέρω πως δε θα παρεξηγήσει αυτή την αφιέρωση γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις εμμονές μου. Της εύχομαι να είναι γερή και δυνατή και να μας χαρίζει πάντα την τόσο φωτεινή και ελπιδοφόρα παρουσία της. Φωτούλα θυμήσου το ταξίδι που μου έχεις τάξει....

                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.