Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ...

                                                      

Στη χώρα των παραμυθιών κυρίαρχη ήταν η λεωφόρος. Ένας πλατύς δρόμος με έξι λωρίδες χώριζε στη μέση τα βασίλεια και τα χωριά της με τους αγαθούς γέροντες , τους φτωχούς ξυλοκόπους, τις πανούργες μάγισσες και τους μάγους με το σαρδόνιο χαμόγελο. Η λεωφόρος , η πραγματική βασίλισσα αυτής της χώρας, ξάπλωνε φαρδιά πλατιά στον ήλιο , νωχελικά χαμογελώντας για την καλή της τύχη να κινείται πάνω της το σύμπαν των μικρών και μεγάλων παραμυθιών.

        Μια μέρα με ακραία καιρικά φαινόμενα, τα οποία δεν φαίνονταν καθόλου ακραία, όπως συμβαίνει σε όλα τα παραμύθια και ενώ  κάθε λογής κινούμενο έτρεχε με παραμυθικές ταχύτητες στην ασφαλτοστρωμένη ράχη της χωρίς λακκούβες, μια και στην παραμυθοχώρα δεν ζουν ανεύθυνοι εργολάβοι, η λεωφόρος σκέφτηκε τους φτωχούς φίλους της .Τα μονοπάτια. Θα μου πείτε , μεγάλη ευαισθησία δείχνει για κυρίαρχη λεωφόρος. Θα σας απαντήσω ότι στα παραμύθια μόνο και όχι στην πραγματική ζωή, τα κυρίαρχα όντα ενδέχεται να έχουν μικρές ή μεγάλες ευαισθησίες ανάλογα με τα κέφια και τις εμμονές  του παραμυθά τους .

        Η κυρίαρχη λεωφόρος λοιπόν, στολισμένη με όλο εκείνο τον ονειρεμένο διάκοσμο των παραμυθιών που περιλάμβανε κάθε λογής φώτα και λαμπιόνια μια και πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, γιορτή κατεξοχήν των παραμυθιών, αισθάνθηκε ότι δεν θα στερούνταν τίποτα από την μεγαλοπρέπεια και το μεγαλείο της αν έδειχνε κάποια ευαισθησία για τα κακόμοιρα μονοπάτια που συνέχιζαν τον κακοτράχαλο και σκοτεινό τους δρόμο μακριά από τα φώτα της έτσι κι αλλιώς αποκλειστικά δικής της δημοσιότητας. Ίσα- ίσα που λίγη ευαισθησία σε προσεγμένες ποσότητες θα της προσέδιδε κύρος και αξία τεράστια μια και μοιραία θα συγκρινόταν η ευτυχία της με την δυστυχία των στενάχωρων μονοπατιών.

       Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις με το φαρδύ πλατύ μυαλό της παρατήρησε έναν άνθρωπο με μια καθόλου εντυπωσιακή κορμοστασιά να στρίβει περπατώντας προσεχτικά το δρομάκι δίπλα της που κατευθυνόταν κάπου, που η λεωφόρος μας δεν ήξερε, καθώς ποτέ δεν είχε λοξοδρομήσει από τον ευθύ και πλατύ της δρόμο. Που να πηγαίνει άραγε αυτός ο δυστυχής; Αναρωτήθηκε η κυρίαρχη λεωφόρος. Σε λίγο θα νυχτώσει και το μονοπάτι δεν έχει καθόλου καλό φωτισμό. Κανένας περίεργος θα ΄ναι  που γυρεύει μπελάδες… Η ηρωίδα μας συνέχισε τις σκέψεις της τινάζοντας το λίγο χιονάκι που άρχισε να πέφτει πάνω της σαν ζάχαρη άχνη στο πιο γλυκό παραμυθένιο γλύκισμα.

          Μια ώρα μετά ο ανθρωπάκος με την καθόλου εντυπωσιακή κορμοστασιά εμφανίστηκε πάλι . Αυτή τη φορά το πρόσωπό του ήταν χαμογελαστό και έδειχνε σαν να είχε περάσει πολύ όμορφα στο μυστηριώδη και σκοτεινό του δρόμο. Χωρίς να χάσει καιρό η λεωφόρος τον ρώτησε για την αιτία της χαμογελαστής του επιστροφής . Ο ανθρωπάκος απάντησε σαν να περίμενε την ερώτηση από το μεγαλειώδη και καταστόλιστο δρόμο.

-Στο τέλος του μονοπατιού σε ένα ξύλινο μικρό σπίτι με ωραία βεράντα μένει ένας φίλος μου. Από κει αγναντεύουμε το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα των παραμυθιών..  

-Και γι αυτό είσαι τόσο ευχαριστημένος; Ρώτησε έκπληκτη η λεωφόρος

- Όχι μόνο γι αυτό..Απάντησε ο άνθρωπός μας ..Στο σπιτάκι αυτό μαζεύονται κι άλλοι φίλοι μας και μοιραζόμαστε με τις κουβέντες μας τη λύπη μας και τη χαρά μας..Ξέρεις, ο φίλος μου δεν περπατάει μετά από ένα ατύχημα..Όμως οι κουβέντες μας και το ηλιοβασίλεμα ,όπως λέει, είναι τα φάρμακά του….

           Περίεργος άνθρωπος , σκέφτηκε η λεωφόρος. Χαμογελάει πολύ εύκολα και άλλο τόσο εύκολα νιώθει ευτυχής..Χαρακτηριστικό των αποτυχημένων ανθρώπων και των στενάχωρων δρόμων.. Ο άνθρωπός μας χαμογέλασε και πάλι..Είχε ακούσει τις σκέψεις του δρόμου που πάνω του περνούσε το σύμπαν των μικρών και μεγάλων παραμυθιών..Έτσι είναι όλοι οι κυρίαρχοι ,σκέφτηκε. Ανόητοι… μέχρι να καταλάβουν το μέγεθος της ανοησίας τους ζουν στο δικό τους παραμυθικό κόσμο…

                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ..     

Υ.Γ: Το αφιερώνω στους ανθρώπους των μονοπατιών ….