Το μπουφάν της
Χάρλεϋ ή πάλι καλά είναι μια
συγκλονιστική παράσταση. Τόσο το κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη που σου μιλάει στην καρδιά με απαράμιλλη
τρυφερότητα και σκληρότητα συνάμα, σαν τη ζωή την ίδια με τις δυο πανάρχαιες
όψεις της, όσο και η σπαρακτική ερμηνεία της Μαίρης Σιδηρά, καθιστούν την
παράσταση διδασκαλία με την αρχαιοελληνική της έννοια. Δεν θα μιλήσω για το περιεχόμενο
του μονόλογου που πολύ σωστά η σκηνοθέτιδα της παράστασης Μαρία Καλλιαμβάκου
έγραψε πως είναι η συγγνώμη που οφείλουμε στα παιδιά μας. Αυτό που θέλω είναι
να πω δυο λόγια από καρδιάς, έτσι όπως τα σκέφτομαι, συνεπαρμένη από αυτό που με
τα μάτια μου είδα και με τα αυτιά μου άκουσα, για την ερμηνεία της Μαίρης. Τίποτα από το κείμενο, ακόμα και το
απειροελάχιστο νεύμα, κόμμα, χρώμα δεν άφησε αναξιοποίητο . Η αναμέτρησή της με
τις δυσκολίες του κειμένου που τα πάντα χρωστάει στις διακυμάνσεις στην ψυχή της ηρωίδας
του και στις ανατροπές του, υπήρξε νικηφόρα. Είδα μπροστά μου μια ώριμη ηθοποιό
που έτυχε να διδάσκει και στο σχολείο. Και χωρίς να υποτιμώ το δεύτερό της ρόλο,
η Μαίρη είναι γεννημένη για τον πρώτο ρόλο. Εννοώ του ηθοποιού που βγάζει την
ψυχή του προκειμένου να αναδείξει τις ανάσες, τη φωνή , το μυαλό και την κραυγή
του ήρωα που υποδύεται. Δεν μίλησε μόνο με την υπέροχη χροιά της . Μίλησε
κυρίως με τις σιωπές και τις ανάσες της, το βλέμμα της και την κραυγή της. Κράτησε
με αυταπάρνηση την κόκκινη ομπρέλα της και έδειξε σε όλους το λαμπρό δρόμο της δημιουργίας
που μόνο ξεχωριστά και τόσο ταλαντούχα άτομα σαν τη Μαίρη μπορούν να βαδίσουν…
Μαίρη σου αφιερώνω τους στίχους μου με αγάπη.....
Είμαι ηθοποιός.
Ταξίδια κάνω στο φεγγάρι.
Φεγγάρι το σανίδι λέω.
Κάποτε ξέχασα τα λόγια
Που έπρεπε να πω.
Ένας λυγμός μου όμως
Κόμπος στο λαιμό
Ένα μου κοίταγμα βαθύ
Σαν καταιγίδα
Το λίκνισμα της φούστας μου
Σαν χόρεψα εκεί
Στην άκρη της σκηνής
Τέλος το άδειασμα
Της γης που κουβαλούσα
Σε μια κραυγή σιωπής
-φοβήθηκαν μην πέθανα,
είπαν-
Μου χάρισαν τον τίτλο.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου