ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΑΧΡΟΝΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ...

ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ...

Υπάρχουν κάποιοι που η ζωή τούς πολεμά από την ώρα που γεννιούνται. Δίπλα σε γκρεμισμένα απ΄τις οβίδες σπίτια, σε λασπωμένες γειτονιές που οι μαστροποί κι οι νταβατζήδες πουλάνε ηρωίνη ,με γονείς που πίνουν, μεθούν και βιαιοπραγούν πολύ ευχαρίστως ,θύματα κι αυτοί άλλων γονιών ανάλογων.

 Υπάρχουν κάποιοι που δεν έμαθαν ποτέ τι πάει να πει να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου που να μη στάζει, ζεστό φαΐ και μια αγκαλιά για να κρυφτείς όταν φοβάσαι κάτι.

Υπάρχουν κάποιοι που μπαινοβγαίνουνε στη φυλακή και γιατί φταίνε αναμφιβόλως, κυρίως όμως γιατί δεν έχουν να πληρώσουν ένα καλό δικηγόρο και ένα δικαστή να τους δικάσει…….. αδιάβλητα. Το χειρότερο , υπάρχουν κάποιοι που προτιμούν την φυλακή από οπουδήποτε γιατί είναι ο μόνος χώρος που νιώθουν ότι ανήκουν κάπου.

Υπάρχουν κάποιοι που πενθούν από τα γεννοφάσκια τους ανθρώπους, ιδέες και πάλι ανθρώπους. Μόνοι να γυρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, αναγκασμένοι πάντοτε να φεύγουν ακόμα κι όταν βρουν να μείνουν κάπου. Κανένας δεν τους θέλει. Θύματα κάθε ρατσισμού των αξιοπρεπών καλών ανθρώπων που αρνούνται μετά βδελυγμίας να μπούν σε εισαγωγικά.

Υπάρχουν κάποιοι τρόφιμοι ψυχιατρείων ,φυλακών ψυχής και σκέψης, που τρελαμένοι από τον πόνο της εγκατάλειψης ακόμα και δικών ανθρώπων, κοιμούνται δεμένοι στα κρεβάτια τους ελλείψει προσωπικού ειδικευμένου να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπους.

Υπάρχουν κάποιοι που υφίστανται βία καθημερινά, στο σώμα και στην ψυχή τους, μέσα και έξω από φυλακές, από ευυπόληπτους πολίτες πέραν πάσης υποψίας που ενδεχομένως εκκλησιάζονται νομίζοντας ότι επιτελούν θεάρεστο έργο.

Και υπάρχουν κάποιοι που ανώνυμοι ,αδύναμοι και μόνοι αυτοκτονούν κρυφά για να μην ακουστεί ούτε ο πόνος της τελευταίας κραυγής τους ούτε ο ήχος του λυγμού στο μαξιλάρι τους,την τελευταία νύχτα τους πάνω στη γη.

Σε όλους αυτούς που είναι πολλοί, κανείς δεν μπορεί να βρει να πει κάτι αληθινά ουσιαστικό. Για αυτό το μόνο που κάνουν όλοι, μαζί και εγώ, είναι να γράφουν παρόμοια καταγγελτικά κείμενα διαπιστώνοντας απλώς το πρόβλημα. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι πρόβλημα που διαπιστώνεται . Είναι ο άρχων του κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία,εθνικότητα και άλλους διαχωρισμούς .Κι  όταν αυτοκτονεί ένας άνθρωπος αβοήθητος μέσα σε μια φυλακή κλεισμένος, όλοι εμείς φταίμε. Εμείς τον οδηγήσαμε εκεί. Αδιαφορώντας.

                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ