Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥ......

          

            Μια φορά και έναν καιρό σε μια πολιτεία μακρινή ανάμεσα σε δυο βουνά ζούσε ένας Άνθρωπος  . Δεν ήξεραν τι θα πει θάλασσα σ΄αυτή την πολιτεία.. Έτσι τα παιδιά είχαν γλιτώσει απορριπτικές φράσεις του τύπου τα κανες θάλασσα ενώ το βουνό με βουνό δε σμίγει είχε την τιμητική του. Επιπλέον τραγούδια όπως τη θάλασσα τη γαλανή θα τη νε χαλικώσω δεν ακούγονταν . Αντίθετα καλότυχα είναι τα βουνά ήταν κάτι σαν εθνικός ύμνος αυτής της πόλης..Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν  του οποίου δεν γνωρίζω το όνομα – τόσο μυστικοπαθής και εσωστρεφής ήταν που κανένας δεν είχε ακούσει το όνομά του γιατί κανένας δεν τον είχε φωνάξει ποτέ μ΄αυτό- ήταν ο μόνος που έτυχε να έχει γνωρίσει τη θάλασσα σε ένα από τα όνειρά του. Μη φανταστείτε ότι είχε ταξιδέψει ποτέ . Όχι. Απλώς μερικοί άνθρωποι, όπως αυτός , είχαν την τύχη ή την ατυχία να μπορούν να βλέπουν στα όνειρά τους πράγματα που στον ξύπνιο τους δεν τα ΄χαν ποτέ τους συναντήσει…

            Ένα πρωί ο Άνθρωπός μας ξύπνησε στην κυριολεξία βρεγμένος. Φυσικά και δεν ήταν κάποιο ατύχημα.. Με αλμυρό νερό βρεγμένος, με μαγιό , βατραχοπέδιλα και μάσκα θαλάσσης… Εννοείται ότι ποτέ του δεν είχε αγοράσει τέτοια περίεργα πράγματα!  Άλλωστε στην πόλη εκείνη κανένα μαγαζί δεν πούλαγε παρά μόνο αυτά που οι άνθρωποι ονειρεύονταν σε όνειρα φυσιολογικά ,όπως σακίδια, ορειβατικά σκοινιά, σκηνές υπαίθρου, παγούρια , μπότες κατάλληλες για περπάτημα και άλλα … Το πράγμα έχει παραγίνει, σκέφτηκε.. Πρέπει να με δει κάποιος ψυχίατρος. Πρέπει να μάθω να ονειρεύομαι σαν όλους τους ανθρώπους.. Μακάρι να είχα ένα φίλο να το συζητήσω μαζί του ..Μα βλέπεις με τις παραξενιές μου κανένας δεν με κάνει παρέα…

                Πράγματι ο Άνθρωπός μας δεν είχε μόνο αυτή την παραξενιά των ονείρων..Έκανε πράγματα που κάθε συνετός άνθρωπος αυτής της πολιτείας έπρεπε να απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Μίλαγε σε βαγόνια τρένων που είχαν την ένδειξη στα αγγλικά <<silence wagon>>, έκλαιγε στους γάμους- που έβλεπε στην τηλεόραση γιατί δεν τον καλούσαν ποτέ- νήστευε στις γιορτές και έτρωγε στις νηστείες, θαύμαζε τους κουτούς, μισούσε την λιακάδα- γιατί του θύμιζε ότι δεν είχε κανέναν να πάει μια βόλτα- αγαπούσε τη βροχή και το χειμώνα…. κι άλλα τέτοια αντιδραστικά πράγματα που έκαναν τους συνανθρώπους του να τον κοιτούν με μισό μάτι και να του μιλάνε με μισή καρδιά και μισό στόμα…

         Ο Άνθρωπός μας λοιπόν αποφάσισε να απευθυνθεί σε έναν ειδικό ψυχίατρο με ειδικότητα στην Διαχείριση και Διόρθωση Μη Φυσιολογικών Ονείρων..Πήρε τηλέφωνο, έκλεισε ραντεβού και μια βροχερή Τετάρτη απόγευμα να τος και περίμενε έξω από το γραφείο του Δόκτορα Διορθωτή Ονείρων. Δίπλα του καθόταν ένας Άνθρωπος που είχε πολύ άγχος. Τόσο άγχος που ο άνθρωπός μας ξέχασε για μια στιγμή το δικό του πρόβλημα και επιστρατεύοντας όλες του τις δυνάμεις, όπως έκανε πάντα, όταν έπρεπε να απευθυνθεί στους ανθρώπους, ρώτησε:

- Συγγνώμη για την αδιακρισία μου, Κύριε ,αλλά εσείς ποιο πρόβλημα έχετε;

-Που να σας τα λέω , Κύριέ μου ,απάντησε αμέσως  ο διπλανός του. Ονειρεύομαι  ότι ζω στο φεγγάρι και το χειρότερο ξυπνώ και φοράω την στολή των αστροναυτών που όπως ενημερώθηκα από το GOOGLE ονομάζονται οι επιστήμονες που εξερευνούν τους πλανήτες και τα αστέρια, τα οποία φυσικά δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι και ποια η χρησιμότητά τους, αν έχουν  κάποια…

           Η κουβέντα συνεχίστηκε μέχρι που η πόρτα του Δόκτορα Διορθωτή Ονείρων άνοιξε και μια φωνή απότομη ακούστηκε από το βάθος .Να περάσει ο επόμενος ασθενής παρακαλώ… Ο Άνθρωπός μας σηκώθηκε και  μπήκε στο γραφείο του γιατρού. Ο  γιατρός, ένας άνθρωπος ευχάριστα στρογγυλοποιημένος με μυτερά μάτια και μικρά αυτιά ή το ανάποδο, του πρόσφερε να καθίσει.  Κάθισε . Τον ρώτησε τι του συμβαίνει. Είπε…. Τέλος ο γιατρός αφού σκέφτηκε για πολύ λίγο ένας θεός ξέρει τι, τράβηξε ένα χαρτί από το μαύρο ντοσιέ που ήταν τακτοποιημένο πλάι του και άρχισε να γράφει την πρώτη ιατρική συνταγή  για την μακροχρόνια θεραπεία του:

1.       Να διαγράψει από το λεξιλόγιό του  λέξεις που αρχίζουν από Θ, όπως … θέλω, θνητός , θεός, θάρρος, θησαυρός, θάλασσα……..

2.       Να αποφεύγει το αλάτι και γενικά τα αλμυρά φαγητά και ειδικά τις… γαργάρες με αλατόνερο ακόμα κι όταν είχε κρυολόγημα. Κι όταν λέμε να τις αποφεύγει εννοούμε δια ροπάλου . Ακόμα και φράσεις όπως το έκανε γαργάρα ήταν εξοβελιστέες.

3.       Να  μην αναφέρεται ποτέ σε οτιδήποτε είναι μπλε, βαθύ και νερουλό… .Σε οτιδήποτε επιπλέει, αποπλέει, παραπλέει, διαπλέει, εκπλέει, εισπλέει και πάει λέγοντας..Αντίθετα μόνο για λόγους παιδαγωγικά εκφοβιστικούς να προτιμά λέξεις όπως..βουλιάζει, πνίγεται, καταποντίζεται…

4.       Να γραφτεί σε ορειβατικές ομάδες αφού πρώτα προμηθευτεί όλη την κατάλληλη εξάρτυση όπως σκοινιά, μπότες, παγουρίνια και τρεις φορές την ημέρα μετά το φαγητό να βροντοφωνάζει τον περίπου εθνικό ύμνο της πόλης, καλότυχα είναι τα βουνά..Επιπλέον, λίγο πριν κοιμηθεί, θα πρέπει να λέει δυνατά δέκα φορές την παροιμία Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό πάει το βουνό στον Μωάμεθ..

              Ο γιατρός υπέγραψε και του έδωσε την συνταγή. Ο Άνθρωπός μας την πήρε και ρώτησε με αγωνία. –Θα δω βελτίωση γιατρέ μου; -Πολύ πιθανό αγαπητέ μου..Πάντως όλα εξαρτώνται από την πιστή εφαρμογή της συνταγής και  από το πόσο βαθιά ή όχι είναι η διάβρωσή σας από τα λάθος όνειρα…

               Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπός μας προσπάθησε πολύ να εφαρμόζει κατά γράμμα τις ιατρικές οδηγίες .Έτσι τον πρώτο μήνα κιόλας σταμάτησε να βλέπει όνειρα με τη θάλασσα. Ξύπναγε φορώντας τις πιτζάμες του και όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι της πολιτείας μιλούσε για βουνά, σκαρφάλωνε σε βουνά, φωτογράφιζε βουνά, ζωγράφιζε βουνά..Φυσιολογική ζωή, φυσιολογικά όνειρα…. Όμως ο άνθρωπός μας δεν ήταν ευτυχισμένος… Νοσταλγούσε τις παλιές μέρες …Άλλωστε τι νόημα είχε μια ζωή χωρίς τις λέξεις θέλω,θεός, θνητός, θάνατος, θάρρος, θησαυρός..θα …θα..θάλασσα…

                 Πρώτα- πρώτα έσκισε την συνταγή. Μετά ανέβηκε σε μια καρέκλα ,ύστερα σε ένα τραπέζι και βροντοφώναξε τις απαγορευμένες λέξεις. Τέλος έφυγε από την πολιτεία που  ήταν ανάμεσα σε δυο βουνά. Έπρεπε να γνωρίσει το όνειρό του. Τη θάλασσα. Κι αφού το κατάφερνε, θα ξαναγύριζε στον τόπο του. Γιατί, σκέφτηκε ο άνθρωπός μας, οι θνητοί θέλουν πριν τον θάνατο να΄ χουν το θάρρος να γνωρίσουν τους θησαυρούς της γης. Αυτοί είναι τα όνειρα… Το δικό του ήταν η θάλασσα…

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά του κόσμου που κυνηγάνε τα όνειρά τους..Στους γονείς και τους δασκάλους που τα βοηθούν..και σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως τα όνειρα δεν διορθώνονται….