ΤΟΝ ΜΙΣΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ....

Ο ΥΠΝΟΣ…

Βυθιζόταν σαν δύτης στους σκοτεινούς ωκεανών βυθούς. Ναυάγια σε άσπρα σεντόνια μυστικά έβλεπαν εφιάλτες. Αιωρούνταν καπνοί από τσιγάρα σέρτικα που θάμπωναν τα μάτια. Χαμόγελα κλεμμένα και πικρά αθώων εγκλημάτων ομολογημένων στοιβάζονταν σκουπίδια με δεμένα χέρια. Κι αυτός ακόμα πιο βαθιά βουτούσε χωρίς το απαραίτητο οξυγόνο. Άσπρα χαλίκια βόμβες στο αίμα του σκορπούσαν φρίκη. Τρέλας επινοήσεις οι δικές τους λέξεις στην πιο τρανή του επιθυμία. Να δραπετεύει πάντα . Κι αυτή παίζει το ρόλο της σωστά. Υπονοεί αυτούς τους τρόπους. Τους υποκρίνεται . Γίνεται όνειρο .Υπόσχεση απόδρασης και ελευθερίας. Χαρίζει βόλτες σε ανοιχτές λιακάδες που κάνουν να γελούν τους αστερίες. Τα άστρα να φέγγουν πιο πολύ το βράδυ. Τη θάλασσα να αναδιπλώνεται με μελωδίες ψαράδων που δε φοίτησαν ποτέ σε ωδεία. Βυθιζόταν εκείνος μα είχε πάντα αυτή που τον τραβούσε πάνω. Έπινε αέρα και ξαναβουτούσε. Χρόνια. Κάποια φορά δεν τα κατάφερε. Βυθίστηκε στον ύπνο. Στον ύπνο που μισούσε πάντα.

                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.