ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ......

Βροχές είναι οι λέξεις.

Στην άνυδρη εποχή

 των πυρετών

Δροσίζουνε των σχέσεων

 Τα δέντρα.

Κι αυτά καρπίζουν

 Και γλυκαίνουν.

Οι λέξεις είναι καταιγίδες.

Τσακίζουν και ρημάζουν

Σπίτια.

Αγάπες.

 Έρωτες.

Φιλίες που λυπάται ο χρόνος.

Οι λέξεις θανατώνουν

Και γεννάνε.

Τρέχουν . Μπερδεύονται.

Πενθούν την πλήξη.

Την απουσία. Την απόσταση.

Παραμυθιάζουν. Μα όχι

Για πολύ.

 Ισορροπούν.

Μα ο ακροβάτης πέφτει.

Ίσως γιατί οι λέξεις

Δεν λυπούνται .

Ούτε το θύτη ούτε το θύμα.

Το δούναι και λαβείν της σκέψης

Που απλώς βαφτίζει

Την αλήθεια ψέμα

Κρατώντας πάντα ένα καθρέφτη.

Να αυτοθαυμάζεται.

           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Παρόλα αυτά πιστεύω στον θεραπευτικό ρόλο της λέξης. Είτε ως παραμύθι και γλυκό ψέμα ,είτε ως αλήθεια πικρή που δε λέγεται ποτέ παρά μόνο από εχθρούς που παριστάνουν τους φίλους. Νόμισμα με δυο όψεις, πάντοτε με μάγευε και ομόρφαινε τις στιγμές μου. Ακόμα και στην πιο αποκρουστική μορφή της , η λέξη εκτονώνει την ένταση που σαν βρόγχος  σε πνίγει. Η λέξη χαμόγελο, η λέξη όνειρο, η λέξη φόβος, η λέξη εφιάλτης, η λέξη πόνος , η λέξη μνήμη. Ευχαριστώ τις λέξεις…..