ΠΥΡΙΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ....

Πύρινα χνάρια ακολουθεί. Φλέγεται ο δρόμος.

Σκόνη καυτή μπαίνει στα μάτια αλατισμένη

Θάλασσα  απέραντη μπροστά για να περάσει.

Άπνοια. Σαν να μη φύσηξε ποτέ  στον κόσμο.

Κύματα λάβας στροβιλίζονται στο διάδρομο

που περιμένει το αίμα του να βομβαρδίσουν.

Χαμογελά πικρά πιασμένος στην παγίδα.

Αναζητά το βλέμμα μου . Θα αντέξω; Σίγουρα.

Δεν μιλάμε πια. Λευκές στολές ισορροπούνε

στα κρεβάτια. Μάτια που χάνονται  αργά.

Ψιθυριστά μιλούν οι γύρω.  Αυτός ελπίζει

να τελειώσουν όλα. Ένα καφέ να πιεί με φίλους.

Μήπως και δροσερέψει η λάβα. Πάψει ο καημός.

Στο δρόμο για το σπίτι δύσπνοια. Κι αυτός

που πάλεψε με τους ανέμους, που τα βαλε

με γίγαντες, λυγίζει. Τα πόδια κόβονται.

Μπαίνει στο μπάνιο. Βουρτσίζει τα μαλλιά

Και τα μισά μένουν στα χέρια του. Γλυκός

όπως συνήθως  με ρωτάει πως μοιάζει.

Ποτέ δεν ήσουν ομορφότερος. Και κλαίω……

                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ