ΧΝΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Πέφτοντας μες στα κύματα έρχεται το κολύμπι.

Αφρίζουνε από  το κακό τους που τα  σπας.

Τα υπόγεια ρεύματα στην πτώση σου ορκίζονται

Ρουφήχτρες  να σε καταπιούν τα βράδια.

Σκόπελοι ξεφυτρώνουν με κρυμμένα δίχτυα

Η  θάλασσα καραδοκεί  να σε πλανέψει.

Αυτή η απέραντη και δακρυσμένη   αλμύρα

Με  τα ναυάγια στο βυθό και με τα μαύρα φύκια.

Τα μάτια κλείνεις και  βυθίζεσαι στο μπλε. 

Ξέρεις πως δεν υπάρχουν πια γοργόνες .

Σειρήνες , Σκύλλες και θαλάσσια τέρατα.

Στη θάλασσα όχι. Ούτε στα όνειρά σου.

Αλλού τα γνώρισες κι αλλού τα είδες.

Βγαίνεις  και φλέγεσαι απ΄ τη δροσιά της.

Και στου Σεφέρη την ξανθή  την άμμο,

Αφήνεις  χνάρια τις πατημασιές σου.

Δίπλα από των δελφινιών το γελαστό χορό

Τι κι αν την άλλη μέρα δεν τα εύρεις;

Εσύ απτόητος θα κολυμπήσεις πάλι.

Κι αν δεν πνιγείς, τα χνάρια σου θα ζωγραφίζεις.

Κι άσε τα κύματα να κάνουν τη δουλειά τους.

Αέναα, αγόγγυστα και Συ, μέχρι το τέλος.

                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.