ΕΚΑΤΌΝ ΕΝΤΕΚΑ.

Εκατόν έντεκα πληγές αυτός ο δρόμος.

Σαν φίδι τρέχει πίσω απ΄ τα αυτοκίνητα.

Με ανοιχτά παράθυρα μαλλιά ανακατώνει.

Η άσφαλτος γυαλίζει, θρυμματίζεται.

Χαλίκια μπαίνουνε στα μάτια. Πέτρες .Λόγια.

Στο στόμα τα φιλιά του αέρα και η σκόνη.

Πως μπόρεσε τόσες πληγές να τις χωρέσει;

Τόση χαρά να εξατμιστεί σε τόση λύπη;

Εκατόν έντεκα πληγές αυτός ο δρόμος.

Αλλάζει τον προορισμό και το ταξίδι.

Θάβει μες τις λακκούβες του αναμνήσεις

Δροσιές ,τις μυρωδιές της Άνοιξης.

Τα χιόνια του χειμώνα και τα γέλια.

Και μια πομπή θανατερή και αγύριστη.

Μαρμάρινος Εσύ στέκεις στην άκρη.

Η μεγαλύτερη πληγή αυτού του δρόμου.

                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

(Γιατί τώρα; Γιατί  απουσιάζεις από τη  γιορτή. Γιατί σε Σένα θα ΄θελα να την αφηγηθώ για να μου πεις: Μην αγχώνεσαι γουτσάκο,όλα καλά θα πάνε...)