ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ..../.

                              

      Φθινοπωρινό απόγευμα κι ένιωθε πολύ κουρασμένη. Σαν να κουβαλούσε πέτρες ή κάτι τέτοιο .Παρόλα αυτά ντύθηκε, πήρε πόζες χαμόγελου στον καθρέφτη της  και βγήκε για ψώνια. Την είπαν δυνατή αυτοί που την συνάντησαν, αντάλλαξαν ευχές, συνταγές μαγειρικής, καλέσματα για καφέ, τα περισσότερα τυπικά και με περισσή ευγένεια. Επέστρεψε  στο σπίτι της .Στο δικό της χώρο  ένιωσε ασφαλής. Με σταθερές κινήσεις  έβαλε τα ψώνια στο ψυγείο και τις σκέψεις της στα ράφια του μυαλού της .Με κάποια συναισθήματα είχε πρόβλημα. Πώς να τα νιώσει ή να μη τα νιώσει ή να τα κρύψει. Φόβος, πένθος, απώλεια και ξανά απώλεια.

      Ξαφνικά, το επίμονο χτύπημα του τηλεφώνου την έβγαλε από την πάχνη της σκέψης .Μια φωνή τόσο αγαπημένη και γνώριμη την αιφνιδιάζει .Μάνα, γεννήθηκε το εγγόνι σου .Είναι αγόρι. Μάνα, αχ μανούλα μου!. Είναι ο μοναχογιός της. Ζει μακριά της. Η δουλειά του βλέπεις .Ας  είναι καλά. Με μιας  η καρδιά της ανοίγει  μαγιάτικο τριαντάφυλλο .Το κλάμα της γελαστό  μιλάει. Αχ παιδάκι μου. Να μας ζήσει ψυχή μου. Να μας ζήσει…. Θα’ ρθω  …Έρχομαι…. Το τηλέφωνο κλείνει .Αφήνει τα πάντα στη μέση και κατευθύνεται προς τη θάλασσα ...Είναι το αγαπημένο του μέρος. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Είναι μόνη. Κι όμως θα ορκιζόταν ότι ήρθε δίπλα της. Ψηλός, ευθυτενής και γέρος…. Όπως ήταν κάποτε και όπως δεν έγινε ποτέ. Ήρθε και την πήρε αγκαλιά. Τη στήριξε που ανισορροπούρε. Αυτή  δεν αιφνιδιάστηκε. Κοίταξαν  μαζί τη θάλασσα .Τον ορίζοντα .Κάπου στο βάθος ένας γλάρος. Ερχόταν το εγγόνι τους. Του το’ πε. Κι αυτός πάντοτε με το αστείο στο στόμα….. Παοκτζή  θα τον κάνουμε !

                                                                ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ

(ΑΓΑΠΗ)