ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ.....

………Λαμπιόνια, φώτα, δέντρα χριστουγεννιάτικα !Όλη η Πάτρα φωτισμένη… Δεκέμβρης του 2011.Οδηγώ για το νοσοκομείο και το μυαλό μου είναι καρφωμένο στο τέλος…. που έρχεται. Φτάνω και κουβαλάω μαζί μου ό,τι νομίζω ότι θα σε ανακουφίσει λίγο…  Αθλητικές  εφημερίδες, ένα  γραμματάκι  του παιδιού, δυο κομμάτια μπακλαβά, το γλυκό σου! το στρωτό ,όπως το λένε στο χωριό σου. Χαμογελάς αχνά πίσω από τη μάσκα του οξυγόνου. Σ΄ ακούω να τραγουδάς ψιθύρους ...Λουλούδι  που μαράθηκες λουλούδι… Κάνω  πως δεν το ακούω. Σ’ ανασηκώνω. Συζητάμε τις δικές μας κουβέντες. Μας διακόπτουν οι γιατροί και οι φοιτητές που τους ακολουθούν με επισημότητα. Περάστε έξω, μου λένε. Δεν μπορώ χωρίς τη γυναίκα μου ,τους λες με τα μάτια. ….Τους το μεταφράζω. Ας είναι, λένε. Το  επόμενο λεπτό είμαστε μόνοι μας .Όταν εγώ δεν θα υπάρχω, να πάρεις μικρότερο αυτοκίνητο. Αλλιώς δεν θα μπορείς να το βάζεις στο πάρκιν, μου λες και πίνεις  νερό με το καλαμάκι .Η δύσπνοιά σου με πνίγει.

Το βράδυ εκείνο σου ψιθύρισα ενώ κοιμόσουν βαθιά .Δεν θα σου θυμώσω …Αν θέλεις φύγε.. .Πήγαινε  στη μάνα σου και στον πατέρα σου… Πήγαινε ψηλά στα έλατα στο χωριό σου… Δεν θα σου θυμώσω.

Και μ΄άκουσες.

Φεύγοντας απ΄ το  νοσοκομείο, το ραδιόφωνο έπαιζε το τραγούδι σου.

Αχ Αννούλα του χιονιά

Δεν θα είμαι πια μαζί σου

Του  Δεκέμβρη  στις εννιά

Που΄χεις  Άννα  τη γιορτή σου

Φτάνω στο σπίτι. Όπως πάντα με βοηθάς να παρκάρω.

Μαρία Φούκα

Υ.Γ: ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ.