UNDERGROUND: ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ...

 

UNDERGROUND : ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ

Ευχαριστούμε τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Πάτρας   για την άψογη οργάνωση της πολιτιστικής εκδρομής στην Αθήνα για την θεατρική παράσταση UHNDERGROUND ..Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια χώρα… η γειτονική μας Γιουγκοσλαβία.. Εμείς που είμαστε βαλκάνιοι συχνά με κοινή ιστορική μοίρα, αναγνωρίζουμε στην υπόθεση του έργου  την εξαπάτηση, την παγίδα, την ματαίωση ελπίδων και ονείρων, την οργή, την απογοήτευση, την τραγωδία νικητών και νικημένων σε πολέμους ιδιαίτερα εμφυλίους… Η ατάκα του Μάρκο του ενός από τους δυο φίλους που πρωταγωνιστούν στο έργο..Δεν υπάρχει πόλεμος μέχρι αδελφός να σκοτώσει αδελφό …δείχνει άλλωστε την φρίκη των εμφυλίων πολέμων που τόσο γνώριμοι είναι  σε όλους μας σε όλη  τη διάρκεια της ελληνικής και όχι μόνο ιστορίας… 

Δεν θα προσεγγίσω το έργο από την οπτική των Σέρβων, Σλοβένων , Κροατών και λοιπών συγγενών που είδαν την πατρίδα τους να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη..Ούτε από τη σκοπιά των ευθυνών του καθεστώτος του Τίτο ή των αντικαθεστωτικών φιλοδυτικών συμφερόντων..Έτσι κι αλλιώς η ιστορία έχει καταγραφεί και θα καταγράφεται εις τους αιώνες… Θα την προσεγγίσω από την σκοπιά της επικαιρότητάς της και της διαχρονικότητάς της  μια και  συνήθως  υπάρχουν αυτοί που ζουν ( που ζούμε) σε ένα υπόγειο  μιας πλαστής πραγματικότητας ανάμεσα σε σκιές και οράματα που δεν είναι  άλλο από ελεγχόμενες ιδέες  , σκέψεις και εικόνες αποπροσανατολισμένες ή προσανατολισμένες εκεί που επιθυμούν οι εκάστοτε εξουσίες που εκμεταλλεύονται τις καλές προθέσεις των ανθρώπων, τον ρομαντισμό τους , την αγωνιστικότητα και τα όνειρά τους… Τα είπαν πολλοί άλλοι πριν από τον Κουστουρίτσα και τον Κοβάσεβιτς που τόσο υπέροχα τα αποτύπωσαν στο θέατρο και στον κινηματογράφο..

Από τον Πλάτωνα και τον μύθο του Σπηλαίου ( όπως πολύ σωστά είπε η συνάδελφος η Νίκη) όπου οι φυλακισμένοι εκεί βλέπουν μόνο τις σκιές μιας πραγματικότητας που είναι άλλη από εκείνη  που βλέπει ο φιλόσοφος που απελευθερώθηκε… και που κάποιοι συχνά τον  χρησιμοποιούν για να την ερμηνεύει και να την στηρίζει..προσθέτω εγώ και όχι ο Πλάτωνας…

Μέχρι τον Ευριπίδη στην Ελένη του που κραυγάζει για τον Πάρη που νόμισε ότι την έκλεψε….

Κι αυτός θαρρεί πως με έχει- κούφια ιδέα- ενώ δε με έχει καν…

Μέχρι τον Σεφέρη στην Ελένη του…

Και στην Τροία; Τίποτα στην Τροία..Ένα είδωλο…Κι  ο Πάρης μ έναν ίσκιο πλάγιαζε  σαν να ήταν πλάσμα ατόφιο..Κι εμείς σφαζόμασταν  για την Ελένη δέκα χρόνια…

Μέχρι τον Άρη Αλεξάνδρου στο ΚΙΒΩΤΙΟ…και κείνον τον Αντάρτη που πιστός στις ιδέες και στην θεοποιημένη κομματική του ηγεσία χάνει όλους τους συντρόφους του στον αγώνα του να προστατέψει ένα άδειο..άδειο..κιβώτιο…που κουβαλάει  πιστεύοντας πως υπερασπίζεται το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο….

Τον Μπέρτολτ Μπρεχτ …..στο ποίημά του για τον πόλεμο….

Σαν έρθει η ώρα της πορείας πολλοί δεν ξέρουν  πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…Η φωνή που διαταγές τους δίνει  είναι του εχθρού τους η φωνή..Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει είναι ο ίδιος τους ο εχθρός…

Μέχρι τον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον ποιητή της ήττας και της διάψευσης ….

Σὲ δυὸ λεπτὰ θὰ ἀκουστεῖ τὸ παράγγελμα «Ἐμπρός»
Δὲν πρέπει νὰ σκεφτεῖ κανένας τίποτε ἄλλο
Ἐμπρὸς ἡ σημαία μας κι ἐμεῖς ἐφ᾿ ὅπλου λόγχη ἀπὸ πίσω
Ἀπόψε θὰ χτυπήσεις ἀνελέητα καὶ θὰ θὰ χτυπηθεῖς

Θὰ τραβήξεις μπροστὰ τραγουδώντας ρυθμικὰ ἐμβατήρια
Θὰ τραβήξεις μπροστὰ ποὺ μαντεύονται χιλιάδες ἀνήσυχα μάτια
Ἐκεῖ ποὺ χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω ἀπὸ μία ἄλλη σημαία
Ἕτοιμα νὰ χτυπήσουν καὶ νὰ χτυπηθοῦν.

Σ᾿ ἕνα λεφτὸ πρέπει νὰ μᾶς δώσουν τὸ σύνθημα
Μιὰ λεξούλα μικρὴ ποὺ σὲ λίγο ἐξαίσια θὰ λάμψει.

(Κι ἐγὼ ποὺ ἔχω μία ψυχὴ παιδικὴ καὶ δειλὴ
Ποὺ δὲν θέλει τίποτε ἄλλο νὰ ξέρει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
Κι ἐγὼ πολεμῶ τόσα χρόνια χωρίς, Θέ μου, νὰ μάθω γιατί
Καὶ δὲ βλέπω μπροστὰ τόσα χρόνια παρὰ μόνο τὸ δίδυμο ἀδερφό μου.)

Ή  στο επιτύμβιον  για τις δυο πραγματικότητες του θανόντος..

Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.

Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.

(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)

Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.

Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.

 

Μέχρι τον  Καβάφη , τον ποιητή των ανατροπών, στο  ποίημά του Απιστία και στις κραυγές της Θέτιδας πάνω στον νεκρό Αχιλλέα…όταν διαψεύδεται η πίστη της ότι ο Απόλλωνας θα κράταγε την υπόσχεσή του και θα προστάτευε τον Αχιλλέα…

Κι η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κι έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παλιά θυμήθη·
και ρώτησε τί έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νιάτα.
Κι οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.

Μέχρι….Μέχρι.. εκαντοντάδες άλλους που έχουν μιλήσει για τα κάθε λογής υπόγεια , διαψεύσεις και μύθους στους οποίους έχουμε ζήσει και ζούμε ως λαοί και ως άνθρωποι στα οποία αρέσκονται οι εξουσίες για να ικανοποιούν τα συμφέροντά τους αλλά και οι εξουσιαζόμενοι για να μην βγούν από τη βολή και το παραμύθι τους..

Ο Μάρκο και Ο Μπλάκι είναι οι δυο όψεις  του ίδιου νομίσματος με το οποίο κάθε εξουσία εξαγοράζει  και διασφαλίζει την εδραίωσή της ..Της χρειάζονται και οι δυο…Χρησιμοποιεί και τους δυο…Έχουν ευθύνες και οι δυο..Ο Μάρκο γιατί συνεργάζεται πρόθυμα μαζί τους και τελικά γίνεται θύμα τους και ο Μπλάκι γιατί δεν το ψάχνει, βολεύεται στην θυματοποίησή του , είναι  ευκολόπιστος στα παραμύθια τους και τελικά αγιοποιείται από αυτές  σχεδόν πάντα μετά θάνατον…

Ο Μάρκο και Ο Μπλάκι βρίσκονται μέσα μας…Στο υπόγειο που ζούμε …πιόνια συχνά αλλά και παίκτες στο σκάκι των ΜΜΕ  και της εξουσίας που αυτά εκφράζουν μέχρι  κάποια στιγμή να θελήσουμε να δούμε την πραγματικότητα και να την αντέξουμε έως ότου πάρουμε την απόφαση να την αλλάξουμε…

ΥΓ: Θα τελειώσω με τον αγαπημένο μου Μητροπάνο..( ίσως σε κάποιους φανεί άσχετο με τα παραπάνω αλλά δεν είναι..)

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
Πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι

όχι για να δικαιώσω τους πάντα γελαστούς και γελασμένους δοσμένους στα τρελά όνειρά τους αλλά για να εκφράσω την αγάπη μου σε κείνους που το τραγουδάνε και το χορεύουν  ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα είναι μόνο γελαστοί και όχι γελασμένοι….όπως ο Μπλάκι...

Ήταν ωραία λοιπόν χθές στην Αθήνα συνάδελοι…Γιατί στις δύσκολες εποχές που ζούμε στα σχολεία και όχι μόνο όπου αμφισβητείται η αποστολή και  ο κόπος μας διαρκώς αξιολογούμενοι και ουδέποτε αξιολογημένοι έχουμε ανάγκη τέτοιες αποδράσεις , τέτοια  ανταμώματα..Μας δίνουν χαρά και κουράγιο να συνεχίσουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας να υπερασπίζονται και να αγωνίζονται για τα όνειρά τους αναγνωρίζοντας το υπόγειο στο οποίο συχνά μας καταδικάζουν να ζούμε πάντα  όμως προσπαθώντας να βγούμε στο φως…

ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ…

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

 

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ....ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΦΟΥΚΑ....

 

Ο πατέρας μας

Μας τραγούδησε  τα πιο ωραία τραγούδια

Μας είπε τα πιο  ωραία  παραμύθια

Μας περπάτησε στις πιο ωραίες διαδρομές

Μας έδειξε τα πιο λαμπρά αστέρια στον ουρανό…

 

Μας σκέπασε με την έγνοια του σαν μια ζεστή κουβέρτα

 

Δεν έκανε ταξίδια μακρινά

Αλλά με το μυαλό και τη φαντασία του

Ήταν δεινός ταξιδευτής

 

Όμως πάνω από όλα αγαπούσε την Ιθάκη του

Τη γυναίκα του

Τα παιδιά του

Την οικογένειά του

Το σπίτι του

Το χωριό του

 

Καλό ταξίδι ακριβέ μας πατέρα

Αναπαύσου εν ειρήνη

Συγχώρα μας αν σε πικράναμε

Και προστάτεψέ μας , σε παρακαλώ,

Από εκεί που βρίσκεσαι..

 

Και μείνε ήσυχος….Η Ιθάκη δεν μας γέλασε

                                                 Πόπη   Φούκα

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ....

 

  ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Σήμερα,  την ημέρα αυτή του μεγάλου ταξιδιού σου ,πατέρα μου, θα πω δυο λόγια από καρδιάς να σε ξεπροβοδίσω , όπως σου πρέπει. Όταν μικρή σε ρωτούσα τι είναι ο θάνατος μου έλεγες : ένα φύλλο ξερό που πέφτει για να γεννηθεί ένα άλλο. Τόσο απλά. Ένα φύλλο που πέφτει στο χώμα. Δεν τον φοβάσαι; Σε ρωτούσα. Δεν φοβάμαι ποτέ κάτι που είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό , μου απαντούσες. Έτσι παλικαρίσια και χωρίς κανένα παράπονο  αντιμετώπισες και την αρρώστια που σου στέρησε ό,τι αγαπούσες πιο πολύ .Την κίνηση , το περπάτημα. Πριν αρρωστήσεις ,σαν να το ΄ξερες, αποχαιρέτησες τα βουνά σου .Το Μαίναλο και την Μαδάρα σου. Την Έλισκα και το Ζάρσαντο..Περπάτησες μέχρι εκεί με τα εγγόνια σου για να τους δείξεις τα μέρη που μεγάλωσες.  Τα παιδικά σου χρόνια.

Εκεί που τριγυρνούσες  μικρό παιδί ξυπόλυτο με λιθοπάτια στα πόδια όπως με περηφάνια ιστορούσες

 Δάσκαλος εξαιρετικός, με τεράστια αγάπη για τους μαθητές σου υπηρέτησες το δημόσιο σχολείο με αστείρευτο ζήλο, όπου κι αν βρέθηκες, Στην Ηράκλεια Σερρών, στο Χελιδόνι Ν.Ηλείας και τέλος στο 53^ο Δημοτικό σχολείο Πατρών αλλά και ως προιαστάμενος Γραφείου  Δημοτικής εκπαίδευσης άφησες το αποτύπωμά σου ανεξίτηλο στο χρόνο και στις καρδιές όλων όσων σε γνώρισαν.

 Πατέρα μου είμαστε πολύ υπερήφανοι για σένα. Συνάδελφοι και μαθητές σου, είμαι σίγουρη, θα σε θυμούνται πάντοτε με αγάπη γιατί κι εσύ τους αγαπούσες και τους σεβόσουν το ίδιο. Ιδιαίτερα οι μαθητές σου θα θυμούνται σίγουρα  το υπέροχο μάθημά σου, τα αστεία σου, τις χορωδίες σου, τις εκδρομές , αλλά και τις αθλητικές και θεατρικές δραστηριότητες που έκανες μαζί τους,  (έφτιαχνες τη θεατρική σκηνή με τα χέρια σου αλλά και  την αυλαία μαζί με την μητέρα μας, επίσης δασκάλα που σε βοηθούσε στη δημιουργία των ρούχων των μικρών ηθοποιών και όχι μόνο  ) Πίσω από το αυστηρό σου παρουσιαστικό έκρυβες μια χρυσή καρδιά. Έτσι είχα γράψει στην έκθεσή μου για σένα.  Η αγάπη σου για τη γνώση και τα βιβλία δεν σε εμπόδιζε να είσαι απλός και προσιτός σε όλους. Αυστηρός με τον εαυτό σου, επιεικής με τους άλλους, λιτοδίαιτος ,δίκαιος, αξιοπρεπής και ευγενής, μα και πεισματάρης όταν έπρεπε να υπερασπιστείς τα πιστεύω και τις ιδέες σου, αγωνίστηκες σε όλη σου τη ζωή να κάνεις πράξη την ανθρωπιά, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την επιείκεια , την αγάπη.

 Με ανεξάντλητο χιούμορ ακόμα και στα δύσκολα κατάφερνες πάντοτε να δίνεις χρώμα στη ζωή μας με τα παραμύθια σου, τα αστεία σου, τα τραγούδια σου, τα ποιήματά σου, τις απαγγελίες σου, τους ψαλμούς σου, το μαντολίνο σου, τις ιστορίες σου για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής,  για τα μαθητικά σου χρόνια στη Βυτίνα και στην Τρίπολη, τα φοιτητικά σου στην Ακαδημία και στην Μετεκπαίδευσή σου στην Αθήνα, τη μελισσοκομία σου,  ιστορίες ωραίες   με τις αδελφές σου   στο Λιβάδι που τόσο αγαπούσες , νυχτέρια στο τζάκι με ζεστό τραχανά και χυλοπίτες , με τους γονείς σου , τη γιαγιά την Καλλιόπη και τον παππού μας τον Φώτη, ιστορίες για τον πλάτανο και τα Μαγούλιανά σου που λάτρευες και έναν μπάρμπα Γαλάνη με τις περίφημες ατάκες  και τα αστεία του...χιλιάδες ατέλειωτες ιστορίες  γιατί αυτό που σε χαρακτήριζε ήταν η δυνατή σου μνήμη που την εξασκούσες με το διάβασμα και τη μελέτη..Γιατί ήθελες να μην ξεχνάς. Να θυμάσαι γεγονότα και ανθρώπους σε βάθος χρόνου..Γι αυτό σου άρεσε να φτιάχνεις  γενεαλογικά δέντρα και να μελετάς τις ρίζες σου ..Σου άρεσε ακόμα  να μελετάς τ΄ αστέρια και να μας ξυπνάς πρωί πρωί για να δούμε την πούλια και τον αυγερινό...Αυτός είναι ο θησαυρός μας, πατέρα μου. Το σπινθηροβόλο πνεύμα σου, η  αγάπη σου,  η φροντίδα σου και η καλή ψυχή σου που φώλιαζαν στο τρυφερό σου βλέμμα όταν μας κοίταζες με αγωνία πάντοτε για το μέλλον μας, για τη ζωή μας.

 Έδωσες τα πάντα στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου. Αγάπησες πολύ την μητέρα μας που σου στάθηκε αναμμένη λαμπάδα σε όλη την κοινή σας διαδρομή και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της αρρώστιας σου με τη βοήθεια  της Έλενας που τόσο σε φρόντισε και σε αγάπησε αλλά και της Τούλας , της Γιωργίας, της Βάσως , της Τερέζας  και της Θάλειας που στάθηκαν στο πλευρό της μητέρας μας η οποία  δεν έφυγε στιγμή από δίπλα σου..Γιατί η μητέρα μας  πέρα από την απίστευτη περιποίηση και την αγάπη της σε βοηθούσε  με  κουβέντες ,ποιήματα και τραγούδια που στα σχεδόν δέκα χρόνια της αρρώστιας σου   λέγατε μισά μισά , σε βοηθούσε να θυμάσαι και να μην ξεχνάς όσα αγαπούσες.  Λάτρευες  τις αδελφές σου, την Αθανασία σου, τη Χαρίκλεια σου, την Ελευθερία σου και τη Νίκη σου και όλα σου τ΄ ανίψια . Αγάπησες τους συγχωριανούς σου και το χωριό σου , τα Μαγούλιανά σου, έψαλες με κατάνυξη στις εκκλησιές του  και εκείνο σε λίγο θα σε δεχτεί στοργικά στο χώμα του να αναπαυτείς όπως ταιριάζει στους καλούς και αγαθούς ανθρώπους του τόπου σου .

Θα μας λείψεις  πατέρα μας αλλά θα είσαι πάντα παρών στις καρδιές μας και στις κουβέντες μας , στη σκέψη και στην ψυχή μας , λεβέντης και παλικάρι όπως ήσουν σε όλη σου τη ζωή....Τελειώνοντας θα σε αφήσω για μια  φορά ακόμα  να πεις με το δικό μου στόμα σε όλους που σε αποχαιρετούν σήμερα   ένα ποίημα  που αγαπούσες και  περικλείει  αυτό που εσύ με ιδιαίτερη περηφάνια ιστορούσες :

Στην Αρκαδία γεννήθηκα κι εγώ

Τα γονικά μου πέτρα και πουρνάρι

Απ΄ τη σειρά  των αγριμιών κρατώ

Και από των πουλιών το γένος έχω πάρει

 

Αδέλφια μου τα βράχια κι γκρεμοί

Κι αγαπημένοι φίλοι μου τα δάση

Τα ξέφωτα , η μικρή νεροσυρμή

Της φύσης το πασίχαρο γιορτάσι

 

Ανάσα μου τα μύρα του βουνού

Κι η λάμψη της αυγής γλυκό ψωμί μου

Χαρά μου τα παιχνίδια του ουρανού

Κι οι πεταλούδες συντροφιά μικρή μου

 

Στην Αρκαδία γεννήθηκα κι εγώ

Και ρέει χυμός ελάτου μες το αίμα

Κι έχω το πνεύμα σαν το φως γοργό

Καθάριο σαν δροσοπηγή το βλέμμα

 

Στην Αρκαδία γεννήθηκα κι εγώ

Και  βλάστησα στο λιγοστό της χώμα

Πήρα των αηδονιών της το ρυθμό

Κι έχω του Πάνα τον αυλό στο στόμα

 

Σήμερα , ο καλός Θεός θα σε δεχτεί στον παράδεισό του γιατί ήσουν ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος. Ευρέθη πατέρα μου για σένα τόπος αναπαύσεως , λύτρωσης και ξεκούρασης.. Θα σε υποδεχτούν όλοι οι αγαπημένοι μας  που έφυγαν πριν από σένα. Ο Βασίλης μου και οι αγαπημένοι γονείς του, οι αδελφές σου ,  οι γονείς σου και ο μπαρμα Γιαννάκος , παρέα με τη Χριστίνα, τον Σούλη, τη θεια Σταθούλα, τη  Γιωργία και τον  Λευτέρη , τα ξαδέλφια σου, ο Λάμπης και ο Γιώργος ο Φούκας, παρέα με τη Μάρθα και τη Σία, τη θεία τη Γιωργία και τη Μαρία , ο Νίκος ο Κριμπάς με τη Θεία τη Μαρία, το Βαγγέλη και το Γιώργο, η γιαγιά μου η Μαρίκα,  ο  παππούς μου ο Γιάννης , η θεία η Καίτη με τον θείο τον Κώστα, η Ξενούλα, η θεία η Ελευθερία της μαμάς μου, ο Γιάννης και η Αγγελική ,  ο κ Δημήτρης , ο πατέρας της αγαπημένης μου φίλης Μαρίας της Δαμάτογλου, ο Τάκης, η Μαριάννα και η κ Βασιλική της Μαρίας μου της Ζωχιού..η κ Παρασκευή, η μαμά της Μαργαρίτας μου αλλά και η κ Αρετή παρέα  με τον κ Περικλή Τρακαδά , οι αγαπημένοι  σου συναδέλφοι..Της Σωσώς ο πατερούλης αλλά και της Γιώτας, της Κατίνας , της Αμαλίας, του Ντίνου και του Άγγελου οι αγαπημένοι γονείς...η  Πελαγία, ο Πάνος και ο Κώστας...

     Οι αγαπημένοι σου συγχωριανοί..η Αφροδίτη με το κελαρυστό της γέλιο, ο δάσκαλός σου ο Σωτήρος που τόσο σεβόσουν, η θεια Μαρία η Καραβίδαινα και ο μπάρμπα  Χρήστος και ο Δήμος ο δάσκαλος που τόσες βόλτες κάνατε μαζί, η θεια Χρυσούλα και ο κ Κυριάκος , η Γιαννούλα και η κόρη της η Θοδώρα , οι γειτονοπούλες μας, η  Θεια Χρύσω και ο Γιάννης ο Γόντικας , η θεια Βάσω η Μπέτα με τον κ Γιάννη και τον παπα Θόδωρο, της Γιαννίτσας μου , ο φίλος σου ο κ Καραμάνης που είχαμε μαζί ανεβεί στη Μαδάρα., η κ Καίτη η Λαμπούση που με τα Λαμπουσάκια της πήγαμε πολλές πορείες μέσα στα έλατα, ο κ Αντώνης ο Πέτρουλας , ο  Ιωσήφ με μια ταβέρνα στα σύννεφα , ο μπαρμπα Δήμος ο Τελάς με  το κοπάδι του  κι η  Φωτεινή με το καφενείο της στα σύννεφα κι αυτή...Αλλά και  ο κ Χρήστος ο Τζαβάρας  ο πατέρας του Δήμου , του Τρύφωνα, του Γιώργου και της Χρυσούλας  που τόσο μας βοηθούν όταν τους χρειαζόμαστε. Όπως και όλο το χωριό...… ο παπά Θόδωρος, ο ιερέας του χωριού μας που μαζί του έψελνες και συ κατανυκτικά στις ιερές ακολουθίες..  Και τόσοι άλλοι..συγχωριανοί σου που ξεχνώ και  θα με συγχωρέσουν γι αυτό  , γιατί εσύ όλους τους θυμόσουν και τους αγαπούσες… Αλλά και συνάδελφοί σου   και φίλοι θα σε καλωσορίσουν εκεί… Θα κάνετε λοιπόν καλή παρέα  και από κει ψηλά θα μας προστατεύεις πάντα   με αγάπη και θα μας στέλνεις την ευχή σου…

                                                         ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ  ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ…

                                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΥΓ: Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τον Παναγιώτη Κυριακόπουλο , τον πρόεδρο του συλλόγου Μαγουλιανιτών και καλό μας φίλο και γείτονα, για τα τόσο όμορφα λόγια με τα οποία αποχαιρέτησε τον πατέρα μας στην εξόδιο ακολουθία του , καθώς και όλους όσοι μας τίμησαν με την παρουσία τους..Αλλά και κείνους που μας συλλυπήθηκαν  εξ αποστάσεως και έγραψαν έναν καλό λόγο στη μνήμη του.....Να έχουν υγεία και ευτυχία στη ζωή τους.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ : ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ..

 ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ: ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Ο αληθινός δρόμος περνάει πάνω  από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο ψηλά, αλλά μόλις λίγο πάνω από το έδαφος. Φαίνεται ότι σκοπός του είναι να προκαλεί σκόνταμα  παρά να περπατιέται…….

 

ΣΧΟΛΙΟ: Ο  αληθινός δρόμος δεν περπατιέται εύκολα. Όχι γιατί είναι γεμάτος δόξα που δύσκολα αναγνωρίζεται αλλά επειδή απαιτεί ταπεινότητα που δύσκολα υιοθετείται. Γιατί ο άνθρωπος σκέφτεται..Αφού είναι να περπατήσω σε τεντωμένο σκοινί ,  γιατί αυτό να μην είναι τεντωμένο ψηλά για να με βλέπουν όλοι..Ακόμα κι αν πέσω ίσως κάποιοι δουν στην πτώση μου μια κάποια τέχνη και με χειροκροτήσουν…

 

Αν περπατούσες  σε ίσιωμα και είχες την καλή θέληση να βαδίσεις, έκανες όμως βήματα προς τα πίσω , τότε αυτό θα ήταν απελπιστικό..…αφού όμως αναρριχιέσαι σε μια τόσο απότομη πλαγιά , τόσο απότομη περίπου , ώστε να βλέπεις τον ίδιο τον εαυτό σου από κάτω , τα βήματα προς τα πίσω μπορεί να έχουν προκληθεί επίσης μόνο από τη φύση του εδάφους, και δεν πρέπει να απελπίζεσαι…

ΣΧΟΛΙΟ: Όταν διαλέγεις την αναρρίχηση και όχι την ευκολία της πεζοπορίας σε ίσιωμα , η απελπισία είναι σίγουρη..Για να την υπερβείς , πρέπει να μην νιώθεις ενοχές γι αυτή..Να την αποδίδεις πάντα σε αντικειμενικές συνθήκες …..(ακόμα κι αν κάπου μέσα  σου βαθιά γνωρίζεις ότι μια μικρή έστω και τοσοδούλα ευθύνη σου αναλογεί… Γιατί η απελπισία της αναρρίχησης  βρίσκεται εκεί που λείπει η Πίστη..)

                                                         ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ 

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ 2024: ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Θ. ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΥ

 

ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ 2024: ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Είχα χρόνια  να δω παράσταση  στην Επίδαυρο. Να περπατήσω στον ιερό  χώρο και να αφουγκραστώ την ενέργεια του μαγικού αυτού αρχαίου θεάτρου. Η πολυαναμενόμενη Ορέστεια του Αισχύλου σε σκηνοθεσία  του Θοδωρή  Τερζόπουλου  ήταν λοιπόν ένα σημαντικό  κίνητρο να ταξιδέψω ως εκεί..Και ανταμείφθηκα με το παραπάνω..

Ένα κατάμεστο θέατρο επί 3 ώρες και 20 λεπτά κρατούσε την αναπνοή του για να μη χαθεί η παραμικρή ατάκα αφού χωρίς μικρόφωνα  οι ηθοποιοί αναβίωσαν την μόνη τριλογία  που σώζεται ολόκληρη με μια συγκλονιστική αυταπάρνηση και εξόχως συγκινητική σκηνοθετική και αισθητική  ωριμότητα  που μας άφησε άναυδους..

Όλοι έπαιξαν   ψυχή τε και σώματι… Από την τόσο χαριτωμένα κυνική Κλυταιμνήστρα με την πελώρια εσάρπα –δίχτυ που γινόταν κατακκόκινο στα εγκλήματά της, τον  υπερφίαλο  Αγαμέμνονα, μεγάλο τέρας,  που, πλάτη στη γυναίκα του μιλώντας και αγνοώντας το φρικτό του τέλος, περπάτησε επί πτωμάτων στο κόκκινο χαλί του θριάμβου-θανάτου του, φοβούμενος  έστω   μη  διαπράξει ύβρη και προκαλέσει την τιμωρία των θεών… Την  θρυλική Κασσάνδρα  με τον σπαρακτικό της θρήνο, το μεγάλο θύμα του πολέμου αλλά και των θεών και τον τραγικό  Ορέστη  που με  έγκλημα απαντώντας  στο έγκλημα,  σκοτώνοντας την ίδια του τη μήτρα, κυνηγήθηκε από τις Ερινύες σε κείνη τη συγκλονιστική σκηνή που έγιναν γύρω του κουβάρι ανθρωποφάγο αποδίδοντας ανάγλυφα και αδρά την τρέλα του..Αλλά και οι υπόλοιποι ρόλοι..ο Αίγισθος, αυτός ο παρτάκιας ερωμένος, συνεργός στο φόνο ,από εκδίκηση αλλά και  εξουσιομανία , παιχνιδάκι της Κλυταιμνήστρας, η Ηλέκτρα, γεμάτη εκδίκηση κι αυτή για Εκείνη που σκότωσε τον πατέρα της , αρωγός στο φόνο της, ο Πυλάδης , πάντα εκεί πιστός φίλος, κήρυκες και αγγελιοφόροι  που υπογράμμιζαν με τη φωνή τους και το σώμα τους τα φοβερά  νέα τους,  η θεά Αθηνά με τα συγκλονιστικά της επιχειρήματα στη δίκη του μητροκτόνου προσπαθώντας  να εξευμενίσει τις Ερινύες και να τον αθωώσει -  δεν γνώρισα εγώ μάνα, από το κεφάλι του πατέρα μου γεννήθηκα και δεν την ξέρω αυτή σχέση---Ο Θεός Απόλλωνας με την σοφιστική και δικηγορίστικη παρουσία του  στην προσπάθεια του να αθωωθεί ο μητροκτόνος… Όλοι μα όλοι ήταν  στρατιώτες και τελικά ήρωες στη μάχη της Επιδαύρου ..να ενσαρκώσουν το πέρασμα της ανθρωπότητας απ την αυτοδικία στη θεσμοθετημένη στη Δημοκρατία  δικαιοσύνη  που μπορεί να είναι τυφλή αλλά δύναται συχνά να αναγνωρίζει, ως οφείλει,  ελαφρυντικά και δικαιολογίες και στα πιο στυγερά εγκλήματα…

Άφησα τελευταίο το χορό ..αυτόν τον χορό που ερωτεύτηκα για τον απίστευτο ρυθμό, την έκφραση στα πρόσωπα και στις κινήσεις, τον  συναρπαστικό συντονισμό του,  είτε ως Αργείοι πολίτες, που συμπάσχουν, που θρηνούν, που αγανακτούν, που σωπαίνουν, είτε   ως Ερινύες  {αναφέρθηκα και πιο πάνω στο συγκλονιστικό τους παίξιμο}… Δεν υπάρχουν λόγια για τις  ατέλειωτες πρόβες, τον κόπο, την αφοσίωση, την αγάπη….

ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΑ ΣΤΟ  ΕΡΓΟ, ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ,ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΩΡΟ.....

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΟΙ Ερινύες έχουν αποχωρήσει λυπημένες ουσιαστικά από την αθώωση του μητροκτόνου Ορέστη..Αναγκασμένες από μια θεότητα ανώτερή τους, τη Θεά Αθηνά να εξευμενιστούν αλλά και τον Θεό Απόλλωνα, μάρτυρα υπεράσπισης του γιου του Αγαμέμνονα..Ο Ορέστης  υπό την επήρεια της τρέλας του ακόμα μένει μόνος στη σκηνή και με κραυγές πνιχτές προσπαθεί να μαζέψει σε κουβάρι κάτι αιματοβαμμένα πανιά…Να τα κάνει τι… Κι εκεί που νομίζουμε ότι αυτό είναι το τέλος..Από τα μεγάφωνα ακούγονται στα αγγλικά εκκωφαντικά, φράσεις όπως.. Καλώς ήρθατε στον σημερινό κόσμο.. Το χρηματιστήριο ανεβαίνει..Ο  dow jones  ανεβαίνει…κατεβαίνει.. Διαφημίσεις όπλων…Πόλεμοι..Τόσα παιδιά νεκρά στη Γάζα, τόσα στο Κίεβο..η σύγχρονη Δημοκρατία…

Το βρήκα άκρως ανατριχιαστικό και αληθινό.. Κι όχι διαστρέβλωση του νοήματος της  τραγωδίας <<Ευμενίδες>>του Αισχύλου, ή επικίνδυνη   κατηγορία ενάντια στη σύγχρονη δημοκρατία   όπως κάποιοι ( δικαίωμά τους ) έγραψαν… Ο Αισχύλος λοιπόν έκανε πολύ καλά που ύμνησε τη δημοκρατία της Αθήνας  και τη θεσμοθετημένη δικαιοσύνη της, γιατί στην εποχή του αυτό έπρεπε να κάνει.. Το 458 πΧ που διδάχτηκε , εποχή μεγάλων εντάσεων μεταξύ Δημοκρατικών και Ολιγαρχικών , 21 χρόνια μόλις μετά τους περσικούς πολέμους στους οποίους η Αθήνα θριάμβευσε , ο Αισχύλος έχει ως πρώτο μέλημά του την ευημερία της πόλης του  μακριά από συγκρούσεις με στόχο την συμφιλίωση και την πρόοδο… Το ότι έχει την πόλη του και τη δημοκρατία της ως κόρη οφθαλμού το απέδειξε με το  γνωστό επίγραμμα που ο ίδιος απαίτησε να γραφτεί στον τάφο του το οποίο σχολίασε και ο Καβάφης στους Νέους της Σιδώνος.Αυτά ο Αισχύλος

Ο Τερζόπουλος όμως ανεβάζοντας την Ορέστεια  το 2024 ένα εξόχως πολιτικό κείμενο (με την έννοια ότι όλα αφορούν με κάποιο τρόπο την πόλη ως θεσμό και οντότητα) όπως άλλωστε ήταν όλα τα αρχαία δραματικά ποιητικά  έργα  δεν θα μπορούσε πάρα να παραθέσει στο  τέλος το δικό του σχόλιο για την εποχή του..Και το έκανε..Μπράβο του… Το κοινό αντέδρασε θετικά …Φάνηκε στο σχεδόν δεκάλεπτο χειροκρότημα, τις επευφημίες, τα μπράβο …στη συγκίνηση που κατέκλυσε τον ιερό χώρο..

ΥΓ: Ευχαριστώ το γιο μου τον Ηλία, που μεθαύριο γιορτάζει ( χρόνια πολλά, όμορφα και ευλογημένα παιδάκι μου) που χωρίς αυτόν δεν θα είχα πάει.. Δυσκολεύομαι πια στις μετακινήσεις και στις ψηφιακές διοργανώσεις τέτοιων διήμερων.. Μετά την Επίδαυρο , το Ναύπλιο μας περίμενε πανέμορφο με τα υπέροχα σοκάκια του, την παλιά πόλη, τη θάλασσά του, την  ιστορία του .Τους δικούς του έρωτες και φόνους.. Και επειδή δεν θέλω οι φόνοι να είναι η τελευταία λέξη μου , θα τελειώσω ως εξής : Ό,τι αξίζει σ΄ αυτή τη ζωή είναι οι στιγμές που ζούμε με τους αγαπημένους μας ..στιγμές που θα τις κρατούμε πάντα στην καρδιά μας..Στην Επίδαυρο, στο Ναύπλιο …οπουδήποτε στον κόσμο αυτό τον μέγα….

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

 

ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ...

 

ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ  ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρει κανείς το μέγεθος των αντοχών του.. Μέχρι να πάρει την απόφαση ότι η  κοροϊδία έχει όρια. Και η αναμέτρηση με τον τοίχο του συστήματος που ζητά υποταγή πρέπει εδώ και τώρα να κερδηθεί... Με την σθεναρή στάση που λέει ότι θα ακολουθήσω τις αρχές και τις ιδέες μου ως το τέλος... Αυτό έκαναν οι δυο συνάδελφοι  διευθυντές β'θμιας εκπαίδευσης.. Ο Γιώργος Ντάφλος και η Καζάκου Μαρία.. Που δεν προχώρησαν στην αξιολόγηση των συναδέλφων τους όχι βέβαια από οκνηρία ούτε από μια διάθεση απαξίωσης του νόμου περί αξιολόγησης αλλά από μια αυτονόητη γι αυτούς  απόφαση να μην προχωρήσουν σε κάτι που δεν πιστεύουν ότι θα ωφελήσει την εκπαίδευση..

Το πρόβλημα τους είναι λοιπόν ότι ονειρεύτηκαν ένα σχολείο ζωντανό, εν δράσει, ανοιχτό στη δημιουργία, ανοιχτό στην κοινωνία και όχι υποταγμένο στην εμμονή του μονίμως αξιολογούμενου  και ουδέποτε αξιολογημένου εκπαιδευτικού, αενάως στριμωγμένου στη γωνία, υπόλογου για όλα τα κακώς κείμενα, στο χώρο αλλά και στα περίχωρα της εκπαίδευσης...

Το πρόβλημα τους είναι επίσης πως πίστεψαν ότι  τελικά θα θριαμβεύσει η λογική που λέει ότι όταν συμμετέχει κάνεις σε μια  νομίμως προκηρυγμένη Απεργία Αποχή, ψηφισμένη και αποφασισμένη από το φτου κακά συνδικαλιστικό μας όργανο, δεν θα τραβιέται από τους ιθύνοντες σε απολογία προς καθαίρεση...

Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν.. Το ήξεραν.. Ας μην γίνονταν διευθυντές.. Ας άφηναν μόνο αυτούς που δεν θέλουν να χαλάνε τη σούπα κανενός, που οι περισσότεροι δηλώνουν αντίθετοι με τον νόμο περί αξιολόγησης αλλά τί να κάνουμε, πρέπει να τον εφαρμόσουν αφού είναι ο μόνος τρόπος να διευθύνουν...Ας άφηναν αυτούς μόνο να διευθύνουν... Στο κάτω κάτω, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες.

Η απάντηση σε αυτή την κακεντρέχεια είναι η εξής: Ποτέ δεν θα παραδοθούμε αμαχητί σε κάτι που θεωρούμε καταστροφικό για το δημόσιο σχολείο.. Θα κάνουμε το παν για να εξαναγκάσουμε όσους οραματίζονται έναν υποταγμένο, ενοχικό, μίζερο, ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό να πετάξουν τις μάσκες τους και τα δημοκρατικά τους προσωπεία και να φανεί σε όλη του τη γύμνια, ο αυταρχισμός, η  έπαρση και το νταηλίκι των ιθυνόντων που ποτέ δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη αλλά μόνο αποδίδουν ευθύνες.. Που χειροκροτούν, πρώτη μούρη, από τις εξέδρες των επισήμων τη σπουδαία δουλειά των εκπαιδευτικών και την προσφορά τους αλλά ποτέ δεν τους δικαιώνουν, ποτέ δεν τους στηρίζουν όταν χρειάζεται.. Περισσεύει λοιπόν η υποκρισία της εξουσίας τους αλλά και η γενναιότητα κάποιων λίγων συναδέλφων να την κοιτάξουν κατάματα....

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ 

                        

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ,,,,,,,,

 Το να αναλάβεις να ανεβάσεις μια σχολική θεατρικη παρασταση έχει πάντοτε ένα τεράστιο ρίσκο... Να σου βγει η ψυχή.. Και ένα ακόμα μεγαλύτερο... Να βγαλεις την ψυχη άλλων..

Φέτος έγιναν και τα δύο..

 Και το ταξίδι, άσχετα με τις εμμονές του Καβάφη, συχνά δεν είναι καθολου μαγικό... Εχει γκρίνια, ακεφια , απουσιες, χαμένες ατάκες, φωνές, επαναληψεις.. Ξαναπεστο, Ξανατραγουδησε, ΑΧ θεε μου που έχω μπλέξει, θέλω να τα παρατήσω τώρα.. Να αράξω το Σαββατοκυριακο σαν όλους τους νορμάλ ανθρώπους...

Το μόνο που σε σώζει τελικα

Ειναι:

Μια μεγάλη τρελα που κουβαλάς στο κεφάλι σου και το οτι υπάρχουν κάτι περίεργα παιδια και (μεγάλοι που νιώθουν ΠΑΙΔΙΑ) και κουβαλάνε κι αυτοί ακριβώς την ίδια τρέλα...

Γιατι θελει τρελα.. Πολλη τρελα..

Να κανεις κάτι που μπορεί να πάει.. απλως χάλια.. Η μέτρια... Η κααααλα.... Η πολυ καλα τη μία φορά... Λιγότερο καλά την άλλη... Και να μην έχεις πάει και σε μια Ιταλία βρε αδελφέ... Να πεις πως άλλαξες και τον αέρα σου....

Ομως....

Η Γιουλη, η Νεφελη,η Σιλια, η Μαιρα, ο Αποστολης η Ειρηνη , ο Κωνσταντίνος, ο Μιχάλης, η Νικη, ο Σπύρος,  η Χριστίνα, η Μαρια, η Δωροθέα, η Μαριρανια, η Μαιρη, η Ιριδα, ο Βασιλης, ο Νίκος, ο Ανδρέας, 

Η Βικτωρια, η Εβελινα και η αλλη Ειρηνη, η Βαλια και η αλλη Μαρια

Αυτο το ολοδροσο μπουκέτο

θα το έχεις πάντοτε στο ανθοδοχειο της ζωης σου ολοζώντανο και μυρωδάτο να σου λέει..

ΜΗΝ παίρνεις τόσο σοβαρά τη ζωή κυρια.. Μην μας πρήζεις.. Χαλάρωσε.. Χαμογέλασε.. Ολα καλα θα πανε.. Και μερικές φορές καλύτερα από ο, τι ονειρεύεσαι....

Σας ευχαριστώ πολύ παιδακια.. Σας λατρεύω.. Κάθε όμορφο και καλό στη ζωή σας..❤️🌹😍❤️

Γιωτα, Αντζελα... Σας αγαπω και σας θαυμάζω.. Και ας γκρινιάζω..

Μεχρι να σβήσει ο ήλιος.... ❤️😍🌹

Αγαπητοί φίλοι, γονείς, συνάδελφοι  . Σας ευχαριστούμε πολύ που ηρθατε στην παρασταση μας....🌹🌹🌹

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ..Η ΠΡΟΒΑ..

 

ΥΓ: ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ: 

Σε μια σχολική πρόβα της θεατρικής τους παράστασης που είναι αφιερωμένη στο αρχαίο ελληνικό δράμα,  τα παιδιά μαθαίνουν με έκπληξη  ότι οι υπεύθυνες κυρίες θα λείψουν. Αποφασίζουν λοιπόν να την κάνουν μόνα τους ..Γιατί η Πρόβα δεν χάνεται.. Ελεύθερα λοιπόν από καθωσπρεπισμούς, σχολιάζουν τις τραγωδίες και τις κωμωδίες στις οποίες παίζουν , τραγουδούν και χορεύουν.. Τα υπόλοιπα επί σκηνής... 

Θα είναι  μεγάλη μας χαρά   να μας τιμήσετε με την παρουσία σας....28 και 29 ΜΑΗ, Τρίτη και Τετάρτη  και ώρα 8 το βράδυ στο χώρο 2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

                                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

--

Η ΠΡΟΒΑ..ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ...

ΥΓ: Με ενθουσιασμό μεγάλο , αγαπητοί φίλοι , σας καλούμε και φέτος στις θεατρικές μας παραστάσεις...Και ο Θεός βοηθός.....

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ....ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Α ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ...

Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Α ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ..

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΡΝΤΜΑΝ ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΦΩΤΗ ΛΑΖΑΡΗ..

Ευχαριστούμε  από καρδιάς την θεατρική ομάδα Από Κοινού της Α ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ για την σπουδαία παράσταση που μας χάρισαν στο ΠΑΝΘΕΟΝ με τίτλο Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Φώτη Λάζαρη, που είναι η  ψυχή της θεατρικής ομάδας. Όλοι οι συνάδελφοι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι στο ρόλο τους ισορροπώντας ανάμεσα σε  δύσκολες συχνά συμπληγάδες και με έναν Μπουμπούλη Άγγελο στην καλύτερη ίσως υποκριτική του στιγμή αφού με την απίστευτη σωματοποίηση του λόγου και του συναισθήματος μας ταξίδεψε στο δράμα του ανθρωπάκου και ιδανικού αυτόχειρα που δεν μπορεί με τίποτα να υποστηρίξει τον τίτλο του, ούτε ως ιδανικός ούτε ως αυτόχειρας..

Φώτα, μουσικές αλλά  και σκηνοθετικά  και διασκευαστικά ευρήματα  έδωσαν ιδιαίτερο χρώμα στην παράσταση και στην όλη προσπάθεια..Η καταπληκτική σαξοτρόμπα  διόγκωσε πράγματι τόσο το γέλιο όσο και το δράμα του ανθρωπάκου που έβλεπε το τελευταίο του όνειρο  να  γκρεμίζεται  ενώ οι άνθρωποι, κινούμενοι στόχοι, με εκείνο το ανατριχιαστικό τικ τακ τικ τακ μας έκαναν να σκεφτούμε πως κανένας δεν ξεφεύγει από το σύστημα στο οποίο ζει όσο κι αν αισθάνεται προστατευμένος και απόλυτα ενταγμένος..  Γιατί και η δουλοπρέπεια όπως και το θάρρος βρίσκουν συχνά τον μάστορά τους…

Ταυτιστήκαμε όσο κι αν φαίνεται παράξενο με τον ιδανικό αυτόχειρα..Γιατί ο άνθρωπος  είναι κυρίως  Αυτό… Η αβάσταχτη  ελαφρότητά του, η ανεργία του,  η  ήττα  του, η αποτυχία του, η  αδυναμία  και η  αμαρτία  του. Η κραυγαλέα  σιωπή   και η σιωπηλή  κραυγή του. Η ανυπόφορα φτηνή του διάθεση για Ζωή με κεφαλαίο το Ζ, ακόμα και αν είναι ζωούλα, απίστευτα μέτρια και απλή, χωρίς τις μεγαλοστομίες   των μεγάλων  εξουσιών, οραμάτων και ιδεολογιών  οι οποίες  αρέσκονται συνήθως  να προβάλλουν αλλά και να κρύβονται πίσω από  τους όποιους ΗΡΩΕΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ (πραγματικούς ή  μη, τους είναι αδιάφορο, αρκεί να τους χρησιμεύουν σε κάτι) … Οι τελευταίοι οδηγούνται σε κάθε λογής  εκτελεστικό απόσπασμα σχεδόν τελετουργικά , εξυμνούμενοι και αγιοποιούμενοι από τους επαγγελματίες ιδεολόγους και εξουσιαστές  ..Από κείνους δηλαδή που ΕΝ ΖΩΗ υπήρξαν συχνά αντικείμενα χλεύης και περιφρόνησης…

Κι αυτό γιατί οι επαγγελματίες ιδεολόγοι όλων των ιδεολογιών και των εξουσιών , εκείνων που δεν επιτρέπουν τον αντίλογο και τη διαφωνία παρά μόνο στους νεκρούς , οι οποίοι παρόλα αυτά θα συμφωνήσουν στο τέλος ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να διαφωνήσουν αφού  είναι  νεκροί, αυτοί οι ιδεολόγοι όλων των εξουσιών και των ιδεοληψιών  έχουν ανάγκη μόνο από νεκρούς ήρωες.. Που τους μεταχειρίζονται κατά πως θέλουν στους λόγους και στους επικηδείους τους, που τους αρνούνται να ζήσουν  με φωνή, αφού τους είναι πιο χρήσιμοι, άφωνοι…. Θέλω , λέει , ο κάθε ανθρωπάκος και  ιδανικός αυτόχειρας να έχω το δικαίωμα να κάνω σφάλμα και να το μετανιώνω, να προσεύχομαι και να καταριέμαι , να επιλέγω δηλαδή τον τρόπο που θα ζήσω χωρίς να φοβάμαι μήπως συνθλιβώ από τις ερπύστριες των  καθοδηγητών και των κομματικών φωστήρων ή των εξουσιαστικών θώκων..  Θέλω να φοβάμαι αλλά ταυτόχρονα να τραγουδώ -- σιγά μη φοβηθώ-- και να μπορώ και τα δυο…

Όσοι βιαστούν να πουν ότι ο Σεμιόν Σεμιόνοβοτς  (ο   ασήμαντος ανθρωπάκος  του έργου που μετατρέπεται σε διάσημο μελλοθάνατο, αφού όλες οι μορφές της εξουσίας και του συστήματος επιδιώκουν να καπηλευτούν το θάνατο του για ίδιον όφελος) φωτογραφίζει μόνο το σταλινικό καθεστώς στο οποίο ζει ο  συγγραφέας του, Νικολάι Έρντμαν, καθεστώς  το  οποίο τον τιμώρησε  στέλνοντας τον..διακοπές στην Σιβηρία και  καταδικάζοντάς τον στη θεατρική αφάνεια , κάνουν μέγα λάθος.. Και αυτό, επειδή ξεχνούν πως  Σεμιόν Σεμιόνοβιτς και Νικολάι Έρντμαν βρίσκονται  παντού όπου υπάρχουν εξουσίες  με συγκεκριμένα συμφέροντα   και με  θεραπαινίδες, τις   μεγαλόστομες αρχές και αξίες τους ..Από τις τελευταίες , ένα τσιγάρο δρόμος μακριά,  είναι συνήθως  κάθε είδους φασισμός και απολυτότητα , ιδίως όταν ο άνθρωπος γίνεται το μέσον και όχι ο σκοπός…

Όσοι βιαστούν επίσης να εξάγουν το συμπέρασμα πως  ο Αυτόχειρας του Νικολάι Έρντμαν καταδικάζει  συλλήβδην όλους εκείνους που οι συγκυρίες,  η ιστορία και η  προσωπική τους απόφαση τους οδήγησαν να πέσουν ηρωικά   στις επάλξεις των ονείρων και των οραμάτων τους , πάλι σφάλλουν… Γιατί το Τέλος, με την αναγγελία της αυτοκτονίας ενός πιθανότατα διάσημου ανθρώπου που δεν ήθελε συστάσεις, μας αιφνιδίασε με μια απίστευτα προβοκατόρικη ατάκα..Η Ζωή ..δεν αξίζει να την ζει κανείς έτσι ….( δεν τη θυμάμαι ακριβώς)

 Κι αν συχνά δεν δικαιώνονται  οι άνθρωποι και οι επιλογές τους,  αυτό που πάντα πρέπει να δικαιώνεται είναι η Ζωή..που είναι το Μέγα Καλό και Πρώτο..Και όταν δεν αξίζει να τη ζει κάποιος, πρέπει οπωσδήποτε να την αλλάξει… Αυθαίρετο συμπέρασμα; Μπορεί..Αλλά έχει μέσα του ελπίδα....

Το σπαρακτικό κλάμα του Σεμιόν Σεμιόνοβιτς ,  προς στο τέλος του έργου, αυτός ο κλαυσίγελος καλύτερα,  φανερώνουν αυτό που ο Νικολάι Έρντμαν υπερασπίστηκε με τη ζωή και το έργο του.. Ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος ..δεν είναι ένα πράγμα.... Θέλει και αυτό αλλά όχι μόνο αυτό.. Κυρίως θέλει να Ζει  χωρίς να έχει ενοχές  ακόμα και για τις ευτελέστερες επιλογές του πριν ο ίδιος αποφασίσει ( ή και όχι ) να μετανιώσει γι αυτές… Τέλος θέλει να επιλέγει τη Ζωή ως τη μέγιστη αξία που δεν ανταλλάσσεται και δεν εξαγοράζεται αλλά αντιμετωπίζεται ως λαχτάρα  που αδυνατεί να την εγκαταλείψει...

Και κάτι τελευταίο..Οι ιδεολογίες και τα οράματα τότε μόνο   έχουν αξία όταν σέβονται και δεν υποτιμούν και αυτούς που τα αρνούνται… Δεν ξεπλένονται από ήρωες νεκρούς , δεν είναι στο απυρόβλητο, δεν επιβάλλονται… Αντέχουν κυρίως μέσα από τα λάθη τους..Όταν τα παραδέχονται….

Γιατί όπως λέει και ένας ποιητής που δεν θυμάμαι το όνομά του..

ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ

ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

 

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ...

                                                   

        

                                                  Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως

ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

 

	Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο1. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
	Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
	μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
	αἰχμάλωτη. Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
	Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.2 Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
	ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
	μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
	κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία3 ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
	σέ λέω γυναίκα. Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.
	(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

 

ΓΥ: Αφιερωμένο στη μητέρα μου..Με δεμένα χέρια και πόδια..Αλλά με ψυχή ελεύθερη και  τόσο νεανική όσο και το τραγούδι της....Και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου...