ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΔΑΡΛΑΣΗ
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ
–ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ
2o ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ... ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2022-23 (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ)
ΣΚΗΝΗ 1Η
–ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ
(ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΓΥΑΛΙΑ , ΚΟΤΣΟ ΚΑΙ ΥΦΟΣ ΣΟΒΑΡΟ, ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ
ΒΙΒΛΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ…)
ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ: ΜΕ ΣΤΟΜΦΟ Αγαπητοί φίλοι και φίλες
καλησπέρα σας! Ονομάζομαι Φιλαναγνωσία.. Είμαι η αγαπημένη των βιβλιοπωλών
,συγγραφέων, γονιών και διδασκάλων! Διαβάζω αδιαλείπτως και δίνω φύλλα εργασίας
για να ελέγχω τι κατάλαβαν, ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ, όσοι είχαν τη φαεινή ιδέα να ασχοληθούν
μαζί μου..Είμαι η αγαπημένη λίγων εκλεκτών αλλά και ο εφιάλτης όσων αγαπούν τα
τάμπλετ, τους υπολογιστές, τα κινητά και άλλα σατανικά εργαλεία της Νέας
Τεχνολογίας..Μυρίζω τυπογραφικό χαρτί και μου αρέσει να αγοράζω και να δωρίζω
βιβλία!!!
Μαθητής 1. Σε μισώ…
Μαθητής 2 Σ΄΄ αγαπώ..
Μαθητἠς 3. Καλούλα ....... είσαι αλλά χωρίς
τα φύλλα εργασίας σου..
Μαθητής 4 ..Σε λατρεύει η μαμά μου και η
δασκάλα μου..Οπότε…. είμαι χαμένος…. Θα σε υποστώ εσένα και τα βιβλία σου…
(ΤΗ
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ
…ΤΗΝ ΆΡΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ)
ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Είμαι το πρόσωπο των Ημερών… Σημείο
και Τέρας αμφιλεγόμενο από
ψυχολόγους , ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους..Υπηρετώ την εκπαίδευση εξ αποστάσεως
.Μου αρκεί ένα κινητό και ένα κρεββάτι ή τραπέζι , λίγο ίντερνετ, άντε και λίγα
δεδομένα όταν πέφτει το σύστημα και ένας
δάσκαλος που φωνάζει..Θωμά είσαι σπίτι..Γιατί σε παίρνω και μιλάει..Ή . Σ΄΄
αγαπάω μ΄΄ ακούς..Και ένας μαθητής που λέει..κυρία κολλάτε…ή μπορείτε να
επαναλάβετε την ερώτηση..ή κυρία ξεφορτίστηκα..Μπορώ να βγω έξω να
φορτιστώ;;;;; Κατά τα άλλα δεν μου χρειάζονται σχολεία ,αίθουσες , γυμναστήρια
…Τα κάνω όλα από μακριά… Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΑΘΕ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ..Οι μαθητές
ξετρελαίνονται μαζί μου..Οι γονείς πάλι ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ…
Κι όμως… Είμαι πολύ χρήσιμη..Εξοικονομώ χρόνο
από το πέρα δώθε στο σχολείο ..Και τον δίνω στην κυρία από δω… Την
φιλα……αγνωρισία…
ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ: Φιλαναγνωσία ανόητη…
ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
: Α γεια σου!!!
ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ: Μην την ακούτε κυρίες και κύριοι..Ψεύδεται… Ίσα ίσα που αυτή παρασύρει
τα παιδιά να κάθονται με τις ώρες μπροστά σε μια οθόνη και να μην ανοίγουν
βιβλίο..Αυτός που αγαπά τα βιβλία βρίσκει
πάντα χρόνο γι αυτά..
ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Η καημενούλα! Έχει μείνει στον προηγούμενο αιώνα… Τώρα κουμάντο κάνω
ΕΓΩ…. Λατρεύω τις καραντίνες ,τους
κορωνοιούς…τις μεταλλάξεις τους… Ιδιαίτερα ο covid
19 είναι ο αγαπημένος μου..Μισώ
βέβαια τα εμβόλια, τα φάρμακα και κάθε είδους δια ζώσης δραστηριότητες..
Ιδιαίτερα το Θέατρο..Αγαπημένη μου ατάκα…
Μακριά …και αγαπημένοι…
ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ.: Πάψε λοιπόν ..Κυρίες και κύριοι..Μπορεί να ΗΤΑΝ ... Αυτή το πρόσωπο των
ημερών ..Το πρόσωπο της θεατρικής μας βραδιάς
όμως είμαι ΕΓΩ..Ένα από τα βιβλία λοιπόν
που είχαν δοθεί στους μαθητές για να διαβάσουν προς τιμήν μου έχει τίτλο
..<<Το αγόρι στο Θεωρείο>> της Αγγελικής Δαρλάση. (ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ)
Μια ιστορία για την απώλεια , τον πόνο, την προσφυγιά ,
αλλά και για την παρηγορητική δύναμη της φαντασίας, της συμπόνιας, και της
ανθρωπιάς , εμπνευσμένα από το πραγματικό συμβάν της εγκατάστασης Μικρασιατών
προσφύγων στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών…το 1922…..
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΠΗΡΑΝ ΚΑΙ
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ…
( ΕΔΩ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ
ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ…
1Η
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ –ΜΕ ΚΕΦΑΛΟΚΛΕΙΔΩΜΑ….-ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΝΑ
ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ----ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΣΥΝΕΛΑΒΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ .....
2Η
ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΡΡΟΦΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ…)
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΝ
…ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΑΝ…..
ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ
Ό,τι παρακολουθήσετε
από δω και κάτω κυρίες και κύριοι..τα παιδιά το είδαν στον ύπνο τους… Από την
ιστορία τους είχαν μάθει βέβαια για τη Μικρασιατική Καταστροφή πριν 100 χρόνια και για τις χιλιάδες των προσφύγων που
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, θύματα
αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών συμφερόντων..Είχαν μάθει για τη σφαγή αμάχων ,
για την καμένη Σμύρνη , το όνειρο που άφησαν πίσω τους για πάντα. Γι αυτό και
τους ήταν εύκολο να παρακολουθήσουν την περιπέτεια της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στο
Δημοτικό Θέατρο Αθηνών , το 1922 . Τα εγκαίνιά του είχαν γίνει το 1888 ,
κατεδαφίστηκε όμως επί δημάρχου
Κωνσταντίνου Κοτζιά το 1940 από τον οποίο ο χώρος του Δημοτικού Θεάτρου
μετονομάστηκε σε πλατεία Κοτζιά… Και έπειτα ..πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως...
1ο
ΜΕΡΟΣ .
1Η
ΣΚΗΝΗ
ΣΕ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΠΟΧΗΣ
(Μπαίνουν στην σκηνή
πρόσφυγες που κρατούν μπόγους…. Υποτίθεται ότι έχουν φτάσει στο Θέατρο που θα
γίνει για κάποιους μήνες το σπίτι τους… Μαζί τους βρίσκονται δυο παιδιά… Ο
Δρόσος και η Αρετή ( H Aρετή μακριά του… Διαφέρει από όλους γιατί είναι ντυμένη στα ΛΕΥΚΑ
..Αδέλφια..Τον Δρόσο κρατάει από το χέρι
μια γυναίκα ….Η Δόμνα… Την Αρετή την βλέπει μόνο ο Δρόσος…) ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ
1ο
τραγούδι: Όλα μας τα καράβια
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από τη Σμύρνη κι από τα Μουδανιά.
Φέραν
των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους, γένος ρωμιών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας απ’ την ανατολή.
Μα
ένα μικρό καράβι πίσω δε γύρισε,
ποιους κάβους αρμενίζει, ποια πέλαγα γυρνά
και πουθενά δε βγαίνει, δε φτάνει πουθενά;
Χρόνια
το καρτερούμε και χρόνια πέρασαν,
δεν το είδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσαετός,
μήτ’ ερημίτης φάρος, μήτ’ άστρο της νυκτός.
Τάχα
να ‘χει βουλιάξει, τάχα να στοίχειωσε,
δε θα ξανάρθει τάχα στην πατρική του ακτή,
ωιμέ κι έχει φορτώσει το πιο ακριβό φορτί.
Όλα
τα χάσαμε, όλα και μόνο φόρτωσε
το πιο στερνό καράβι την ώρα του χαμού,
φόρτωσε την ελπίδα του ξαναγυρισμού.
Έλα
μικρό καράβι, έλα, ξεφόρτωσε,
δώσ’ μας το θησαυρό σου κι άνοιξε τα πανιά
ολόισια για τη Σμύρνη και για τα Μουδανιά.
(ΈΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ, Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ..…ΜΕ ΜΙΑ ΑΙΘΕΡΙΑ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΙΚΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ , …ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΕΙ….) ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΒΛΕΠΟΥΝ..ΜΟΝΟ
Ο ΔΡΟΣΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ...ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ...
Αρετή:
(ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ) Τι θυμάμαι από την πατρίδα;;;
Θυμάμαι να .μυρίζω τα ανθισμένα τριαντάφυλλα της μητέρας μου…( ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΓΥΡΩ ΤΗΣ) Τριαντάφυλλα… ΤΡΙΑΝΤΆΦΥΛΛΑ…
Δρόσος: Δεν έχει πουθενά τριαντάφυλλα
Αρετή:
Κι όμως …ο αέρας φέρνει μια γλυκιά μυρωδιά από τριαντάφυλλα ..Να δεις
που θα τους βρούμε τους δικούς μας..Θα είναι κάπου εδώ…
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΑ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ.. ( Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΔΡΟΣΟ….)
Δόμνα:
Πάμε λοιπόν… Δεν υπάρχει κάτι να
περιμένουμε…
Δρόσος: Δεν κάνω βήμα..Είπες πως θα βρίσκαμε
τους γονείς μας..
Δόμνα: Φυσικά και το είπα..Μέχρι να τους βρούμε όμως
, θα μείνουμε εδώ. .Στο Θέατρο.. Αυτό θα είναι το νέο μας σπίτι…
Δρόσος: Το νέο μας σπίτι..Μοιάζει με μικρό
παλάτι…
Αρετή: ( ΤΟΝ ΑΓΡΙΟΚΟΙΤΑΕΙ ) Εσύ όλα ωραία τα βλέπεις.. Εγώ ένα ξέρω..ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΜΕ ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΕΣΑΙ..
Δρόσος: Από το τίποτα, Αρετή, είναι μια λύση…
Αρετή: ( σαν αφηρημένη ) Τριαντάφυλλα….. (
ΑΡΧΙΖΕΙ
ΝΑ ΦΥΣΑΕΙ ΑΕΡΑΣ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΟΣ…
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟ ΦΥΣΗΜΑ
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ
Δρόσος: ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ.. Σε παρακαλώ μη φύγεις, μη μ΄ αφήσεις…
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 1. : Άντε λοιπόν παλικαρόπουλο, προχώρα…Θα μας πάρει
και θα μας σηκώσει τούτος ο διαολεμένος αέρας..
Δρόσος: Την Αρετή μας, μην την πάρει ο αέρας..Είναι πολύ αδύνατη…
ΜΑΘΗΤΗΣ =ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Και ο Δρόσος στη δύσκολη αυτή ώρα της προσφυγιάς ,
θυμάται τις παλιές ευτυχισμένες μέρες στο σπίτι τους, με τους γονείς τους ,
τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους , με τα ωραία φαγητά ,τα γλυκά και τα σερμπέτια
τους από τριαντάφυλλο, το αγαπημένο γλυκό της Αρετής…
ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΓΛΕΝΤΙΟΥ
ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ....ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ...ΠΙΑΤΕΛΕΣ ΜΕ
ΓΛΥΚΑ....
Δόμνα: (ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…) Πάμε Δρόσο..Πρέπει να με πιστέψεις..Αλήθεια
λέω..Σε λίγο όλα θα φτιάξουν…
Δρόσος: (ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ..) Θα γυρίσουμε πάλι πίσω στο σπίτι μας ! Θα μας
οδηγήσει το άρωμα από τα τριαντάφυλλα , από τις ανθισμένες τριανταφυλλιές μας.. Δε θα
χαθούμε Αρετή..Δε θα χαθούμε..Τώρα όμως πρέπει να ακολουθήσουμε τη Δόμνα…. Να
την εμπιστευτούμε..Να δεις..Σε λίγο όλα θα φτιάξουν…
Αρετή: Ας είναι …(ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ. ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ...) Νομίζω πως δε θα ξαναγελάσω ποτέ πια..
ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΕΧΑΣΑ..
ΑΠΟ ΕΝΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ…2ο
ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΕΧΑΣΑ ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Την πατρίδα μ’ έχασα, Την πατρίδα μου
έχασα,
έκλαψα και πόνεσα έκλαψα και πόνεσα
Λύουμαι κι’ αρροθυμώ νοσταλγώ και κλαίω
Ωι ωι, ωι ωι
ωι ωι ωι ωι
Ν’ ανασπάλω κι’ επορω νά ξεχάσω δέν μπορώ
Μίαν κι άλλον σην ζωη μ’ Μιά φορά ακόμα στην ζωή
μου
σο πεγάδι μ’, σην αυλή μ’ στό πηγάδι μου, στην
αυλή μου,
νέροπόν ας έπινα νεράκι άς
έπινα
Ωι ωι, ωι ωι Ωι, ωι,ωι,ωι
και τα ομάτεα μ’ έπλυνα και τα μάτια μου να
έπλενα
Τα ταφία μ’ έχασα , Τούς τάφους
μου έχασα
Ντ’ έθαψα κι’ ενέσπαλα αυτούς που έθαψα
δεν ξέχασα
Τ’ εμετέρς αναστωρώ για τους δικούς
μου συνέχεια μιλάω
Ωι ωι ,ωι ωι
ωι,ωι,ωι,ωι
και σο ψώπο μ’ κουβαλώ και τούς κουβαλάω στην
ψυχή μου
Μιαν κι άλλον σην ζωη μ’ Μιά φορά ακόμα στην ζωή
μου
σο πεγάδι μ’, σην αυλή μ’ στό πηγάδι μου, στην
αυλή μου,
νέροπόν ας έπινα νεράκι άς
έπινα
Ωι ωι, ωι ωι Ωι,ωι,ωι,ωι
και τα ομάτεα μ’ έπλυνα και τα μάτια μου να
έπλενα
Εκκλησίας έρημα Εκκλησίες
έρημες
μοναστήρεα ακάντηλα μοναστήρια χωρίς
καντήλια
Πόρτας και παράθυρα πόρτες και
παράθυρα
ωι ωι , ωι ωι
Ωι,ωι,ωι,ωι
έπεμναν ακράνοιχτα έμειναν
ορθάνοιχτα
Μιαν κι άλλον σην ζωη μ’ Μιά φορά ακόμα στην ζωή μου
σο πεγαδι μ’, σην αυλη μ’ στό πηγάδι μου, στην
αυλή μου
νέροπόν ας έπινα νεράκι άς
έπινα
Ωι ωι, ωι ωι
Ωι,ωι,ωι,ωι
και τα ομάτεα μ’ έπλυνα και τα μάτια μου να
έπλενα
ΣΚΗΝΗ 2η:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΤΗΝ
ΕΧΟΥΝ ΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ .ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ
Αρετή: Το σπίτι μας μοιάζει με κουκλόσπιτο…
Δρόσος: Το σπίτι μας.. Είναι ένα θεατρικό
Θεωρείο… Εδώ τις καλές μέρες κάθονται οι άνθρωποι και παρακολουθούν τους
ηθοποιούς να παίζουν στη σκηνή……
ΜΑΘΗΤΗΣ 1 ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ
ΒΙΒΛΙΟ..ΚΙ ΕΝΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, Ο
ΔΡΟΣΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ ,ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ…(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ…)
(Τις
πρώτες μέρες στο κουκλόσπιτο η Αρετή κοιμόταν αδιάκοπα, λες και στα όνειρά της
ξαναβρισκόταν στο σπίτι τους , συνεχίζοντας να ζει εκεί την πρώτη τους ζωή σαν
να μην έχει αλλάξει τίποτα…
ΑΛΛΟΣ
ΜΑΘΗΤΗΣ 2 ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ
Ο
Δρόσος την παρακολουθούσε ανήσυχος , σίγουρος πως ήταν άρρωστη. Πυρετό δεν είχε
. Παρ΄όλα αυτά κάθε τόσο το αγόρι ζητούσε από τη Δόμνα να φέρουν γιατρό να την
εξετάσει..Μάλιστα για να βεβαιωθεί κάθε τόσο έβαζε το αυτί του κοντά της για να
βεβαιωθεί πως ανέπνεε..
ΑΛΛΟΣ
ΜΑΘΗΤΗΣ 3 ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ...
Και η
Δόμνα τον κοίταζε θλιμμένη και σκεπτική κι έκανε να τον αγκαλιάσει για να τον
καθησυχάσει..Άλλοτε την άφηνε κι άλλοτε τραβιόταν μακριά της, θυμωμένος που δεν
μπορούσε να καταλάβει την ανησυχία του για την αδελφή του..Κι εκείνη μόνο
έλεγε…..)
Δόμνα: Αχ! έχεις δίκιο κι εσύ, πουλάκι μου… Αλλά θα
περάσει.. Θα περάσει κι αυτό..Θα σιάξουν σιγά σιγά τα πράγματα ..Μην χάνουμε
την ελπίδα μας..
Δρόσος: (κοιτώντας γύρω
γύρω το θέατρο με τους πρόσφυγες..)
Οι τοίχοι είναι τόσο λεπτοί , που ακόμα και οι σκέψεις μας,
ακόμα και τα όνειρά μας μπερδεύονται με τα όνειρα των άλλων..Όπως και οι εφιάλτες
μας…
ΕΝΑ
ΠΑΙΔΙ 4 ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Κι ο Δρόσος
σεβάστηκε την επιθυμία της αδελφής του .Να
κοιμάται μέσα σε ένα μπαούλο στο
κουκλόσπιτό τους και να ονειρεύεται τα δικά της όνειρα..ΝΑ ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ
ΚΟΣΜΟ , ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ….
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
3ο
Πέτρα πέτρα χτίσαμε μια φτωχή γωνιά
τη ζωή μας κλείσαμε μες στην Κοκκινιά
δάκρυ δάκρυ φτάσαμε ως τη λησμονιά
τι είμασταν ξεχάσαμε μες στην Κοκκινιά
Μα το βράδυ που 'ρχεται τ' όνειρο μας παίρνει
στην Πέργαμο μας φέρνει και στο Μαρμαρά
Δρόμο δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό
απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό
συννεφάκια αρμένισαν σ' άλλους ουρανούς
τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς
Μα
το βράδυ που 'ρχεται τ' όνειρο μας παίρνει
στην Πέργαμο μας φέρνει και στο Μαρμαρά
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕ ΤΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΟ ΡΕΦΡΕΝ,,,,
ΣΚΗΝΗ 3Η:
ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ
ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ....
ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΑΛΕΤΑ…
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ 5 ΔΙΑΒΑΖΕΙ:Ο Δρόσος περίμενε στη
σειρά για τουαλέτα..Μικροί και μεγάλοι ο ένας πίσω από τον άλλο , κάποιοι είχαν
αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους, κάποιοι χοροπηδούσαν μάλιστα από την
ανυπομονησία.
Σάββας: Εσύ ποιος είσαι πάλι;;….ΕΕΕΕ σε
σένα μιλάω……
Δρόσος: Όποιος θέλω…
Σάββας: Αν περιμένεις στην ουρά ,σἰγουρα θα κατουρηθείς απάνω σου…
Δρόσος:: Έχεις καμιά καλύτερη ιδέα
δηλαδή;;;
Σάββας:..Πολύ καλύτερη! Ακολούθησέ με…Με λέμε Σάββα..
Δρόσος: Και μένα Δρόσο.. Πού πάμε;;;
Σάββας: Έξω..Ξέρεις πόσοι πολλοί κατουράνε έξω;;
Έλα λοιπόν !!!Τί στέκεσαι σαν χάννος!! Να κατουρηθείς πάνω σου!!!
Δρόσος:..(ΚΟΝΤΟΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΣ) ΚΑΤΟΥΡΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ (ΦΕΥΓΕΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ
ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΣ.
ΣΚΗΝΗ 4Η
ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ
Δρόσος: Δεν θα ξαναβγώ από δω μέσα..
Αρετή: Και μένα μου αρέσει εδώ..Χαζεύω το κουκλόσπιτο και τους ανθρώπους
–κούκλες..Και δε με βλέπει κανείς επειδή κρυφοκοιτάω…
Δρόσος: (ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ) Τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορούμε να μένουμε συνέχεια
μέσα..Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγούμε στο δρόμο να αναζητήσουμε τους δικούς
μας…
ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ….ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ..
ΤΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ
1...... Η Μαρία Σιδερίδη από το Αλάσεχιρ της
Μικράς Ασίας ζητά πληροφορίες για την κόρη της Αναστασία.. Εξηφανίσθη τον
Σεπτέμβρη του ΄22 σε ηλικία 8 ετών κοντά
στο Αξάρι..Παρακαλεί όποιον μπορεί να δώσει πληροφορίες να επικοινωνήσει μαζί
της μέσω του Ερυθρού Σταυρού...
2.
...Ο αδελφός μας Χρύσανθος Γιανουλέας ήτανε στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Ουσάκ
μέχρι τον Σεπτέμβρη του ΄΄22..Έκτοτε αγνοείται η τύχη του..Για οποιαδήποτε πληροφορία μπορείτε να δώσετε ,παρακαλώ
επικοινωνήστε μαζί μας, μέσω του Ερυθρού Σταυρού...
3....Ο
Χρήστος Αλεξανδρίδης από τα Ταταύλα ζητά
πηροφορίες για τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του, Παύλο , Φωτεινή και
Σοφούλα, 9, 6 και 2 ετών . Τελευταία φορά τους
είδαν στο Μπουνάρμπασι, στις 18 Αυγούστου του 1922. Παρακαλείται όποιος
γνωρίζει κάτι να πληροφορήσει τον Ερυθρό Σταυρό..
4...Η
Άννα και ο Θεοφύλακτος Αβράμογλου ζητούν πληροφορίες για το γιο τους Μιχαλάκη ,
ηλικίας 13 ετών. Τα ίχνη του χάθηκαν στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του ΄΄22 κοντά στην ξύλινη αποβάθρα..
5....Η
κόρη μας Αριστέα 11 ετών εξηφανίσθη τον Αύγουστο του 1922 στον διωγμό μεταξύ
Κασαμπά και Μαγνησίας..Οι γονείς της , Θεόδωρος και Ελευθερία Χατιατζή την
αναζητούμε. Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε μαζί μας μέσω του Ερυθρού
Σταυρού...
Δρόσος: Ακούς..Ψάχνουν
τους δικούς τους...
Αρετή: Αφού υποτίθεται ( ΕΙΡΩΝΙΚΑ) ότι
τους γονείς μας τους ψάχνει
η Δόμνα..
Δρόσος: Δεν την εμπιστεύομαι..Κανέναν δεν εμπιστεύομαι..
ΜΑΘΗΤΗΣ 6 ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Ο Δρόσος δεν εμπιστευόταν την
Δόμνα …Εκείνη λες και το καταλάβαινε, έφευγε σχεδόν καθημερινά..Χανόταν με τις
ώρες Γυρνούσε όταν πλέον ήταν απόγευμα ή
βράδυ..Κάποτε έφερνε φαγώσιμα , ψωμί,
ελιές ή καμιά χούφτα σταφίδες , λίγο χυλό ή σούπα σε ένα κατσαρολάκι.. Δεν την
ρωτούσαν ποτέ πού τα έβρισκε..Μικρή σημασία είχε.. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΧΕ ΟΤΙ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΙ
ΝΑ ΦΑΝΕ…
Δρόσος: Ευτυχώς που υπάρχει και η Δόμνα..
Αρετή: Όπως και να έχει , η ζωή μακριά από το σπίτι μας δεν μου αρέσει
καθόλου..Σαν μια κακιά μάγισσα να κυκλοφορεί εδώ σ΄΄ αυτό το Θέατρο και να κλέβει
κάθε τι που μπορεί να μας κάνει τη ζωή
καλύτερη..Ακόμα και τα όνειρά μας,,,
Δρόσος :Το πιστεύεις αυτό Αρετή;;
Αρετή: Φυσικά..Κανείς δεν ονειρεύεται πλέον σε αυτό το σπίτι..Ακόμα και συ..
ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΘΟΡΥΒΟΣ ..ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΣΑΒΒΑΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ…..
ΣΚΗΝΗ 5Η (Ο ΣΑΒΒΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΔΡΟΣΟ..ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ
ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ)
Σάββας: Εδώ μένεις λοιπόν;; Ξέρεις πόσες μέρες σε ψάχνω;; Από κείνη τη μέρα που…..
Δρόσος: ΤΟΝ ΚΟΙΤΑ
ΑΠΟΣΒΟΛΩΜΕΝΟΣ… Τι περίμενες δηλαδή;;; Να μείνω εκεί και να
περιφέρομαι κατουρημένος σαν να μην τρέχει
τίποτα;;;
Σάββας: Κοίτα..Δεν έγινε και κάτι… Εγώ δεν έβγαλα τσιμουδιά, να ξέρεις …Άλλωστε
κι εμένα μου συνέβη…
Δρόσος: Αλήθεια; … ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΑ
Σάββας: Εκείνη η γυναίκα που μένεις μαζί
είναι η μητέρα σου….
Αρετή: Η Δόμνα;;; Δεν είναι μητέρα μας..
Δρόσος: (ΣΧΕΔΟΝ ΘΥΜΩΜΕΝΑ ) Από τότε που η ζωή μας έγινε ΣΤΑΧΤΗ δεν έχουμε κανέναν, Η Δόμνα δεν μας είναι ΤΙΠΟΤΑ..
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 4ο
Τούτη
η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς λέι λιμ λέι
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς λέι λιμ λέι
που τα μάρανε η μαύρη ξενιτιά λέι λιμ λέι
κι η αγάπη σου τα πήρε στη φωτιά λέι λιμ λέι.
Μη
καλέ μου μη ζητάς απ’ το βοριά λέι λιμ λέι
τη συμπόνια απ’ τη δόλια μου καρδιά λέι λιμ λέι
ένα δέντρο που το κάψαν κεραυνοί λέι λιμ λέι
δεν ανθίζει, δε φοβάται, δεν πονεί λέι λιμ λέι.
Τούτη
η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς λέι λιμ λέι
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς λέι λιμ λέι
άφησε την στα σοκάκια να χαθεί λέι λιμ λέι
πόσο πόνεσα ποτέ μη μαθευτεί λέι λιμ λέι.
ΜΑΘΗΤΗΣ 7 ΔΙΑΒΑΖΕΙ..Τη Δόμνα ο Δρόσος την είχε συναντήσει πάνω στο καράβι.. Την είχε πάρει το
μάτι του που κοιτούσε κάθε τόσο προς τη μεριά τους για ώρα, κάπως σκεπτική και διστακτική..Κι
όταν επιτέλους τον πλησίασε και την άκουσε να λέει το όνομά του, ήταν λες και
ένα κομμάτι από την πρώτη του ζωή να βρήκε τρόπο να τον συντροφεύσει , να
ταξιδέψει μαζί του στο άγνωστο… Ίσως γι αυτό
δέχτηκε τα παρηγορητικά λόγια και τις εξηγήσεις της
ΜΑΘΗΤΗΣ 8 ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ
Είπε πως ήταν αδελφή
της Μαρίτσας , φίλης της θείας Καλλιὀπης που τα ήξερε από μωρά..Αυτόν και την
αδελφή του την Αρετή..Πως ψώνιζε στο μαγαζί του πατέρα τους και πως τα
συναντούσε στη βόλτα στην προκυμαία της Σμύρνης... Ίσως γι αυτό τα παιδιά την
εμπιστεύτηκαν..Ή μάλλον δεν είχαν κανένα περιθώριο να μην την εμπιστευτούν στον
ξένο τόπο που πήγαιναν, δυο ανήλικα απροστάτευτα παιδιά… Έτσι κι αλλιώς η
αγαπημένη Σμύρνη που άφησαν πίσω τους καιγόταν…
ΔΟΜΝΑ: Στην καταστροφή της Σμύρνης έχασα άντρα, παιδί και μάνα.. Στον ίδιο δρόμο
που κείτονταν νεκροί οι γονείς του Δρόσου και της Αρετής τους βρήκα σφαγμένους.
Όταν είδα το Δρόσο πάνω στο καράβι ήμουν το ίδιο ορφανή όπως αυτός,, Αυτό το
παιδί ήταν ο λόγος για να κρατηθώ με νύχια και με δόντια από τη ζωή..Πολύ
αργότερα του είπα την αλήθεια για τους
γονείς του...Όταν μπορούσε να την αντέξει....
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 5ο
Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Η Σμύρνη μάνα καίγεται καίγεται και το βιος μας
ο πόνος μας δε λέγεται δε γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη μάνα χάνεται τα όνειρά μας πάνε
στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Σάββας: Εδώ δίπλα στο Θέατρο είναι η αγορά
της πόλης.. Εγώ δουλεύω σε ένα μανάβικο..Κουβαλάω καφάσια , αραδιάζω
ζαρζαβατικά , σκουπίζω το μαγαζί ..Σε αντάλλαγμα το αφεντικό μου δίνει κάτι να
φάω..Μπορεί να είναι γκρινιάρης αλλά είναι καλός και συμπονετικός… Όχι όπως οι περισσότεροι
που…
Δρόσος: Γιατί οι άλλοι που λες τιιιιι……..
Σάββας: Οι άλλοι μας βρίζουν…
Δρόσος: Και τι λένε δηλαδήη….;;
Σάββας: Ε δεν ξέρεις…( τουρκόσπορους, ξενομερίτες, ζητιάνους, βρωμιάρηδες…)
Τέλος πάντων..Τί λες..Θα έρθεις;;;
Δρόσος: Πήγαινε κι έρχομαι…..
ΜΑΘΗΤΗΣ 9..Ο Δρόσος δεν πήγε ποτέ….
Ξαφνικά το παιδί ένιωσε τη μοναξιά και την απογοήτευση
να τον κυριεύουν. Συνειδητοποίησε πως ήταν η δεύτερη φορά που παρατούσε το
Σάββα και το έσκαγε ..Δεν ήθελε να γίνει
τσιράκι κανενός..
ΜΑΘΗΤΗΣ 10 ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ
Ή μπορεί και να
ήθελε , μπορεί να μην είχε επιλογή , όπως και δεν θα είχε στην πορεία… Άλλωστε
αργότερα θα γινόταν και τσιράκι , αλλά τότε ακόμα δεν ήθελε να το παραδεχτεί..
Δεν ήθελε να πιστέψει πως αυτή ήταν η νέα του ζωή..Ήθελε να πιστεύει πως ό,τι
ζούσε ήταν προσωρινό , ένα κακό όνειρο , ένας εφιάλτης που αργά ή γρήγορα θα
τελείωνε..
ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ο ΒΟΣΠΟΡΟΣ 6ο ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Τα
πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές
Και τότε
ένα παράπονο σε παίρνει
και στα καντούνια μέσα σε γυρνά
η Πόλη μια παλιά αγαπημένη
που συναντάς σε ξένη αγκαλιά
Θέλω να
πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
Την βρήκα
στις στροφές των ποιημάτων
με τις βαριές χανούμισσες να ζει
και ρίχνω μες στο στόμα των αρμάτων
την κούφια μου αλήθεια τη μισή
Θέλω να
πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου
ΣΚΗΝΗ 6Η Ο ΔΡΟΣΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ
ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
ΜΑΘΗΤΗΣ 11. Ο Δρόσος μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο..Έφεξε με το κερί
τριγύρω..Μια μικρή αποθήκη ήταν, κατά κύριο λόγο άδεια, αν κι εκεί σε μια άκρη
της υπήρχαν κάτι ξύλινα κιβώτια..Τα έψαξε όλο περιέργεια… Φυσικά δεν υπήρχε
θησαυρός μέσα τους… Μόνο κάποια περίεργα
ρούχα..Και καπέλα και βεντάλιες..Και κάποια φτερά…..
Σάββας : Σε βρήκα… Μη μου πεις πως βρήκες κανένα θησαυρό;;;;
Δρόσος: Μπα..Πού τέτοια τύχη..Αυτά που βλέπεις μόνο…
Σάββας: Και τι είναι τούτα τα παλιόρουχα;;;
Δρόσος: Ήταν θέατρο… Εδώ που μένουμε… Εδώ έρχονται
άνθρωποι για να δουν ιστορίες που παίζουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι… Οι ηθοποιοί..
Σάββας:; Και πού τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;;
ΜΑΘΗΤΗΣ 12.. Ο Δρόσος σώπασε..Δεν ήθελε να του πει
ότι τα ήξερε επειδή ο πατέρας του πήγαινε συχνά στο θέατρο Σμύρνης ΚΑΜΕΡΑΝΟ ,
πότε με τους φίλους του και πότε με τη μητέρα… Και όταν γύριζαν, έβαζε την
μητέρα του να του διηγηθεί όλα όσα είχε δει με κάθε λεπτομέρεια… Γιατί να του
τα έλεγε;;; Ώρες ώρες μάλλον δεν ήθελε καν να τα θυμάται… Ή ΜΗΠΩΣ ΗΘΕΛΕ;;;;
ΕΔΩ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΜΕΝΕΞΕΔΕΣ ΚΑΙ ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ...ΩΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ ΜΙΑΣ ΣΚΗΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ....
ΣΚΗΝΗ 7Η ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ
Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΠΑΟΥΛΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΤΗΣ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ
Δρόσος: Δεν τους βρήκα σήμερα τους γονείς μας Αρετή Αλλά θα τους βρούμε,,
Αρετή: (ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΟΡΓΟΝΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ..)Αλίμονο σε όποιον της πει την αλήθεια…
Πως ο αδελφός της ο Αλέξανδρος πέθανε..Γίνεται θεριό ανήμερο
κι αναστατώνει το πέλαγος..Φουρτούνα φοβερή, χαλασμός μεγάλος… Κανένα
καράβι δεν γλυτώνει τότε..Γι αυτό και της έλεγαν ψέματα ότι ο αδελφός της ζει…
Αλλιώς γλιτωμό δεν είχαν…….
Δρόσος: Εντάξει Αρετή.. Μη λυπάσαι..Όλα θα πάνε καλά …Θα δεις…
Αρετή: Τι βιβλίο είναι αυτό που κρατάς;;; Διάβασέ μου λιγάκι…
Δρόσος: ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ…Το βρήκα παραπεταμένο στην αποθήκη..Η Ιστορία του
έχει ως εξής….
ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ 13 ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΜΕ ΟΡΜΗ ΚΑΙ ΛΕΕΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ:
ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ ΘΑ ΤΗΝ
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ…. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΑΓΟΣ Ο ΠΡΟΣΠΕΡΟ,
ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ
ΞΩΤΙΚΑ , ΚΑΙ ΚΡΑΤΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΠΝΕΥΜΑ ΆΡΙΕΛ….
Αρετή: Ο καημένος ο Άριελ… έμεινε τόσα χρόνια σκλαβωμένος
στο αφεντικό του τον Πρόσπερο, επειδή, βλέπεις , αυτός τον είχε ανάγκη..Μεγάλη
ανάγκη..Χάρη στον Άριελ, ο Πρόσπερο δεν ξεχνούσε πως είναι άνθρωπος .Κι αυτό
άρεσε στον Άριελ..Τον νοιαζόταν τον καημένο τον αφέντη του….
Δρόσος: Τι φοβάσαι
Αρετούλα;;;
Αρετή: Μήπως δε με έχεις πια ανάγκη..ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ….
Δρόσος: ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΑΡΕΤΗ…
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 7ο
Σαν ήμουνα παιδί κι εγώ
φτερούγισα απ’ την κούνια
όμως μαχαίρια έβλεπα
στης Πόλης τα καντούνια
Κυνηγημένος μιαν αυγή
ετράβηξα τους δρόμους
φωτιά στα πόδια μου η γη
κι η μοναξιά στους ώμους
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω
και μια πέτρα για να ξαποστάσω
τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
απ’ όσα πέρασα
ΣΚΗΝΗ 8η:
ΜΑΘΗΤΗΣ 14 : Από τον κάτω όροφο των θεωρείων ακούγονται
φωνές και γέλια. Ο Δρόσος έσκυψε να δει
τι συνἐβαινε ..Όπου και να έριχνες το βλέμμα σου τριγύρω, έβλεπες ανθρώπους
όρθιους στα δωμάτια να κοιτάνε προς το
ίδιο σημείο, με βουρκωμένα μάτια , χαμογελαστά πρόσωπα να αγκαλιάζονται , να
ευλογούν , να δίνουν ευχές , να κλαίνε….
Κυρία Ζωή: Είναι
ζωντανός..Γύρισε και είναι ζωντανός ..Ο άντρας της Βασιλικής.. Άχ θεέ μου!! Να μας αξιώσεις κι εμάς να
ξαναδούμε όσους αγαπάμε…
Δρόσος: Γύρισε ο
πατέρας του Σάββα…Γύρισε….
ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΣΑΒΒΑΣ
Σάββας: Ήρθε ο πατέρας μου! Μας βρήκε..Τα κατάφερε!..Είναι
ζωντανός!!!; ( με ανάμεικτα συναισθήματα..χαράς και λύπης…)
Δρόσος: Το
έμαθα..Όλοι το μάθαμε… Δε χάρηκες;;
Σάββας: Εσύ τι λες
βρε χαϊβάνι;;;;Να μη χάρηκα;; Είναι όμως άρρωστος! Η μάνα όμως είπε ότι θα γιάνει..Θα τον
φροντίσουμε και θα γίνει καλά…
Δρόσος: Έτσι όπως
τα λέει είναι..Γι αυτό μη κάθεσαι και βαλαντώνεις..Να χαίρεστε που είστε και
πάλι μαζί… Ενώ εμείς…( το τελευταίο ψιθυριστά)
Σάββας: Χαίρομαι..Αλλά πώς να στο πώ… Μοιάζει
αγνώριστος… Μοιάζει να είναι αλλού..Σαν να μην είναι πια ο ίδιος..τα μάτια
του…τα μάτια του είναι γεμάτα σκιές…
Δρόσος: Θα σιάξουν
τα πράγματα..Θα δεις… Σιγά σιγά όλα θα σιάξουν….
ΜΑΘΗΤΗΣ 15 : Ήταν η σειρά του Δρόσου τώρα να βγει έξω και
να αναζητήσει τους γονείς του…
Αρετή: (καθισμένη
πάνω στο μπαούλο..) Εδώ χρειάζεται η βοήθεια του Άριελ..
Για να βρούμε τους γονείς μας..
Δρόσος: Άχ βρε
Αρετή….
Αρετή : τραγουδάει
:
Στο πα και στο ξαναλέω
Στο γιαλό μην κατεβείς
Κι ο γιαλός κάνει φουρτούνα
Και σε πάρει και διαβείς…
Στο πα και στο ξαναλέω
Μη μου γράφεις γράμματα
Γιατί γράμματα δεν ξέρω
Και με πιάνουν κλάμματα…
ΣΚΗΝΗ 9η:
ΜΑΘΗΤΗΣ 16: Την άλλη
μέρα ο Δρόσος ξεκίνησε για να αναζητήσει τους δικούς του..Φίλησε την Αρετή που
κοιμόταν ….Βγήκε στο δρόμο..Προχώρησε με όσο θάρρος μπορούσε να μαζέψει..Σε μια
γωνιά κοντοστάθηκε ..Ένα γνώριμο άρωμα
μπήκε στα ρουθούνια του… Λεβάντα.. Θυμήθηκε τη θεία Καλλιόπη και τα
λουλούδια της… Τα ανθάκια στα ρούχα και στα μαξιλάρια που έβαζε η μητέρα του…
Πλησίασε τους πωλητές….
ΠΩΛΗΤΉΣ: Θες να
αγοράσεις;;;;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι του το λες;;; Σάμπως θα αγοράσει;;;(
καχύποπτα κοιτάζει το παιδί..)
Δρόσος: Εγώ δεν…
ΠΩΛΗΤΗΣ: Τι θες;;
Να αγοράσεις;;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Να σε
κλέψει θέλει άνθρωπέ μου …Κατάλαβέ το… Πρόσφυγας είναι ..Ένα παλιοπροσφυγάκι…
ΠΩΛΗΤΗΣ: Πρόσφυγας
εεε!!! Είχες κι εκεί στα μέρη σου λεβάντα;;;;
Δρόσος: Ναι
!!!Είχα και στα μέρη μου Λεβάντα….
ΠΩΛΗΤΗΣ: ( του
δίνει ένα μπουκέτο) Πάρτο… Πάρτο και φύγε… Πριν αλλάξω γνώμη…
ΔΡΟΣΟΣ: (ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟ) Μπορεί και να έτρεχα όλη μέρα
με το ματσάκι της λεβάντας στο χέρι… και με τη λέξη ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ καρφωμένη στο
μυαλό μου να με κυνηγάει.. Όσο κι αν ήθελα μάταια να ξεφύγω, εκείνη η λέξη
κατάφερνε να με αρπάζει κάθε φορά… Κι εγώ έτρεχα κυνηγημένος από τη λέξη …ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ….
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ( ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ή ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ)..
Έχω σημάδια προσφυγιάς και ένα γλυκό φιλί γιαγιάς, στο
μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό
και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου.
Κάτω απ' τον ήλιο χωρίς φως, για μένα γκρίζος ο ουρανός κι
όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ χωρίς να
τα 'χω.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ
ΔΡΟΣΟΣ: ΚΑΙ ΚΑΤΙ
ΑΚΟΜΗ…ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΜΑΣ. ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑ ΣΤΟ ΜΠΑΟΥΛΟ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…..Η ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ…Η
ΑΡΕΤΗ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ…..
Πάνε κι
έρχονται καράβια
φορτωμένα προσφυγιά
βάψαν τα πανιά τους μαύρα
τα κατάρτια τους μαβιά
Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
να ριζώσεις τώρα πια
κι απ’ το θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά
Πού να βρίσκεται ο πατέρας
ψάχνει η μάνα για παιδιά
μας εσκόρπισε ο αγέρας
σ’ άλλη γη σ’ άλλη στεριά
Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
να ριζώσεις τώρα πια
κι απ’ το θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά
ΜΕΡΟΣ 2Ο
ΣΚΗΝΗ 1Η:
Μαθητής 1: Τη μέρα
που εξαφανίστηκε η αδελφή του , ο Δρόσος ένιωσε πως η πρώτη , η αληθινή ζωή του
είχε χαθεί οριστικά…
ΜΑΘΗΤΗΣ 2 : Εδώ και
καιρό ζούσε ήδη τη δεύτερη..Σε ένα θέατρο, σε ένα κουκλόσπιτο…
Μαθητής 3 :Προτίμησε
λοιπόν το ενδεχόμενο η ζωή να είχε μπερδευτεί με ένα εφιάλτη..ή …πως η
εξαφάνισή της είναι ένα ακόμα καπρίτσιο της. Εκείνο όμως που τον φόβιζε
περισσότερο είναι πως είχε πετάξει…
Μαθητής 4 : Το ήξεραν
και οι δυο τους πως δεν υπήρχαν τριαντάφυλλα εκεί γύρω για να την οδηγήσουν και
πάλι πίσω..
Μαθητής 5 : Προτίμησε
λοιπόν να σκέφτεται πως η Αρετή είχε κάπου κρυφτεί..
Δρόσος:
ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙ….ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ….ΜΠΑΙΝΕΙ Η
ΔΟΜΝΑ
Δρόσος: Η Αρετή
έφυγε..
Δόμνα: ΤΟΝ
ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ
ΔΡΟΣΟΣ: Η Αρετή…
Την έχασα…. Και φταις εσύ… Τόσο καιρό αδιαφορούσες γι αυτή, τόσο καιρό και δεν
έχεις βρει τους γονείς μας… .όπως μας
υποσχέθηκες..(ΜΕ ΜΙΣΟΣ) Γιατί δεν μιλάςςςςς;;;;;;
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Σάββας: Δεν
χαίρεσαι που με βλέπεις;;;(Ο ΔΡΟΣΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ) Ο πατέρας
μου είναι καλύτερα..Έχει βέβαια πυρετό και τρομάζει με το παραμικρό….
Σάββας: ΕΕΕ ποιον
κατασκοπεύεις;;; Τι ψάχνεις;;
ΔΡΟΣΟΣ:Η αδελφή μου ἐφυγε..Χάθηκε…..
Σάββας: Είσαι
σίγουρος;;; Θέλω να πω….. Μη στεναχωριέσαι άδικα… Αποκλείεται να έχει πάει μακριά..Είμαι
σίγουρος πω κάπου εδώ μέσα θα βρίσκεται..Κάτι θα την τρόμαξε …κι έψαξε να βρει
μια πιο ασφαλή κρυψώνα..Σήκω πάμε να ψάξουμε …σαν να παίζουμε κρυφτό…
Δρόσος:
ΛΕςςςς;;;;;
Σάββας: Ξέρεις….
Μόλις συνειδητοποίησα …..ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ
ΑΔΕΛΦΗ ΣΟΥ ….Δεν ξἐρω καν πώς
μοιάζει…
ΜΑΘΗΤΗΣ 6 : Λίγο
αργότερα ο Δρόσος θα συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν πολλοί αυτοί που είχαν δει την
αδελφή του..Και όσοι την είχαν δει , σχεδόν κανείς δεν την θυμόταν… Και εκείνος
δεν μπορούσε παρά να τη φέρνει συνέχεια στο μυαλό του προκειμένου να μπορεί να
την περιγράψει καλύτερα….
Δρόσος: Ήταν
αδύνατη η Αρετή σαν κλαράκι.. Ήθελε να την περνάνε για αγόρι για να είναι ελεύθερη να πηγαίνει όπου θέλει..
ΜΑΘΗΤΗΣ 7 : Και μόνο
μια κοπέλα με μεγάλα καλοσυνάτα μάτια , αφού τους άκουσε πολύ προσεκτικά ,
έκανε το αυτονόητο..Πήγε στην άκρη στο μπαλκόνι του δωματίου της και φώναξε…
ΕΥΔΟΞΙΑ:
Αρετή!!!!Πού είσαι μικρή μου ;;;;;;Βγες
και σε ψάχνει ο αδελφός σου!!!!!
Δρόσος: Ποια είσαι
πάλι εσύ;;;;
ΕΥΔΟΞΙΑ: Με
λένε Ευδοξία… Σαν τη γιαγιά μου..Φτάσαμε
εδώ μόνο οι γυναίκες..Οι άντρες δεν τα κατάφεραν..Τους πήραν αιχμαλώτους..Η
γιαγιά μου και ο παππούς μου αφού μας ξεπροβόδισαν μέσα σε μεγάλη αναταραχή
αρνήθηκαν να φύγουν..Κάηκαν με το σπίτι τους αγκαλιασμένοι..
Έφυγα φορώντας το νυφικό του γάμου
μου..Το φορούσα για να προβάρουν τα μανίκια που απέμειναν μισοτελειωμένα και
τρυπωμένα πρόχειρα… Πού καιρός να αλλάξεις ρούχα..Η Σμύρνη καιγόταν.. όταν
χρειάστηκε , δεν δίστασα να το βγάλω, να το στρίψω και να το πετάξω στο νερό
αντί για σκοινί..Για να μπορέσω να ανεβώ στη βάρκα και να σωθώ …Τώρα στα ξένα
μέρη που με έβγαλε ο δρόμος θα το κεντήσω πάλι από την αρχή το νυφικό μου…
Μήπως υπάρχει χρόνος να βιαστώ;;; Ας έρθει ο γαμπρός κι εγώ θα το τελειώσω σε
μια νύχτα…
ΜΑΘΗΤΗΣ 8 : Κι η
Τριανταφυλλένια , η εγγονή του μπάρμπα Ιορδάνη που είχε σταματήσει να μιλάει
από το κακό του ξεριζωμού, κάθε βράδυ τραγουδούσε συμμετέχοντας με τον τρόπο
της στο ψάξιμο της Αρετής…
ΤΡΑΓΟΥΔΙ: 8ο:
Aπό ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό (2)
ήρθ’ ένα κορίτσι δώδεκα χρονώ
ήρθ’ ένα κορίτσι,
φως μου, δώδεκα χρονώ
Έχει μαύρα μάτια
και σγουρά μαλλιά (2)
και στο μάγουλό
της έχει μιαν ελιά
και στο μάγουλό της, φως μου, έχει μιαν ελιά
Δε μου τη χαρίζεις
δε μου την πουλάς (2)
την ελίτσα που
`χεις και με τυραννάς
την ελίτσα που `χεις, φως μου, και με τυραννάς
Δε σου τη χαρίζω,
δε σου την πουλώ (2)
μον' θα τη κρατήσω
να σε τυρρανώ
μον' θα τη
κρατήσω, φως μου, να σε τυραννώ
ΣΚΗΝΗ 2Η :
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΒΡΟΝΤΕΣ- ΒΡΟΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΤΡΥΠΕΣ ΤΩΝ ΤΑΒΑΝΙΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΡΕΙΩΝ..
Δρόσος: Αυτό δεν είναι σπίτι ..Ένα
παλιοθέατρο είναι που μπάζει από παντού… Όταν φτάσαμε εδώ μας είπαν: Δε
βούλιαζε καλύτερα το πλοίο σας να πνιγείτε κι εσείς μαζί του! Που ήρθατε να
φάτε το ψωμί μας..
ΜΑΘΗΤΗΣ 9 :Η
μανία της καταιγίδας κράτησε όλη τη νύχτα… Μόνο η πλημμυρισμένη πλατεία του
θεάτρου μαρτυρούσε το μέγεθος της καταστροφής από τα ορμητικά νερά της βροχής
..Οι πρόσφυγες σιωπηλοί βάλθηκαν να μετράνε τις ζημιές ..Ο Δρόσος νόμισε ότι
είχε ξαναδεί την Αρετή να κολυμπάει μέσα στα νερά Αλλά αυτή ποτέ δεν τον
πλησίαζε…
ΜΑΘΗΤΗΣ 10 :Εκείνη
τη μέρα της καταστροφής από την καταιγίδα, κανείς δεν νοιάστηκε τι θα φάνε
τόσοι άνθρωποι
ΜΑΘΗΤΗΣ 11
:Κακό πράγμα η ανάγκη..Καλό η ανθρωπιά…
ΣΚΗΝΗ 3Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ…
ΜΑΘΗΤΗΣ 12 Μετά την καταιγίδα η Ευδοξούλα σταμάτησε να
ράβει ασταμάτητα το νυφικό της ….Πλέον μάζευε τα ξεριζωμένα παιδιά και τους
διάβαζε από το βιβλίο που της είχε δώσει ο Δρόσος..Την τρικυμία του Σαίξπηρ..
Γιατί η Ευδοξούλα, πέρα από την αγάπη της για τη βελόνα , έτρεφε και μεγάλη
αγάπη στη μάθηση…
Δρόσος: Θα
γινόσουν πολύ καλή δασκάλα , το ξέρεις;;
Ευδοξία: Το
ίδιο μου έλεγε και ο αγαπημένος μου!!Αλλά δεν πρόλαβα..Δεν προλάβαμε…
Δρόσος: Κι
εγώ έχω χάσει την αδελφή μου..την Αρετή…
Ευδοξία:
Είμαι πεπεισμένη ότι μέσα σε αυτές τις σελίδες βρίσκεται η λύση της
επανεμφάνισης της Αρετής.. Θα ανεβάσουμε λοιπόν την τρικυμία στο Θέατρο… Μια
παράσταση που θα κάνουμε όλοι μαζί..Αυτό είναι το καλύτερο σχέδιο να
αποκαλυφθεί η Αρετή…
Σάββας: Μόνο
το Θέατρο μας έλειπε… Ό,τι θέλετε να σας βοηθήσω ..ναι..Αλλά παλιάτσος δεν
γίνομαι…
Ευδοξία: Θα
ράψω και τα κουστούμια… Θα τα φοράμε και θα κάνουμε πρόβες..
Δρόσος: Μα
θα φαινόμαστε πολύ παράξενοι μέσα σε αυτά…
Ευδοξία:
Έτσι κι αλλιώς, εμείς οι πρόσφυγες , παράξενοι τους φαινόμαστε..Άλλωστε όταν
ράβεις τα ρούχα είναι σαν να ράβεις και τις πληγές..ΈΕΕΔροσάκι;;;;
Δρόσος:
Έχασα την αδελφή μου σου λέω..Εδώ μέσα στο θέατρο.. Αυτή η πληγή δεν κλείνει… Και
τους γονείς μου..Πρέπει να τους βρώ… Αυτή η παράσταση Ευδοξούλα , είναι η μόνη
μου ελπίδα να ξαναβρώ την Αρετή…
ΜΑΘΗΤΗΣ 13 :
Γιατί η γιαγιά Σιμέλα που όλοι έλεγαν ότι γνωρίζει τα μελλούμενα στο φλυτζάνι,
είχε πει στο Δρόσο……. Άς τη γιό κα μου… Άς τη να πάει στο καλό…
ΕΥΔΟΞΙΑ: Θα
παίξουμε λοιπόν Θέατρο.. Έτσι ράβουμε εμείς τις πληγές μας....
ΤΡΑΓΟΥΔΙ 8ο
ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ
Σαν
τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να `ρθει χαραυγή
Στράγγισε
η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα
κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί
ΣΚΗΝΗ 2Η Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ
(ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ..ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ )
Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ
(ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ)
ΜΑΘΗΤΗΣ 14 Ο Πρόσπερο, Δούκας του Μιλάνου, που ασχολείτο με μυστικιστικές
μελέτες, χάνει τον θρόνο του, καθώς ο αδερφός του, Αντόνιο, με τη βοήθεια του
βασιλιά της Νάπολης Αλόνσο, σφετερίστηκε την περιουσία του και την εξουσία του.
Έτσι καταλήγει σε ένα ερημονήσι μαζί με τη μικρή του κόρη, Μιράντα.
ΜΑΘΗΤΗΣ. 15...Η θεατρική παρουσίαση των γεγονότων αρχίζει δώδεκα χρόνια
αργότερα, περίοδο κατά την οποία ο Πρόσπερο έχει εξελιχθεί σε μεγάλο μάγο, που
ελέγχει στοιχεία της φύσης και ξωτικά, όπως το αγαθό πνεύμα Άριελ. Υπηρέτης του
Πρόσπερο και της Μιράντας είναι ο Κάλιμπαν, ένας ιθαγενής του νησιού που
συμπεριφέρεται χυδαία στο αφεντικό του, που θέλει να τον εκπολιτίσει.
ΜΑΘΗΤΗΣ 16 Ωστόσο, η μοίρα ευνοεί τον Πρόσπερο: όσοι συνωμότησαν εναντίον
του για το θρόνο του Μιλάνου θα τύχει να ταξιδέψουν με πλοίο στη θάλασσα κοντά
στο νησί. Έπειτα από μια τρικυμία που προκαλεί ο Πρόσπερο με τις μαγικές του
δυνάμεις, το καράβι του Αλόνσο βουλιάζει κι όλοι ναυαγούν στο νησί, χωρισμένοι
σε μικρές ομάδες, πιστεύοντας ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι νεκροί.
ΜΑΘΗΤΗΣ 17 Εκεί παρασύρονται από τις παραισθήσεις που προκαλεί ο Πρόσπερο
και φτάνουν μέχρι την τρέλα, μέχρι που ανακαλύπτουν ότι ο τρόπος που
βασανίζονται οφείλεται στο πώς αδίκησαν παλιότερα τον Πρόσπερο,στον οποίο
θέλουν να επιστρέψουν το Δουκάτο για να τους συγχωρέσει.
ΜΑΘΗΤΗΣ 18 Η Μιράντα αρραβωνιάζεται τον Φερδινάνδο, γιο του Αλόνσο, κι
ο Πρόσπερο θα επιστρέψει ως Δούκας στο Μιλάνο, αφού πρώτα αποκηρύξει την υψηλή
τέχνη της μαγείας και απελευθερώσει τον Άριελ.
ΜΑΘΗΤΗΣ 19 : Η παράσταση των παιδιών πήγαινε περίφημα....Όμως όταν ο Δρόσος
που υποδυόταν τον Πρόσπερο έπρεπε να απελευθερώσει την Τριανταφυλλένια που ήταν
ο Άριελ….. ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ..Ο ΔΡΟΣΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ...
Τριανταφυλλένια: Είναι η στιγμή που πρέπει να με απελευθερώσεις…. Να πεις… Σε
απελευθερώνω Άριελ….
Δρόσος….. ΔΙΣΤΑΖΕΙ
Τριανταφυλλένια: Πες το… μας κοιτάνε όλοι..
Ευδοξούλα : πίσω από την κουίντα..Σε ελευθερώνω Άριελ..Μπορείς να φύγεις
τώρα….
Δρόσος: ΣΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΩ ΑΡΕΤΗΗΗΗΗΗΗ …. Μπορείς να φύγεις τώρα…
Ο ΔΡΟΣΟΣ ΞΕΣΠΑΕΙ ΣΕ ΚΛΑΜΑΤΑ
ΣΚΗΝΗ 5Η
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ
Δόμνα: ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΡΟΣΟ… .Κλάψε, κλάψε καρδούλα
μου..Πόνος άκλαυτος γιατρειά δεν έχει….
ΔΡΟΣΟΣ:
Πάει το σπίτι μας……. οι τριανταφυλλιές μας… Οι γονείς μας… Η Αρετή μας…. Η Αρετή μου……
ΜΕΤΑ
ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ
ΔΡΟΣΟΣ : Εκείνο το απόγευμα το μόνο που
θυμάμαι καλά ήταν το τρεχαλητό μας..Εγώ και η Αρετή με μια βαλιτσούλα στο χέρι
που μας είχε δώσει η μάνα μας… <<Τρέχτε, Τρέχτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε και μη κοιτάτε πίσω σας…>>
ΑΡΕΤΗ: Ούτε που καταλάβαμε πώς φτάσαμε εκεί
στην άκρη του λιμανιού..Πίσω μας καπνοί… Η Σμύρνη καιγόταν και χιλιάδες
άνθρωποι αλλόφρονες να προλάβουν να μπουν στις βάρκες και έπειτα στα καράβια να
φύγουν …να φύγουν …να σωθούν….
ΟΛΟΙ ΟΙ
ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ, Η ΔΟΜΝΑ , Ο ΣΑΒΒΑΣ , Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΕΝΙΑ, Η ΕΥΔΟΞΟΥΛΑ …ΟΛΟΙ ……ΜΕ
ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΚΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΣΟ ΝΑ ΞΑΝΑΘΥΜΑΤΑΙ ΟΣΑ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ
ΔΡΟΣΟΣ: Κρατούσα από το χέρι την Αρετή
…Πρέπει να μπούμε στη βάρκα..
ΑΡΕΤΗ: Φοβάμαι ΤΟΥ είπα
ΔΡΟΣΟΣ: Κι εγώ… .της είπα.. Μα Πρέπει ..
ΑΡΕΤΗ: Την τελευταία στιγμή ένα χέρι μας
έσπρωξε μέσα στη βάρκα… ΔΡΟΣΟΣ: Γεμάτη με ανθρώπους , ο ένας επάνω
στον άλλο σαν ψάρια σε κουβά, που σπαρταρούσαν….
ΑΡΕΤΗ: ΦΟΒΆΜΑΙ ΔΡΟΣΑΚΙ… Φώναξα….Η ΜΑΝΑ
…ΔΡΟΣΑΚΙ…ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ….
ΔΡΟΣΟΣ: ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ,της φώναξα, ενώ η
βάρκα τρανταζόταν από το βάρος των
ανθρώπων που γαντζωμένοι πάνω της το μόνο που έλπιζαν ήταν να μπουν στο μεγάλο
καράβι ….
ΑΡΕΤΗ: Όλη η θάλασσα γεμάτη ανθρώπους ..Με
τον ίδιο στόχο… ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ…..
ΔΡΟΣΟΣ: ΚΟΜΠΙΑΖΕΙ..
Η βάρκα μας αναποδογύρισε και όλοι βρεθήκαμε στο νερό ..
ΑΡΕΤΗ: Εγώ, όταν έγινε το κακό, είχα κλειστά τα μάτια μου…
Να μη βλέπω… Φοβόμουν….
ΔΡΟΣΟΣ : Θυμάμαι να με καταπίνει η θάλασσα ,
να πίνω νερό..να προσπαθώ να χτυπήσω τα πόδια μου και δίπλα ..κι άλλοι… κι άλλοι
να κάνουν το ίδιο..Κάθε φορά που μπορούσα να πάρω ανάσα φώναζα… ΑΡΕΤΗ… ΑΡΕΤΗ..
ΠΟΥΘΕΝΑ Η ΑΡΕΤΗ..Λίγο πιο πέρα η βαλιτσούλα επέπλεε αλλά η Αρετή δεν ήταν
τριγύρω… Ήταν άφαντη…
Ο ΔΡΟΣΟΣ ΚΛΑΙΕΙ…
Μπήκα στο καράβι χωρίς την Αρετή… Η Αρετή πάει.
.Χάθηκε…εκεί στη θάλασσα ..Δεν ήταν μαζί μου στο καράβι…Δεν ήταν μαζί μου εδώ μέσα…ΠΟΤΕ….
ΔΟΜΝΑ: Ναι καρδούλα μου , Ναι το ξέρω …Κλάψε… Κλάψε να
γιάνει λίγο..Το ξέρω..Όλοι το ξέρουμε….
ΜΑΘΗΤΗΣ
20: Κι ο Δρόσος όλο εκείνο το βράδυ κρατούσε σφιχτά
μέσα στο χέρι του το ΄χερι της Δόμνας , δεν το άφησε ποτέ..Κι ήξερε πως η Δόμνα
ήταν δίπλα του κάθε στιγμή και ήταν αληθινή..Όπως και η Ζωή μαζί της Κι άρχισε
να συνειδητοποιεί πως όλων μας οι ζωές είναι αληθινές..Ακόμα και οι πιο
δύσκολες κι οι πιο περίεργες κι οι πιο μαγικές κι οι πιο εφιαλτικές ..Κι εσύ
δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να τις ζεις…Να αναπνέεις και να
κρατιέσαι με νύχια και με δόντια από τη ζωή..ΝΑ ΖΕΙΣ…
ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΑΝ ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΚΗΝΗΣ
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μέρες
της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ' αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά
Πότε
παραμονεύοντας τον πόρφυρα
το μαύρο ψάρι έρχεται φεύγει
μικραίνουν οι κύκλοι του
Χίλια
μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μεγάλωσαν
τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου
μη φαγωθούμε μεταξύ μας
Χίλια
μύρια κύματα
μακριά τ' Αϊβαλί
Χίλια μύρια κύματα
μακριά τ' Αϊβαλί
Ώρες
ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινεύει την Ελένη
μασώντας τη μαστίχα του παινεύει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό
στο χορό
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου
μη φαγωθούμε μεταξύ μας
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί
ΣΑΝ ΤΕΛΟΣ:
ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΜΕΝΟ
ΘΕΑΤΡΟ
ΜΑΘΗΤΗΣ 21: Όπως ήδη έχουμε πει το Δημοτικό θέατρο
κατεδαφίστηκε το 1940 Οι πρόσφυγες δεν βάσταξαν να μην το αποχαιρετήσουν για
τελευταία φορά..
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΛΕΝΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ή ΚΑΤΑ
ΟΜΑΔΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
Κατακαημένο Αϊβαλί
Και πονεμένο Αιδίνι
Χαροκαμένο Εσκισεχίρ
Αρχοντοπούλα Σμύρνη
Κλάψτε για το Καραχισάρ
Και για τα Μοσχονήσια
Δουλεύει ο Χάρος στα Βουρλά
Κι ο Θάνατος στην Προύσα
Από πού παν στον Κασαμπά
Στην Προύσα και στο Αξάρι
Δεν πάνε πια στην Αμισό
Στο Σαλιχλί στο Αξάρι...
Χαμένη γη και προσφυγιά
Τα πόδια εδώ αλλού η καρδιά
Κομμάτια μου που να σας βρω
Να κάνω ρίζες να ξανασταθώ
Και να φωνάξω με φωνή
Που να ματώσουν οι ουρανοί
Όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί
Εγγλέζοι, Γάλλοι, Τούρκοι κι Αμερικανοί
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ: ΟΤΑΝ ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΠΗΡΑΜΕ
ΔΡΟΣΟΣ: Και τη μυρωδιά από τα τριαντάφυλλά μας..Γιατί η
μητέρα μου, μου είχε πει: Σαν φοβάσαι, να σκέφτεσαι τριαντάφυλλα
ΔΟΜΝΑ: Ριζώσαμε στον ξένο τόπο και τον
κάναμε πατρίδα μας..Αλλά δεν ξεχνάμε..Κουβαλάμε τους νεκρούς μας ..Ο πόνος μας
με τα χρόνια μέρεψε αλλά δεν έσβησε ποτέ…
ΕΥΔΟΞΟΥΛΑ: Δεν ξαναφόρεσα
νυφικό..Έραψα πολλά για άλλους γάμους… Αλλά εγώ πάντα θα φοράω εκείνο της τελευταίας Πρόβας με τις καρφίτσες και τα μισοραμμένα
μανίκια…Εκείνο που το έκανα σκοινί για να μπω στη βάρκα ..να σωθώ …..να ζήσω…..
Σάββας: Ριζώσαμε… Ρίξαμε άγκυρα
..Κάναμε οικογένεια ..παιδιά… Αλλά πάντοτε κάπου βαθιά μέσα μας θα υπάρχει ο πόνος για τη χαμένη ζωή μας …τα
βάσανα της προσφυγιάς μας…
ΔΡΟΣΟΣ: Και με το ίδιο κομπολόι
που μου έδωσε ένας ναυτικός που με
λυπήθηκε όταν έκλαιγα πάνω στο καράβι φωνάζοντας το όνομα
της χαμένης αδελφής μου της Αρετής….με το ίδιο κομοπολόι πολεμάω την στεναχώρια..Γιατί κάθε φορά που
σκάει μια χάντρα του, σκάει και η στεναχώρια σου ..Έτσι μου είχε πει ο Καπετάν
Νικήτας..
ΕΥΔΟΔΟΥΛΑ: Και εγώ μεσα στην καρδιά
μου πάντα θα έχω εκείνον τον Γιαπωνέζο ναυτικό που μου χάρισε το μαντίλι του
για να σκουπίσω τα δάκρυά μου..Με τις πιο όμορφες ανθισμένες κερασιές
ζωγραφισμένες πάνω του..Κοκόρο ιτάι..έλεγε ο καλός μου..κοκόρο ιτάι..Που θα
πει… Πονάει η ψυχή μου ..
ΔΟΜΝΑ: Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους
ανθρώπους –αγγέλους που μας βοήθησαν… Που έτρεξαν με τα καράβια τους ..Κάποιοι
δεν ήταν καν έλληνες,,Όπως τον Αμερικανό Πάστορα Άιζα Κεντ Τζένινγκς που με
όλες του τις δυνάμεις βοήθησε στο συντονισμό της διάσωσης πολλών προσφύγων…
Σάββας: Και αυτούς που δεν μας
βοήθησαν… που ήταν πολλοί..Μας άφησαν στη μοίρα μας με τα καράβια τους....
Τέτοιες διαταγές είχαν πάρει από τις κυβερνήσεις τους,, Να μη μας βοηθήσουν….
Ας όψονται τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα εκείνων που μας αιματοκύλησαν.....
Των δικών μας και των ξένων..
ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΠΙΤΙ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΡΘΩ
ΟΥΤΕ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΡΟΜΟ ΟΥΤΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ
ΠΡΟΣΚΥΝΩ
ΟΥΤΕ ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΑΝ
ΑΔΕΙΟ ΟΥΡΑΝΟ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΛΙΟ ΟΥΤΕ ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ
ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: ΜΑ ΕΜΕΙΣ….ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ
ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ….ΠΗΡΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ
ΔΟΜΝΑ: Αλλά ζήσαμε.
ΔΡΌΣΟς: Και ελπίζουμε σε ένα κόσμο χωρίς πολέμους , χωρίς πρόσφυγες με
ειρήνη..
ΕΥΔΟΞΟΥΛΑ: Δεν ξεχνάμε
ΣΑΒΒΑΣ: Αλλά ονειρευόμαστε ακόμα...
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΑΖΙ: ΖΗΣΑMΕ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ. ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ
ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ. ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ…..ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ.....
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΦΙΝΑΛΕ: Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ
ΘΑΛΑΣΣΑ..
Η
πιο όμορφη θάλασσα - 1975
Στίχοι:
Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος΅
ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η
πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι
αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.
ΑΛΛΗ
ΕΚΔΟΧΗ...
Η
πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις
πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα. (δις)
Κι
ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.
....
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
ΥΓ: Το θεατρικό αυτό το
αφιερώνουμε σε όλους τους πρόσφυγες , σε όλους τους κατατρεγμένους
ανθρώπους της γης , που θαλασσοπνίγονται , με χαρτιά ή χωρίς χαρτιά.
κυνηγημένοι από τους πολέμους , την
φτώχεια, την εξαθλίωση, τις φυσικές καταστροφές...προκειμένου να κάνουν μια νέα
αρχή στη ζωή τους ..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
