ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ 2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ...

 

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ, της Αγγελικής Δαρλάση  παρουσιάστηκε σε δυο υπέροχες παραστάσεις στο χώρο του σχολείου μας.. Τα σπουδαία  παιδιά της θεατρικής μας ομάδας έπαιξαν με την ψυχή τους.. Γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, φίλοι και συνάδελφοι συγκινημένοι είχαν έναν καλό και ενθαρρυντικό λόγο να μας πουν ...Αλλά και άλλοι αγαπημένοι φίλοι που δεν μπόρεσαν να έρθουν, μας έστειλαν τις ευχές τους και την θετική τους ενέργεια.. Είμαστε όλοι οι συντελεστές πολύ  χαρούμενοι.. Όλη η κούραση  και το άγχος  εξαφανίστηκε.. Ελπίζουμε, πρώτα ο Θεός,  το έργο μας να ξαναπαρουσιαστεί  άλλη μια φορά μετά τις εξετάσεις Ιουνίου των παιδιών μας..Για  το Πότε και  το Που  θα ενημερώσουμε εγκαίρως...

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την αγαπημένη φίλη και συνάδελφο Μαίρη Σιδηρά, πολύ γνωστή στην Πάτρα για το  εκπαιδευτικό, θεατρικό, συγγραφικό και ποιητικό της έργο  που έγραψε  πολύ όμορφα και τιμητικά λόγια για την προσπάθεια μικρών και μεγάλων της θεατρικής μας ομάδας..

Το παρακάτω  σχόλιο για τους μαθητές μας...

Τα μάτια σας  τα αγχωμένα, τα χαρούμενα , τα συγκινημένα, τα θυμωμένα, τα πανικοβλημένα αλλά και τα πάλι χαρούμενα και ευτυχισμένα στο τέλος, θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά μου....όχι  μόνο γιατί παίξατε τέλεια αλλά γιατί με διδάσκετε συνεχώς ότι η μόνη τελειότητα σε αυτές τις παραστάσεις είναι τα υπέροχα νιάτα σας ..Χωρίς αυτή την αθωότητα και την απλότητά σας, την άκρως εκνευριστική πολλές φορές αλλά την πάντοτε  αξιαγάπητη,δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε ως θεατρική Ομάδα... Να έχετε υγεία και καλή πρόοδο με τις οικογένειές σας και κάθε ευτυχία στη ζωή σας...Σας αγαπώ ....

ΥΓ: Το πάρτυ μετά την παράσταση ήταν κι αυτό μια ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...χάρη σε σας...στο τραγούδι, στο χορό σας, στη ζωντάνια σας...Σας ευχαριστούμε..

Για τη Γιώτα και την Άντζελα.... Είτε συνεχίσουμε είτε όχι, αυτά τα χρόνια μαζί ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου.. Ακόμα και με τα σύννεφα που συνήθως προκαλώ από άγχος , θα θυμάμαι πάντοτε έναν λαμπρό ήλιο να μας ακολουθεί..Και πολλούς καφέδες ...τους πιο ωραίους...

                                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ........ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΕΙΟ...... ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΔΑΡΛΑΣΗ

 Ένα ακόμη θεατρικό ταξίδι έφτασε στο τέλος του.. Είμαστε έτοιμοι να  προσκαλέσουμε τους φίλους μας να παρακολουθήσουν την παράσταση που ετοίμασε η Θεατρική  μας ομάδα του  2ου Γυμνασίου Πατρών.. Με πολύ κόπο και μεράκι όπως πάντα...Αυτό βέβαια θα φανεί......στο χειροκρότημα....Αστειεύομαι.. Ξέρω πόσο γενναιόδωρο κοινό είναι οι φίλοι μας....Καλή μας Επιτυχία!!!

                                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ   ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΜΑΔΑΣ...

                                                                       

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΝΤΣΟΥΑΝ ΤΟΥ Μ.ΜΠΡΕΧΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ..

 

                                             

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΝΤΣΟΥΑΝ : ΜΙΑ  ΥΠΕΡΟΧΗ  ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ  Α΄΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

Ευχαριστούμε την θεατρική ομάδα της Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ<< ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ >>  γι αυτή την τόσο συγκινητική παράσταση… Όλοι οι ερμηνευτές  υπέροχα δουλεμένοι στις ατελείωτες και μυσταγωγικές πρόβες ( έτσι μου έχει μεταφερθεί) σε σκηνοθεσία και έμπνευση του Φώτη Λάζαρη έδωσαν για μια ακόμα φορά τον καλύτερο εαυτό τους.. Ο απίστευτος κόπος που κατέβαλαν όλοι οι συντελεστές απέδωσε καρπούς που εμείς οι θεατές γευτήκαμε  με μεγάλη χαρά και συγκίνηση… Όλοι στον ρόλο τους ήταν ξεχωριστοί με άψογο επαγγελματισμό στον υπέροχο ερασιτεχνισμό τους…  Έχουν την εκτίμηση και την αγάπη μας…. Καλοτάξιδος ο Καλός Άνθρωπος.. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ..

 ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ Μ,ΜΠΡΕΧΤ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ….

Ο Μπρεχτ σε ένα ποίημά του λέει.:

Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους
φορώ καθώς το συνηθίζουν
ένα σκληρό καπέλο,
λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα
και λέω πάλι,
δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.

Έχοντας λοιπόν την ίδια μυρουδιά με τους ανθρώπους και ποτέ αφ υψηλού ο Μ Μπρεχτ  γράφει τον καλό  άνθρωπο , παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν στην Ναζιστική Γερμανία πλήθος <<καλοί>> άνθρωποι παρακολουθούν άβουλοι τη βία και το φασισμό να λιντσάρει Εβραίους , τσιγγάνους , αντικαθεστωτικούς και λοιπούς διαφορετικούς ανθρώπους. Σε σκοτεινούς όμως καιρούς , όπως λέει στο ομώνυμό του ποίημα , ο κόσμος περιμένει από τους πνευματικούς ανθρώπους να πάρουν θέση : Γράφει:

Μα δεν θα λένε: Ήταν σκοτεινοί καιροί

Θα λένε: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους;

Και ο ίδιος το κάνει…

Και επειδή << κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ , αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη>> όπως ακριβώς στο Σεντσουάν , η Σεν Τε αναγκάζεται να γίνεται Σούι Τα ( ο ξαδελφός της ) για να μην την κατασπαράξουν όπως λέει, εκείνοι που οι ίδιοι της  εδωσαν την ιδεα να τον υποκριθεί.. Το θύμα γίνεται δηλαδή θύτης αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει στον άγριο κόσμο της παντοδύναμης  Κακίας.... 

Και εδώ είναι η πρωτοτυπία του συγγραφέα. Δεν καθαγιάζει σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική πολλών ομοϊδεατών του τους φτωχούς και τους ταπεινούς ανθρώπους..  Τους παρουσιάζει ικανούς για την χειρότερη, την πιο ανήθικη πράξη επειδή όπως λέει  ο Μαξίμ Γκόρκι:

Την ηθική των αφεντικών  την αντιπάθησα

Όσο και την ηθική των δούλων

Μια Τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται  μέσα μου

Δίνε το χέρι σου

Σε όποιον σηκώνεται

Στο Σετσουάν λοιπόν κανείς δεν σηκώνεται..Και ο  Μπρεχτ  με έναν ρεαλισμό που δεν υπόσχεται ούτε καν καλύτερες μέρες το μόνο που κάνει είναι να αναρωτηθεί για τις αντοχές της Καλοσύνης  σε ένα κόσμο Κακό .

Την ίδια εποχή  ( 1939)  γράφει:

«Mπορεί η αλήθεια νάν' θνητή, το ψέμα αθάνατο;»
              «Έτσι δείχνουν όλα».

«Πού είδες, η αδικία να μη ξεμασκαρεύεται χρόνους και καιρούς;».
              «Eδώ».

«Mα ξέρεις κάποιον που η βία να του 'χει φέρει τύχη;»
              «Kαι ποιος δεν ξέρει;»

«Tότε ποιος μπορεί, σ' έναν τέτοιο κόσμο, να τσακίσει τον τύραννο;».
              «Eσύ».

Ο Μπρεχτ αυτή την εποχή του Ναζισμού  δεν έχει την πολυτέλεια να μην είναι διδακτικός …Να μη λέει τα πράγματα με το όνομά τους… Στο Σεν τσουάν όμως αφήνει τον θεατή να αποφασίσει ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Γιατί η διαφορά του Θεάτρου από την Ποίηση είναι ότι στο πρώτο ο θεατής παρασυρόμενος από τις ερμηνείες και τις εικόνες μπορεί μετά να σε κατηγορήσει ότι τον παρέσυρες..Δεν κάθεται στην ασφάλεια του σπιτιού του να διαβάζει ποιήματα. Γίνεται συμμέτοχος , συγκινείται, αγανακτεί , θαυμάζει, περιφρονεί… Έχει όλα τα συναισθήματα στο πιάτο του.. Ο Μπρεχτ όμως ζητά από τον θεατή τη λογική του ..ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.. ΣΧΕΔΟΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ..

Μπορείς να βλέπεις μπροστά σου την αδικία, το ψέμα , τη βία και να μην τα καταγγέλλεις Ανθρωπάκο; Πόσο Ζακ Κωστόπουλο αντέχεις , πόσο Βαγγέλη Γιακουμάκη..πόσους άλλους αντέχει η  αδιάφορη και γλυκανάλατη Καλοσύνη σου;.. Και φυσικά δεν είναι το μόνο ερώτημα που τίθεται στο έργο. Γιατί ο Μπρεχτ αυτό που ξέρει καλά είναι να ρωτάει. Ο άνθρωπος, το σύστημα, η φιλοσοφία της ζωής μας; Ποιο από  αυτά πρέπει να αλλάξει; Το θύμα να δει αλλιώς τα πράγματα ή ο Θύτης; Και μήπως και τα δυο αυτά πρόσωπα είναι συχνά οι όψεις του ίδιου νομίσματος που πληρώνουμε ανάλογα με τις συνθήκες  που συμβαίνουν εν γνωσει αλλά και εν αγνοία μας; Και  ακόμα κι αν μοιάζουν ρητορικά  όλα, ο ΜΠΡΕΧΤ  εκτίθεται σε  μια άλλη ρήση του:

Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές

Αυτοί αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Και κάτι ακόμα… Δεν επιζητά ήρωες της πρώτης γραμμής… Δεν καταδικάζει τον φόβο, την αδυναμία  του έρωτα και της αγάπης ακόμα και  γι  αυτόν που ενδεχομένως εκμεταλλεύεται  την καλοσύνη σου, την άγνοιά σου,  την απελπισία σου, τον όποιο ενδοιασμό σου.. Τέλος κατανοεί ακόμα και την ανάγκη σου να υπάρξεις κακός για κάποιο διάστημα ή να διστάζεις να είσαι καλός αν " είναι όλα τόσο ακριβά γύρω"... 

ΛΕΕΙ:  ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ

           ΑΝ ΜΕΤΑ ΠΡΟΧΩΡΑΣ

                                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: Ως ένθεη, έχω να κάνω και ένα άλλο σχόλιο και όποιοι το αντέξουν..Καλός άνθρωπος είναι συνήθως ο σταυρωμένος άνθρωπος ..Αλλά και εκείνος που αν και τον προδίδει πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, μετανοεί και προχωράει παρακάτω..στην Καλοσύνη.. 

. 

                                         

ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΑΚ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ..

 

Έστω και καθυστερημένα και αφού άκουσα τυχαία  τον δημοσιογράφο Άρη Δημοκίδη στο βίντεο που δημιούργησε  ο ίδιος αφιερωμένο στο ιστορικό της φρικτής δολοφονίας  του Ζακ  Κωστόπουλου στο site του  ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ LIFO  πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να ακούσει κανείς :

Αυτό το ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για το χρονικό της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου..

Το υπέροχο τραγούδι από τα Υπόγεια Ρεύματα με αφορμή τον ξεκάθαρο φόνο του Ζακ Κωστόπουλου…

 

Σαν σχόλιο  στους στίχους του τραγουδιού και οι παρακάτω δικοί μου στίχοι:

Ο καλός νοικοκύρης,

πάντα ψάχνει για λάθη,

στην καμπούρα του άλλου,

που καλά να τα πάθει....

Ο καλός νοικοκύρης

Έχει πάντα ένα λόγο

Να σταυρώνει να βρίζει

Να κρατά πυροβόλο

Ο καλός νοικοκύρης

Δεν ευθύνεται, όχι

Πάντα πιάνεται όμως

Στην δικιά του απόχη

Ο καλός νοικοκύρης

Όταν πια καταλάβει

Θα ναι αργά για τον ίδιο

 Ό,τι δώσει θα λάβει…

       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ:  Στη Δημοκρατία που πιστεύω κανένας πολίτης δεν περισσεύει. Κανένας πολίτης δεν λιντσάρεται και δεν δολοφονείται χωρίς τιμωρία των ενόχων, κανένας πολίτης δεν

θεωρείται ανεπιθύμητος. Στη Δημοκρατία που πιστεύω κανένας πολίτης δεν έχει το

δικαίωμα να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που το έκαναν οι δολοφόνοι του Ζακ

Κωστόπουλου..Κανένας πολίτης δεν πεθαίνει από το ξύλο , ανήμπορος, αβοήθητος ,

από <<αγανακτισμένους συμπολίτες του>> μπροστά στα μάτια αδιάφορων

και περίεργων νοικοκυραίων. Στην Δημοκρατία που πιστεύω οι νόμοι λειτουργούν ,

οι θεσμοί λειτουργούν και η βία καταδικάζεται ….Έστω και πολύ καθυστερημένα,

αυτή είναι η γνώμη μου..

Εκφράζω την αλληλεγγύη μου και τη συμπάθειά μου στην οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου , στους φίλους και συντρόφους του…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΗΝ Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ..

Μέσα στο βλέμμα σας ταξιδεύει ο Κόσμος. Ασθμαίνοντας  σας ακολουθεί η Ζωή.Σας  παγιδεύει σε μοναχικά πετάγματα τη νύχτα .Σας εξετάζει αδιάκοπα με λόγια που πρέπει να αποστηθίσετε. Σας τιμωρεί να  ονειρεύεστε όνειρα δικά μας. Σας υποτάσσει σε ευκολίες. Σε βολές και σε καμώματα δίχως μια πόρτα ανοιχτή. Σας στήνει στον τοίχο. Σας καταλογίζει επιφάνεια , άγνοια και λάθη. Σας πυροβολεί με σφαίρες κεντρικών δελτίων και διαλέξεων. Τέλος σας εκπαιδεύει  να μην αντέξετε  να ανθίσετε όπως σας αρέσει..Σας κλέβει ..

Όμως  στο βλέμμα σας ταξιδεύει ο Κόσμος .Με Μουσικές και με Χορούς, Ποίηση και Τραγούδια. Ντυμένοι στα λευκά και  σε όποια χρώματα. Με αθλητικά παπούτσια και μαλλιά λυτά.  Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα… Γιατί  Εσείς θα  πείτε την τελευταία λέξη….

                                                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: Τα παιδιά της   Γ ΄ Λυκείου διαβάζουν  για να δώσουν  Πανελλαδικές ..Που καιρός για Τέχνες και για θέατρα.. Άσε που δεν σκαμπάζουν  από τέτοια.. Δυστυχώς  αυτή η άποψη  επικρατεί ευρέως σε εκπαιδευτικούς και άλλους  παντογνώστες κλάδους. Όμως  στο φιλόξενο κήπο του Πολύεδρου είχαμε την ευκαιρία το βραδάκι της 29^ης του  Απρίλη ( γενέθλια μέρα αλλά και μέρα του θανάτου του Κ.Π ΚΑΒΑΦΗ) να ταξιδέψουμε σε ένα κόσμο Ποίησης  και Μουσικής, Χορού και  Τραγουδιού , δημιουργημένο αποκλειστικά   από τα ίδια, όπως δικαίως με υπερηφάνεια τόνισε η καθηγήτριά  τους και αγαπημένη φίλη Μαρία Ψάχου που όρθια τα καμάρωνε και τα χειροκροτούσε όπως όλοι άλλωστε.. Για το ταλέντο τους και τη δροσιά τους..Το θάρρος τους . Την εργατικότητά τους. Την αλήθεια τους....Τέλος , για την ικανότητα που έχουν πάντα  να μας διαψεύδουν …Παιδάκια σας ευχαριστούμε…. Καλή επιτυχία σε ό,τι διαλέξετε να κάνετε στη Ζωή σας…