ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΚΟΙΜΑΣΑΙ;

Υ.Γ: Τα Ανεπίδοτα Γράμματα του Μιχάλη Γρηγορίου  σε ποίηση Άρη Αλεξάνδρου πολύ με συγκινούν έτσι όπως τραγουδιούνται από την Αφροδίτη Μάνου και τον Σάκη Μπουλά…

Σύντροφε, κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουνε οι λέξεις στο χαρτί
σαν τη σιωπή μου
στις κόρες των ματιών της;

Ο Πέτρος που κοιμάται στο τσιμέντο
Δίχως φόδρα στο σακάκι
Κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά
Γιατί τον είχαν για προδότη

Βάλαμε τις στάμνες
εκεί που έστρωνε την τρύπια κουρελού
μιλάμε για τη δήλωση
τις ώρες που έμενε σκυφτός
διαβάζοντας μια περσινή εφημερίδα.

Τότε θάπρεπε νάταν που μας έπιασε βροχή…

Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπο σου
στο τζάμι της βιτρίνας.

Κάτι ψιχάλες πέσαν στα μαλλιά σου και το σβήσανε.
Δίπλα στις στάμνες που κρυώνουν το νερό
λέω πως αν ήταν να διαλέξω
θα γύριζα κοντά σου.

Αν τα κατάφερνα να βρω το σπίτι μου
θα σε έπαιρνα μαζί μου.
Στο θάλαμο κρυώνουν.
Με τα πόδια στις κουβέρτες
με το παλτό στην πλάτη
παίζουν σκάκι.

Ο Νικόλας στη γωνιά
ξαναδιαβάζει το γράμμα του Σεπτέμβρη.
Σκαλίζει μες στις λέξεις
μετράει τα γρατσουνίσματα της πέννας
τούτο το σίγμα το πάτησε πολύ
και σε φιλώ – αχ θεέ μου
άλλοτες έγραφε πολύ
τόσο μικρό δελτάριο δε χώρεσε στην άκρη.

Έκανε το γράμμα της χωνάκι
ρίχνει μέσα τη στάχτη
μη λερωθεί ο θάλαμος

θέλω να σου γράψω
μα τι σε νοιάζει εσένα η σιωπή του
κάτω απ’ τη βροχή;

Με ενέπνευσαν  και μένα να γράψω το δικό μου γράμμα για ένα όνειρο που βλέπω χρόνια..

Βλέπω στον ύπνο μου το ίδιο όνειρο

Μήνες τώρα, χρόνια

Εσύ ανασταίνεσαι κι εγώ ψάχνω  να βρω

Τα φάρμακά σου να μη ξαναρρωστήσεις

Από ποια αρρώστια δε θυμάμαι..

Την έδωσα τη βέσπα σου

Σου λέω και κείνα τα παπούτσια που σου άρεσαν

Κράτησα όμως το καφέ σακάκι

Δε μου μιλάς

Γύρισε πίσω σου φωνάζω

Τόσα χρόνια χωρίς τα φάρμακά σου θα ξαναπεθάνεις..

Δεν είναι όνειρο λέω

Αλλά ξυπνώ και νομίζω πως μυρίζει καφές

Μες το σπίτι

Ακολουθώ τα βήματα στο μπάνιο, στο σαλόνι

Που  χρόνια δεν περπάτησες

Ανάβω όλα τα φώτα να δω καλύτερα που κρύβεσαι

Σκοντάφτω στο κράνος σου δίπλα στην πόρτα

Είναι όνειρο λέω τελεσίδικο

Σαν τάφος

Καλού κακού ψάχνω να βρω τα φάρμακά σου

Το βράδυ στις εννιά…

                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ...

                       H ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ

                    ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ -ΡΟΥΚ

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Υ.Γ: Οι ποιητές ξεπροβοδίζονται πάντα με τα ποιήματά τους. Αυτά που οι ίδιοι γέννησαν με αγωνία και πόνο- τα ποιήματα παιδιά τους- ευλαβικά παραστέκονται στο προσκεφάλι του τέλους τους και τους τιμούν. Έτσι και τώρα οι στίχοι της ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη –Ρουκ <<Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα>> αποδίδουν την ψυχή και τη σκέψη της ζωντανή και ανάλαφρη, ενώ αυτή έχει φύγει ..Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάει ..στον Πολιτισμό που είναι η ψυχή και η καρδιά των ανθρώπων και των λαών………

                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΙΑ ΑΤΥΧΗΣ ΔΗΛΩΣΗ...

Η ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ:  ΜΙΑ ΑΤΥΧΗΣ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ…

Άμεσα  και σαφώς χαρακτηρίζει τους εκπαιδευτικούς τεμπέληδες. Η Κεφαλή της Εκκλησίας μας που οφείλει να μιλάει πάντοτε χωρίς Εμπάθεια, με Σύνεση και Σοφία θεού. Την ημέρα που δυο συνάδελφοί μας άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο στο καθημερινό δρομολόγιο του τρόμου  γυρνώντας από το σχολείο τους στο σπίτι τους , κακοπληρωμένοι και απαξιωμένοι από μια Πολιτεία που αδυνατεί να επιλύσει τα χρόνια προβλήματα αδιοριστίας και ανεργίας του κλάδου μας αλλά και τα άλλα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε στα σχολειά μας σε υπερπλήρη τμήματα με απαρχαιωμένα βιβλία και υποτυπώδη υλικοτεχνική υποδομή , με  αφορμή την τελευταία –γιατί υπάρχουν πολλές- ρύθμιση του υπουργείου για  τον εορτασμό της μνήμης των  Τριών Ιεραρχών που προστατεύουν τα γράμματα , μαθητές και εκπαιδευτικούς , ο Αρχιεπίσκοπος έκρινε ότι έπρεπε να μας μαλώσει γιατί δεν δουλεύουμε αρκετά και επιθυμούμε διακαώς να αράξουμε κοινώς την άγια αυτή ημέρα!! Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι συνήθως κρίνουν τα αλλότρια εξ ιδίων αλλά δεν θα μείνω σ΄ αυτό. Θα πω μόνο πως θλίβομαι γιατί μ ΄ αυτό τον τρόπο και από υπεύθυνα και ευσεβή χείλη απαξιώνεται ο Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο που μοχθεί καθημερινά και όχι μόνο στο Σχολικό ωράριο αλλά πάντοτε με Δουλειά και στο σπίτι να μορφώσει και  να διαπλάσει τη νέα γενιά που είναι η ελπίδα του κόσμου..Οι υπηρέτες του Θείου Λόγου πρέπει να σκέφτονται δυο και τρεις φορές αυτό που θα ξεστομίσουν κάθε φορά γιατί όπως λέει και το Θείο Ευαγγέλιο: ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. 

Υ.Γ:Σταματώ εδώ - με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό Του- γιατί έχω αφήσει το διόρθωμα στη μέση και πρέπει να προλάβω γιατί έχω γραπτά να παραδώσω αύριο…..
Υ.Γ: Το υπέροχο  ποίημα του Παλαμά για το Δάσκαλο στο τέλος της ανάρτησης απαντάει πολύ καλύτερα σε παρόμοιες ατυχείς δηλώσεις!!

                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ..

 ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ο τίτλος δεν είναι βέβαια δικός μου. Τον έκλεψα ….Γιατί βαρέθηκα τη χρυσόσκονη  και το πνεύμα των Χριστουγέννων (συγχώρα με Θεέ μου!!!) Και αυτό το γιορτινό παραλήρημα που απαιτεί να σκέφτεσαι θετικά, να  χαμογελάς , να συγχωρείς την κάθε βλακεία και χοντράδα και να φεγγοβολάς ευτυχία επειδή όλα τα κάνεις τέλεια,μου δίνει στα νεύρα. Μην έχεις μούτρα. Είναι Χριστούγεννα..Ήρθαν τα παιδάκια να πουν τα κάλαντα..Δεν είναι πανέμορφα; Όχι ! Είναι παράφωνα και δεν ξέρουν και τα λόγια..Και βαρέθηκα να τους τα θυμίζω και να τραγουδάω εγώ αντί γι αυτά αγουροξυπνημένη και με πονοκέφαλο.. Και να τα πληρώνω και από πάνω… Και επιτέλους το παραδέχομαι. Δεν φτιάχνω γλυκά και δεν μοσχομυρίζει το σπίτι μου μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Όταν το προσπάθησα, τα έκαψα. Και  ανερυθρίαστα  προσθέτω..Αγοράζω και τη βασιλόπιτα..Γιατί ουδέποτε μου πέτυχε. Και αυτό δεν έτυχε..Απλώς είμαι ανίκανη στη ζαχαροπλαστική ..Μην γουρλώνετε τα μάτια..Το παιδί μου δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα μ΄ αυτό..Ούτε όσοι με αγάπησαν και με αγαπούν..Γιατί ξέρω να λέω ωραία παραμύθια που μοσχοβολούν περισσότερο από τα γλυκά που δεν ξέρω να φτιάχνω. Προχωράω ακάθεκτη. Με θλίβουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και ας βιάζομαι να τα στολίσω .Το κάνω για να ξεμπερδεύω με τη φασαρία τους . Γενικά δεν νιώθω ευτυχής. Πλήρης, επιτυχημένη, πώς το λένε..Το αντίθετο. Νιώθω ατελής , ανασφαλής και γεμάτη φόβους. Χάνω εύκολα την πίστη μου, είμαι προληπτική και ερωτοτροπώ με την κατάθλιψη. Χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου μπροστά στην αγένεια , στην επίδειξη δύναμης, στην προκλητική προβολή της ευτυχίας της Εικόνας. Αμφισβητώ την γνησιότητα της τελευταίας και επιμένω να βλέπω πίσω από την επιφάνεια την ουσία . Δεν είμαστε στρατιωτάκια , ούτε ρομπότ. Και δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι με τα ίδια πράγματα. Και δεν χωράμε όλοι στο ίδιο κάδρο! Χαμογέλασε! Σε φωτογραφίζουν! Μα εγώ θέλω να βγω μουτρωμένη..Τί πειράζει; Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα , έλεγε η γιαγιά μου . Τις στιγμές ευτυχίας όμως που έχω ζήσει ή θα ζήσω , τις θυμάμαι και θα τις θυμάμαι για πάντα. Όπως και αυτές της δυστυχίας και της ατυχίας. Γιατί οι τελευταίες είναι η τρανή απόδειξη της ενεργούς ζωής που δεν έχει μόνο χαρές αλλά έχει και λύπες. Και πτώσεις και δάκρυα και ήττες και γέλια και κλάματα. Μπορείτε να μου επιτρέψετε  να ευτυχώ και να δυστυχώ όσο θέλω; Να νευριάζω, να αποτυγχάνω, να πέφτω και να μη σηκώνομαι αμέσως ; Να μην τα κάνω όλα τέλεια; Καλομελέτα και έρχεται λένε! Πειράζει που δεν το πολυπιστεύω; Που δεν είμαι μες την τρελή χαρά και την αισιοδοξία;  Άνθρωπος είμαι..Δεν είμαι Θεός..Και για να σοβαρευτούμε..

Τελευταία έχω καταλήξει  ότι ο πιο ασφαλής τρόπος να μην είσαι ευτυχισμένος, είναι να κυνηγάς εναγωνίως την Ευτυχία!! Να προσπαθείς να τη βρεις παντού και να έχεις ενοχές αν δεν το καταφέρνεις..Να τρέχεις στον ψυχολόγο επειδή δεν τα βλέπεις όλα γλυκά, τρυφερά, ανάλαφρα. Να θεωρείς αδικαιολόγητη κάθε αρνητική και απαισιόδοξη σκέψη, να ντρέπεσαι που θυμώνεις και να θυμώνεις επειδή ντρέπεσαι. Να προσποιείσαι , να κρύβεσαι, να λες ψέματα στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό σου. Μην τρελαίνεσαι. Η Ευτυχία είναι στιγμές. Δεν κρατάει για πάντα..Είναι η δική σου ξεχωριστή ματιά στα πράγματα που τη βλέπει ή τη χάνει. Που την κερδίζει και την ξαναχάνει.. Που την εκτιμά ή όχι. Που την ξετρυπώνει σε μια κουβέντα, σε μια αγκαλιά, σε μια ματιά , σε μια απλή καθημερινή χαρά..Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Τίποτα λαμπερό και πλουμιστό. Είναι Εσύ όταν δεν την ψάχνεις γιατί υπάρχει εκεί που δεν κοιτάς. Μήπως να κοιτάξεις καλύτερα;

                                                      

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ1: Αν σας ψυχοπλάκωσα, μέρες που είναι, Συγγνώμη!!!Και επειδή  η δύναμη της Συνήθειας είναι μεγάλη, σας εύχομαι μια Ευτυχισμένη Χρονιά!!

Υ.Γ2: Και αφού μου αρέσουν οι συνειρμοί, σαν σήμερα, 7 Ιανουαρίου του 1972, πέθανε η σπουδαία ποιήτρια-στιχουργός  Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου..Βαρύ το όνομα που κουβαλούσε.. Ευτυχία.. Τα τραγούδια της όμως δεν οφείλονται σ΄αυτή. Η ίδια έλεγε:

"Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές"

ΒΙΑ Η ΑΜΥΝΤΙΚΗ...

ΒΙΑ Η ΑΜΥΝΤΙΚΗ..

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ …..

Η Βία δεν είναι ποτέ αμυντική. Δεν αμύνεται δηλαδή .Επιτίθεται μόνο. Δημιουργεί τελεσίδικα τραύματα και υποσχέσεις για εκδίκηση. Υποσχέσεις που συνήθως πραγματοποιούνται σε βάρος αθώων. Ζούμε σε καιρούς που ευδοκιμεί ένθεν κακείθεν η Βία η Αμυντική..Την ύμνησαν όλοι οι δικτάτορες ,όλοι οι φασίστες. Ο Χίτλερ, ο Φράνκο, ο Μουσολίνι, ο Πινοσέτ….. και πολλοί άλλοι ηγέτες  που νόμισαν πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πάντα προσπάθησαν να καλυφθούν πίσω από βλακώδη επιχειρήματα του τύπου <<Προσπαθούμε  να σταματήσουμε τον πόλεμο και όχι να τον ξεκινήσουμε>> Τροφοδοτεί τον φανατισμό και την ανεγκέφαλη τυφλή βία που κατόπιν εορτής από όλους τους ενόχους καταδικάζεται.. Φοβάμαι και τρομάζω για όσα μας επιφυλάσσει το μέλλον από τα εγκληματικά λάθη αφρόνων ηγετών που έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο με την σύνεση και την πολιτική φρόνηση.  Ηγετώνπου θέλουν να πουλήσουν όπλα και πυραύλους για να ρέει άφθονο το χρήμα στις δεξιώσεις στις φωταγωγημένες επαύλεις τους..Φοβάμαι… Ο Μπρεχτ βέβαια τα έχει πει καλύτερα….

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε:
Πόλεμος και Ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.

Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από τη μάνα.
Έχει τα δικά της
απαίσια χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο
η ειρήνη τους.

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
μιλάνε για ειρήνη
ο απλός λαός ξέρει
πως έρχεται ο πόλεμος.

Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο
οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο, με κιμωλία γραμμένο:
“Θέλουνε πόλεμο”.
Αυτός που το ́χε γράψει
έπεσε κιόλας.

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε:
Να ο δρόμος για τη δόξα.
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε:
Να ο δρόμος για το μνήμα.

Ο πόλεμος που έρχεται
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν τελείωσε ο τελευταίος,
υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές
ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.

Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν
πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
είναι του εχθρού τους η φωνή.
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
είναι ο ίδιος τους ο εχθρός.

Νύχτα.
Τ’ αντρόγυνα
ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους.
Οι νέες γυναίκες
θα γεννήσουν ορφανά.

Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα.
Θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό.

Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο, κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει
βάρος πιο πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται πιλότο.

Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται.

Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου – Απόσπασμα
«Μπέρτολτ Μπρεχτ – Ποιήματα» σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη

                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: ΞΈΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

ΚΑΛΗΜΕΡΑ 2020!!!

Y,Γ:                                            Σαν τσι νιφάδες του χιονιού που ρίχνει όντε χιονίζει
  ο νέος χρόνος εύχομαι χαρές να σου χαρίζει!

Mε μια κρητική μαντινάδα   ας υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο! Μήπως και δείξει έλεος…Καλή  χρονιά σε όλους τους φίλους μου!!

                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ