ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ...

Οι εκπλήξεις στην ζωή διδάσκουν την ομορφιά της. Αυτό που δεν περιμένουμε είναι το χρώμα που μας λείπει. Και ενώ επιλέγουμε το μαύρο πάντα , σίγουροι για την ορθότητα της επιλογής μας , το κόκκινο παραμονεύει στη γωνία. Αλλάζει το τοπίο. Το ασπρόμαυρο. Το χρώμα είναι οι άνθρωποι. Που δεν σταματούν ποτέ να με εκπλήσσουν...Ευχάριστα!!!

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ 

Ο ΚΑΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ!!!

Το παραδέχομαι. Έχω μεγάλο πρόβλημα . Μισώ τις βασιλόπιτες και τα φλουριά τους. Απεχθάνομαι την κοπή της πίτας όσο και τα επιφωνήματα θαυμασμού στους τυχερούς που κάθε χρόνο ανακαλύπτουν πόσο τυχεροί είναι και πόσο άτυχοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι που το μόνο που καταφέρνουμε να κερδίσουμε από την απεχθή αυτή τελετή είναι κάποιες θερμίδες παραπάνω. Το φλουρί μέσα στο καταραμένο ασημόχαρτό του ήταν πάλι στο διπλανό κομμάτι. Ορκίζομαι ότι το είχα διαλέξει και μετά από  μια  σκουντιά του διπλανού μου, που συνήθως είναι πιο γρήγορος ,έκανα πάλι την λάθος κίνηση. Ήταν στο διπλανό κομμάτι. Εύχομαι χαιρέκακα  ο τυχερός να έχει την τύχη του Τσάρλυ Τσάπλιν στον Μεγάλο Δικτάτορα… Στην ταινία όποιος κέρδιζε το  φλουρί θα έπρεπε να ανατινάξει την Γκεστάπο. Εδώ του κάνουμε και δώρο. Το χτύπημα είναι διπλό. Δεν φτάνει που έχεις υπομείνει για πολλοστή φορά το γεγονός της ατυχίας σου , πρέπει να ξηλωθείς και από πάνω..Εφιαλτικές στιγμές ακολουθούν τα χειροκροτήματα για τον τυχερό που είναι συνήθως ό ίδιος. Κάποιες φορές  ο πιο αντιπαθητικός, ο πιο άχρηστος. Ο πιο ….Εδώ μιλάει ο κακός εαυτός μου. Ο άνθρωπος είναι μια χαρά. Απλώς εγώ έχω οξεία γκαντεμίτιδα..  Και εκεί που έχω πιάσει πάτο και η αυτοπεποίθησή μου  είναι υπό το μηδέν, και μόνο με ντουντούκα δεν φωνάζουν την ατυχία μου, έρχεται και η χαριστική βολή ..Η ευχή στον κερδισμένο. Και του χρόνου τυχερός..Πάντα τέτοια. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή του λέμε ότι και του χρόνου επιθυμούμε να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο που πιστοποιεί την απόλυτη γκαντεμιά μας. Και αυτός να μας ανέβει στο σβέρκο ως ο τυχερός της υπόθεσης… Το παραδέχομαι έχω μεγάλο πρόβλημα. Από μικρή. Μισούσα τον Γκαστόνε εκείνο το τυχερό παπί που σκόνταφτε πάντα πάνω σε χρυσά νομίσματα και συμπονούσα απόλυτα τον Ντόναλντ ντακ  το άτυχο παπί της ιστορίας. Μισώ τις βασιλόπιτες και τα φλουριά τους. Το παραδέχομαι…..

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Που και που πρέπει να επιτρέπουμε στον κακό εαυτό μας να εκφραστεί. Ο καλός είναι πολύ υπεράνω… Τόσο που δεν αντέχεται… Πάντα με χιούμορ βέβαια. Τώρα όμως να σοβαρευτούμε!!! Χρόνια πολλά λοιπόν στους τυχερούς και στους άτυχους… Κακέ εαυτέ μου ΣΟΥΣ!!!

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΩΖΕΙ!!!

Υ.Γ: Τα βρήκα και τα ανέβασα ..Φυσικά δεν είναι δικά μου..Γέλασα πολύ και με αυτά και με ακόμα χειρότερα..Γιατί το γέλιο σώζει  ζωές..Καθαρίζει την ψυχή από τις τοξίνες της μέρας..Θεραπεύει πληγές και τραύματα.Το γέλιο που λείπει....Το χαρίζω σε όλους τους φίλους μου...

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ....

TO TIMHMA  του Άρθουρ Μίλερ: Μια σπουδαία παράσταση στο θέατρο Ιλίσια

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε χθες στο θέατρο Ιλίσια  στο πλαίσιο της μονοήμερης πολιτιστικής εκδρομής στην Αθήνα που διοργάνωσε η Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ, σε συνεργασία με την θεατρική ομάδα της ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ είναι η αφορμή για το παρακάτω σύντομο σχόλιο.

Δεν θα μιλήσω για την υπόθεση του έργου. Άλλωστε στις υπερσυνδέσεις μου αλλά και στο διαδίκτυο μπορεί κανείς αν ενδιαφέρεται να ενημερωθεί αρμοδίως. Και φυσικά, αναρμοδίως όπως πάντα, μόνο υπέροχα λόγια έχω να πω για τους συντελεστές της παράστασης και ιδιαίτερα για τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο που με υπερηφάνεια ομολογώ ότι κατάγεται από την Αρκαδία και μάλιστα από το Βαλτεσινίκο, χωριό δίπλα στα δικά μου Μαγούλιανα, από όπου κατάγομαι. 

Θα μιλήσω όμως για τα βολικά ψέματα που λέω συνήθως στον εαυτό μου όταν θέλω να δικαιολογήσω τις αποτυχίες μου, τα λάθη μου , τις κακές επιλογές μου. Μου αρέσει να τα ρίχνω στους άλλους. Ακριβώς όπως και τα δυο αδέλφια του έργου, Βίκτορ και Ουόλτερ, που κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον για τις ίδιες τους τις επιλογές  και ιδιαίτερα ο πρώτος, πάντα προσπαθούσα να βρω δικαιολογίες και άλλοθι για εκείνα που δεν τόλμησα να κάνω, παρόλο που ήθελα. Τώρα ξέρω ότι δεν τα έκανα γιατί φαίνεται ότι δεν τα επιθυμούσα τόσο ή δεν ήθελα να θυσιάσω την βολή μου και την ισορροπία μου ή τέλος πάντων αυτό που εγώ είχα βαφτίσει ισορροπία. Όλα τα πρέπει και τις ηθικολογίες που επιστράτευα κάθε φορά για να μην κάνω κάτι που κατά βάθος ήθελα ήταν απλώς ένα μεγάλο ψέμα. Δεν έχω χρήματα, πρέπει να προσέξω αυτόν ή τον άλλο, με έχει ανάγκη το παιδί μου, ο πατέρας μου, η μάνα μου, φοβάμαι το αεροπλάνο, που να τρέχω τώρα, θα μείνω μόνη μου, δεν θα με αγαπάει κανείς, ας μη μιλήσω… Βέβαια το τελευταίο σπανίως το κατάφερνα. Όχι από γενναιότητα ή από διάθεση να αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο. Μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα λόγω ασυγκράτητης ιδιοσυγκρασίας και ταπεραμέντου που δεν βουτάει την γλώσσα του στο μυαλό του πριν μιλήσει. Που δεν κρατάει μυστικά , που ασφυκτιούν οι βρισιές στον λαιμό του αν πρέπει να τις συγκρατήσει και να μην τις εκτοξεύσει όπου δει. Τα βολικά ψέματα όμως μοιραία δημιουργούν ζωές μισές, καχύποπτες,  ερμητικά κλειστές στην αλήθεια , στην χαρά, στην αγάπη. Σιγά σιγά πείθεις τον εαυτό σου ότι αξίζουν όλα όσα θυσιάζεις, όλα όσα ποθείς , όλα όσα θέλεις για μια κακώς εννοούμενη ηθική υποχρέωση προς τρίτους που συχνά ποτέ δεν παραδέχονται τις θυσίες σου. Το χειρότερο, σου λένε προκλητικά. Να μην τα θυσίαζες… Εσύ πάντα φταις. Το Τίμημα λοιπόν ήταν μια αφορμή. Όχι φυσικά ότι δεν τα ήξερα όλα αυτά νωρίτερα και τώρα που τα συνειδητοποίησα δεν θα τα ξανακάνω. Όπως και τα δυο αδέλφια ήξεραν πάντα την αλήθεια παρόλο που δεν την ομολογούσαν ούτε καν στον εαυτό τους, έτσι και εγώ. Πάντα βέβαια θα βρίσκεται και ένας Σόλομον – ρωσοεβραίος εκτιμητής επίπλων-να προσπαθεί να αγοράσει μισοτιμής αυτά που  θέλεις  να πουλήσεις για να ξεφορτωθείς το παρελθόν σου βγάζοντας έστω και την τελευταία στιγμή κάποιο κέρδος.  Αυτός είναι η φωνή όχι βέβαια της συνείδησής σου αλλά αυτή που σου αξίζει τελικά. Αφού ζούσες με τα ψέματα που σε βόλευαν πάρε τώρα μια κυνική εκτίμηση των ιερών και οσίων του παρελθόντος σου που έτσι και αλλιώς πρόδωσες και μην γκρινιάζεις καθόλου για την ευτελή τιμή τους. Ο πρώτος που τα ευτέλισες είσαι  εσύ, ο ρωσοεβραίος εκτιμητής τη δουλειά του κάνει. Άλλωστε και αυτός κουβαλάει τα τραύματά του. Μην περιμένεις να σεβαστεί τα όσια και τα ιερά σου. Δεν θα λείπει φυσικά και μια Έσθερ που συνεχώς θα πιάνει το κεφάλι της και θα αναφωνεί πόσο την έχεις κουράσει με την αναποφασιστικότητά σου και  θα περιμένει να ζήσει μέσα από σένα και πάντα θα σε κατηγορεί για τις επιλογές σου ενώ ποτέ ουσιαστικά δεν σε βοήθησε να τις αλλάξεις. Θύματα και θύτες τα ίδια πρόσωπα. Θύμα και θύτης και συ και εγώ και αυτός που σε δείχνει με το δάχτυλο. Αν όμως δεν σεβαστείς τη ζωή σου κανένα ηθικό χρέος δεν είναι άξιο  να δικαιολογήσει τη στάση σου. Κανένα βολικό ψέμα δεν θα αντικαταστήσει την ανάγκη μιας αλήθειας. Της μόνης αλήθειας. Ότι στο βάθος εσύ ευθύνεσαι για όσα ανέχεσαι .Για όσα επιλέγεις ή αρνείσαι. Εγώ ευθύνομαι για όσα ανέχομαι. Για όσα επιλέγω ή αρνούμαι. Και το τίμημα πάντα πληρώνεται στο τέλος..Και τα φαντάσματα επιστρέφουν όπως του πατέρα. Που ,όπως στην τελευταία σκηνή του έργου, πάντα γελάνε σε βάρος μας…..

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ...

Υ.Γ: ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ....

                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ...

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν έρχεται.

Δεν καταδέχεται να συντροφεύει.

Σε αρνείται τρεις φορές και χίλιες άλλες.

Ψέματα όλες οι αγάπες

Οι δεσμοί εξ αίματος …………

Υ.Γ: Σήμερα ξεστόλισα το δέντρο. Αυτές τις γιορτές δεν θέλω να τις θυμάμαι.

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΑΘΗΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ!!

Υ.Γ: Μια γιορτινή βόλτα στην Αθήνα είναι πάντα μια όμορφη διαδρομή ψυχής ...Εκεί είναι κρυμμένη  η φοιτητική μας ζωή χωρίς να διαμαρτύρεται πια επειδή την ξεχάσαμε...Επειδή την προδώσαμε.  Επιτέλους τόσα μπορέσαμε να κάνουμε ..τόσα κάναμε...Λάθη και σωστά..Η Αθήνα συγχωρεί..Ίσως γιατί είναι κι αυτή γεμάτη λάθη...Έχει όμως κάτι ακριβό και σταθερό..Τον ιερό βράχο...Για να μας θυμίζει ότι πέρα από κάθε αποτυχία μας , πέρα από κάθε απογοήτευση υπάρχουν πάντα οι ιεροί μας βράχοι...Ας τους ονομάσει ο καθένας όπως θέλει και ας στηριχτεί πάνω τους...Καλή χρονιά σε όλους τους φίλους μου..Ιδιαίτερα στα αδέλφια μου, Φωτούλα, Φώτη και Γιάννη!!!!!

                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΧΩΡΙΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ...

Οι άνθρωποι στο νοσοκομείο είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Χωρίς εγωισμούς και τέτοια. Ανήμποροι, υπό την επί επήρεια   του πόνου. Και του φόβου. Χλωμοί και ατημέλητοι  με παντόφλες και ανάρριχτες ζακέτες πρόχειρα στους ώμους που με την παραμικρή κίνηση πέφτουν στο έδαφος ή ξεχνιούνται σε μια καρέκλα ενός διαδρόμου έξω από το ακτινολογικό. Οι συνοδοί περίφοβοι κι αυτοί. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές σε αγώνα δρόμου. Φορεία πηγαινοέρχονται ασταμάτητα εκθέτοντας σε κοινή θέα ανθρώπους knockout. Φωνές και σιωπές ανακατεμένες και ανυπόφορες . Οι άνθρωποι στο νοσοκομείο είναι διαφορετικοί. Δεν φορούν μάσκες και δεν υποκρίνονται πως δεν πονάνε. Πως δεν φοβούνται. Το φορείο είναι η μόνη πραγματικότητα που αναγνωρίζουν . Αφήνονται πάνω του όπως ο κολυμβητής στον ναυαγοσώστη του. Κάθε κουβέντα παρηγοριάς ευπρόσδεκτη. Χωρίς εγωισμούς και τέτοια. Χωρίς ψέματα. Φοβούνται, πονάνε, κλαίνε , ελπίζουν..Οι άνθρωποι στο νοσοκομείο δεν έχουν καιρό για χάσιμο με προσποιήσεις .Ο φόβος και ο πόνος είναι πιο δυνατός από κάθε ματαιοδοξία. Είναι αληθινοί γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έστω και έτσι αντιλαμβάνονται την αξία που έχει η ζωή . Η φιλία. Η αλληλεγγύη. Χωρίς εγωισμούς και τέτοια.

Υ.Γ: Όταν βγουν από το νοσοκομείο φοράνε την πανοπλία τους. Είναι έτοιμοι να αρνηθούν όσα πέρασαν και τρεις φορές να προδώσουν την ιερότερη στιγμή τους. Όταν χωρίς εγωισμούς και τέτοια παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούνε μόνοι τους. Ότι χρειάζονται βοήθεια.

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ