Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ…..
Επιβάλλονται τα όποια θετικά συναισθήματα; Επιβάλλεται η χαρά , το
κέφι , η ξεγνοιασιά , η αισιόδοξη
διάθεση; Παλιότερα θα ξεφώνιζα ένα Όχι τόσο μεγάλο όσο του Σαράντα. Τώρα είμαι
σίγουρη όχι τόσο για την απόρριψη του ‘Όχι ως απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση, όσο
για την αναγκαιότητα του Ναι ως απαραίτητη προϋπόθεση της δημιουργίας μιας άλλης
αύρας, θετικής στην ζωή μας. Πάντα άκουγα με συμπάθεια δηλώσεις του τύπου… Με θλίβουν τα
χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα λαμπιόνια και οι φωταψίες… Οι γιορτές μου
δημιουργούν μια απροσδιόριστη μελαγχολία…. Συνέπασχα με τους βαθιά
προβληματισμένους γύρω από την αλλοτριωτική άκρως καταναλωτική μανία των
γιορτών που συχνά αποδεικνύει την κενότητα των ανθρώπων και την παντελή έλλειψη
γούστου τους. Συνηγορούσα υπέρ μιας πιο απλής, βρε αδελφέ, ματιάς στα πράγματα,
λιγότερο πολύχρωμης και κιτς που απλόχερα χάριζα την τελευταία σε κάθε λογής
χαζοξανθιές που κατακεραύνωνα σε πρωινές εκπομπές που τυχαία (;)παρακολουθούσα.. Αργότερα κατάλαβα πόσο χαζή υπήρξα αν και όχι ξανθιά και πόσο σοφή μπορεί να είναι κάποιες φορές μια χαζοξανθιά αντίληψη της πραγματικότητας!!Τέλος
διακήρυττα ότι οι γιορτινές μέρες καλό είναι να περνούν απαρατήρητες χωρίς πολλά πολλά για μυρωδιές και γλυκά και
αγορές σε καταστολισμένους δρόμους που από την πολυκοσμία αδυνατείς να
περπατήσεις σαν άνθρωπος. Αυτά στα οργισμένα νιάτα μου…
Όταν έκανα το γιο μου αγάπησα τις γιορτές και
ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα. Θα μου πείτε..πολύ πρωτότυπο.. έτσι κάνουν όλες οι χαζοχαρούμενες νεοφώτιστες μάνες..Μα δεν
διεκδικώ καμιά πρωτοτυπία, όσο και αν την θαυμάζω.Αφιέρωσα ατέλειωτες ώρες να
στολίζω και να ξεστολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα, να δακρύζω στην θέα τους, να
τρέχω για ψώνια και να ποζάρω με περηφάνια δίπλα σε εξουθενωμένους ΑγιοΒασίληδες
με κατακόκκινες στολές και γένια λευκά, χωρίς ούτε μια φορά να σκεφτώ ότι όλο
αυτό το concept είναι μάλλον μια εφεύρεση
της κόκα κόλα …Τόσο απλά..Όταν έκανα το γιο μου ξαναγάπησα τις γιορτές όπως όταν
ήμουν παιδί… Άλλωστε ο άντρας της ζωής μου ήταν Βασίλης. Γιόρταζε την πρώτη
μέρα του χρόνου, λάτρευε να παίρνει δώρα και να ζει γιορτινά και δεν του χάλασα
ποτέ χατίρι..Έφυγε όμως Δεκέμβρη όπως άρμοζε στον βασιλιά των
Γιορτών …Αναγκαστικά έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τα πράγματα…
Και επανέρχομαι στο
αρχικό ερώτημα. Επιβάλλονται τα θετικά συναισθήματα ιδιαίτερα τις λεγόμενες
γιορτινές μέρες; Δημιουργούνται αναγκαστικά και κατ΄επιταγήν; Αυτό που λέμε,
κάτι οι μέρες, κάτι τα λόγια του παπά… Μια καταφατική απάντηση ίσως
σας σοκάρει όπως άλλωστε και μένα είκοσι χρόνια νωρίτερα… Το αναγκαστικό δε του
πράγματος δεν σημαίνει βέβαια δια ροπάλου ή με φάλαγγα και άλλα τέτοια
βασανιστήρια. Σημαίνει να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει στην πολιτεία… όπως η γυναίκα στην Σονάτα του Σεληνόφωτος του
Ρίτσου, να μετρήσεις τις καλές στιγμές, να εστιάσεις στο χαμόγελο των
ανθρώπων, να δεις πως σε έχουν ακόμα
ανάγκη οι αγαπημένοι σου ….Τέλος να καταλάβεις
ότι αυτές οι μέρες , όπως όλες, είναι ανεπανάληπτες και μοναδικές που δεν θα
ξανάρθουν και δεν πρέπει να τις αφήσεις ανεκμετάλλευτες ή να τις περάσεις μέσα στην
μιζέρια και στην μοναξιά. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, λέγεται πολύ σοφά. Και όπως
όλα, το χαμόγελο και η ζεστή καρδιά απαιτούν εκπαίδευση και πειθαρχία σε
κανόνες που υπακούει μόνο αυτός που έχει αποφασίσει να βλέπει τη ζωή σαν ένα
ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Θα μου πείτε..Άλλη μια μετανιωμένη
διανοούμενη ατυχήσασα που ψάχνει απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου για να
αποβάλει την μελαγχολία των Γιορτών που απειλητικά πλησιάζουν..Ακόμα και αν
είναι έτσι, εγώ με τούτα και με κείνα αισθάνομαι ήδη καλύτερα….
Εύχομαι σε όλους τους φίλους μου Καλό Δεκέμβρη
αύριο και Καλά Χριστούγεννα…
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
