ΤΟ ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΠΟ.

Το ευ αγωνίζεσθαι είναι μεγάλη λέξη.

Και θέλει τόπο να σταθεί.

Να απλώσει την ψυχή της

Στην ελευθερία.

Διδάσκεται σε μέρη με παιδιά

Που παίζουν ευτυχή

Και χορτασμένα.

Όχι στο φόβο και στην κρύα γωνιά

Πολέμων και στρατών.

Όχι σε απελπισμένες βάρκες

Που τις βουλιάζουν μεσοπέλαγα

Οι κερδοσκόποι.

Όχι σε απόλυτες και μόνες

Ατραπούς  τυράννων.

Ούτε σε  σκοτεινούς διαδρόμους

Διαπλεκομένων υπουργείων.

Το ευ αγωνίζεσθαι

Ζητά συγγνώμη απ΄ την ανέχεια.

Την κατακραυγή

Για τον άλλο θεό που προσκυνάς

Σε άλλη γλώσσα.

Με άλλο ένδυμα

Και ίδιο πόνο.

Είναι πανάρχαια πληγή

Στην καθημαγμένη ιστορία

Έρχεται από μέρη με νερά

Ελιές και πεύκα.

Πλαγιάζει σε ναούς

Βωμούς και στάδια

Κυματιστά στον ήλιο.

Το ευ αγωνίζεσθαι

Εναγωνίως  

Πασχίζει για το ευ

Ασπίδα και Πυγμή του.

Υ.Γ:  Στην  εποχή της κρίσης και των πολέμων , το ευ αγωνίζεσθαι πρέπει να διδαχθεί σωστά στους μαθητές. Με τις προϋποθέσεις του και την πραγματική του ουσία.

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Πριν 74 χρόνια, σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941, αποφασίστηκε, στην κατεχόμενη από τα ναζιστικά στρατεύματα Αθήνα, η ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).

Η ίδρυση και η δράση του ΕΑΜ στάθηκε από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώθηκαν και πάλεψαν πλάι – πλάι, κάτω από τις δοξασμένες σημαίες μιας ενιαίας πατριωτικής απελευθερωτικής οργάνωσης,εκατοντάδες χιλιάδες  αγωνιστές και  αγωνίστριες.

Το ΕΑΜ και ο στρατός του, ο ΕΛΑΣ, έγραψαν ένα «νέο ’21».

Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφορεί το μνημειώδες έργο του μεγάλου  διανοητή της Αριστεράς Δημήτρη Γληνού,με τίτλο «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο».  

Οι καιροί που διανύουμε απαιτούν να θυμόμαστε. Να μην ξεχνάμε την ιστορία μας..

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

      

                                                                             

ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ...

Σπίτια που καίγονται

Οι πρόσφυγες.

Τους αποφεύγουν

Όλοι.

Προσφεύγουν

Και προσεύχονται

Στη γλώσσα τους.

Και στο θεό τους.

Δεν έχουν χρόνο

Για να κλάψουν.

Ούτε για να θαφτούν.

Ούτε να θάψουν.

Με δάκρυα τη γη τους

Ονειρεύονται.

Ζητάνε άσυλο

Για να ριζώσουν κάπου.

Γνωστό σε όλους άλλωστε.

Ότι με ΒΙΑ ξεριζώθηκαν.

Υ.Γ: Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας δυο μέρες πριν έκανε μια απίστευτη δήλωση για τους πρόσφυγες… Ντρέπομαι  για λογαριασμό του.

               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΜΠΝΕΥΣΗ...

Εν

Πνέει

Άνεμος

Αστροπελέκι

Δέντρο…

Φυσάει

Καίγεσαι

Ριζώνεις κάπου

Ή αναλόγως

…………………

Ξεριζώνεσαι.

Υ.Γ: Είτε υπάρχει είτε όχι, το δημιούργημα είναι κατώτερό της πάντα.

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΠΩΛΕΙΑ..

Βήματα καρφωμένα στο πλακόστρωτο.

Βαριά.

Πέτρα θυμός να την πετάξεις

Σε ευτυχισμένα σπίτια

Που δε σου φταίνε τίποτα.

Ελώδη στάσιμα νερά οι μέρες

Μαύρες.

Κάρβουνο στάχτη κάθε γεύση

Μες στο σπασμένο πιάτο σου.

Δε βρέχει δε χαράζει δεν υπάρχει

Φως.

Καμένη γη να μη φυτέψεις τίποτα.

Ακραίο καιρικό φαινόμενο

Η ζωή.

Άστεγος σε βαγόνι τρένου

Παγωμένο.

Πρόσφυγας που δεν ελπίζει τίποτα.

(;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;)

Υ.Γ: Την απώλεια τη ζεις. Αυτό  οφείλεις να κάνεις. Δεν έχει να κάνει με την πίστη ή την έλλειψή της. Δεν περιγράφεται..Κάποτε στο μέλλον μπορεί και να.... Στους τρεις φοιτητές που χάθηκαν στην Πάτρα..  

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ..

Γιώργος Σεφέρης: Στίχοι

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης: Μουσική

1.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
όμως η μοίρα μας πάντα νικά.

Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες λιογέρματα γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές.

Ριγμένα ανάκατα μαζι μ’ εμάς
(πες μου πού πάμε, πες μου πού πας)
πάνω απ’ το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ανάγρου ή ζεβρα.

Γυμνά κι ανάερα, στεγνά στη κάψα
(πότε μας γενησαν, πότε μας θάψαν)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει, δες.

Και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Υ.Γ:Δεν ξέρω γιατί οι στίχοι μου φάνηκαν προφητικοί..Μόνο και μόνο για να τους ξορκίσω τους αναρτώ...

                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΜΥΡΤΩ ΤΑΣΙΟΥ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ..

«Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»

Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας
πως θα αλλάξουν τα πράγματα·
το θυμάμαι, Κατερίνα
ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες
ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα
εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη
που το πάθος για τη ζωή
γίνεται ένα με τη μουσική
και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο
στον μπουφέ με τις φωτογραφίες
των συγγενών που πέθαναν.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα
δάκρυα ποτάμια· είσαι η ψυχή κι η βροχή
ψυχούλα μου.

Από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Μυρτώς Τάσιου, κόρης της Κατερίνας Γώγου, της γνωστής ηθοποιού και ποιήτριας που κυκλοφόρησε το 2014, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Υ.Γ: Ημέρα εκλογών σήμερα και μολονότι φύσει και θέσει  αγωνιστική  και αισιόδοξη δεν θα μιλήσω αρμοδίως. Άλλωστε όλοι γίνανε τόσο ίδιοι πια..Το μάτι μου έπεσε στην είδηση που θα δώσει το στίγμα της μέρας.

Έφυγε προχθές, 18 Σεπτεμβρίου , η Μυρτώ Τάσιου, η κόρη της Κατερίνας Γώγου. Πώς και γιατί δεν έχει σημασία. Βρέθηκε στο σπίτι της νεκρή. Καλλιτέχνης σπουδαία και η ίδια όπως και οι γονείς της, ζωγράφος και συγγραφέας, έζησε όπως περιγράφει στις συνεντεύξεις της, κουβαλώντας το βαρύ φορτίο του ονόματος της μητέρας της. Δεν είναι καθόλου εύκολο να σε ξέρουν όλοι ως κόρη της Κατερίνας Γώγου, της ασυμβίβαστης , της αναρχικής , της αυτοκαταστροφικής, της…… της… Όταν σε εξοντώσουν εγκαταλείποντάς σε,  μετά βρίσκουν πολλούς τρόπους να σε βαφτίσουν… Όμως δε θα μιλήσω ούτε γι αυτά. Άλλωστε   κατά καιρούς  άλλοι καταλληλότεροι το έχουν κάνει. Η καλλιτεχνική αξία και η βαθιά ευαισθησία της Κατερίνας Γώγου και της  Μυρτώς Τάσιου δεν χρειάζονται συνήγορο. Εγώ σήμερα , ημέρα συμμετοχής και γιορτής , θα μιλήσω για τους ανθρώπους που παραιτούνται. Ή που οδηγούνται στην παραίτηση.  Που εγκαταλείπονται από πολυάσχολους φίλους που έχουν κι αυτοί πολλά προβλήματα για να ασχοληθούν μαζί τους. Που δεν βρίσκουν κανένα να τους νοιαστεί και να τους αγκαλιάσει όταν τους τυλίγει η απελπισία. Που δεν θέλουν ευχολόγια , τυπικά τηλέφωνα και  κυνικές ατάκες για τη ζωή που είναι έτσι και δεν αλλάζει. Που δεν επιθυμούν ως λύση το τηλέφωνο ενός ψυχίατρου ή ενός ιερέα, για να χαρακτηριστούν αβασάνιστα αντιδραστικοί και άθεοι. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Άλλη η δουλειά του γιατρού , άλλη του θεού και άλλη του φίλου. Το μεγαλύτερο παράπονο της Μυρτώς Τάσιου ήταν ότι η μητέρα της εγκαταλείφθηκε από όλους. Κι αυτό καθόρισε και την ίδια . Δεν ξέρω πώς πέθανε και γιατί .Δεν γνωρίζω αν είχε φίλους που τη νοιάζονταν ή αν… .Ξέρω ότι  μου δημιουργούσε το αίσθημα ενός ανθρώπου που αναζητούσε εναγωνίως την αγάπη και δεν την έβρισκε..Όπως η μητέρα της… Καλό ταξίδι!!!

  Αυτούς τους στίχους  τους αφιερώνω και στις δυο.

Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ.

Βαρέθηκε να περιμένει.

Να αντιγράφει προσευχές

Και να μετράει ήττες.

Χαμένους φίλους

Ασυντρόφευτες βροχές

Παλιές φωτογραφίες

Η Αλίκη δε μένει πια εδώ

Είναι βουβό το σπίτι.

Απεριποίητες οι αυλές

Και τα μπαλκόνια.

Βουβό το πιάνο πια δεν

Κλαίει για τίποτα.

Μόνο το καβαλέτο της

Στημένο

Κάτι έχει ζωγραφίσει

Να το δω…

ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ……

                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Ο πρώτος στίχος είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Μυρτώς Τάσιου..Της τον έκλεψα.....

 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣΒΙΒΛΙΟΘΕΑΤΡΟΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

 

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΛΛΗ ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗ..

Επισκέφτηκα την έκθεση ζωγραφικής της Έλλης Μπαρμπαγιάννη-Οι Ορέξεις Του Μακρού Χρόνου- στο φιλόξενο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών άκρως απροετοίμαστη για το τι επρόκειτο να δω… Τη θεωρώ φίλη μου και αγαπημένη συνάδελφο με ιδιαίτερο ταλέντο και σπάνια αφοσίωση στην Τέχνη της  και ένιωσα την ανάγκη να ανταποκριθώ στην προσπάθειά της να επικοινωνήσει την ψυχή της μέσα από το έργο της…Φυσικά, άσχετη εντελώς με την Τέχνη της, δεν τολμώ να κρίνω την τεχνική της ούτε την επιλογή των υλικών και την καλλιτεχνική της οπτική… Αυτό όμως  που μπορώ να πω είναι ότι μαγεύτηκα από τα έργα της όπως ο ερωτευμένος που δεν μπορεί να εξηγήσει τον έρωτά του..Στέκονται εκεί  σαν τα παιδιά της που τα γέννησε με πόνους και τώρα πρέπει να τραβήξουν το δρόμο τους και να κερδίσουν μόνα τους την ζωή και την τύχη τους .Μόνα τους; Όχι. Η ψυχή της Έλλης είναι παντού…

    Έλλη, με αγάπη σου αφιερώνω τους στίχους μου, βασισμένους σε κάποιους  τίτλους που έδωσες εσύ στα έργα σου…. Ουσιαστικά δηλαδή το έγραψες εσύ..

                  Ο δύσκολοι καιροί ορέγονται ιδανικούς αυτόχειρες.

                  Από τα πρόσωπά τους λείπει ο φόβος

                  Η αγωνία του θανάτου..

                  Ξαπλώνουν αναπαυτικά στις θήκες τους με τα σπαθιά

                  Που ποτέ δεν έβγαλαν.

                  Ποζάρουν στον καιρό σαν αφημένοι 

                  Σε χέρια αγαπημένων φίλων.

                  Συλλέγουν δάκρυα αιώνων οι ανθοφόροι οφθαλμοί τους.

                  Σπονδές προσφέρουν σε θεούς άγνωστων θρησκειών

                  Ή κάποιων που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.

                 Καμένη γη πατούν φορώντας μαύρα.

                 Να ναι ασορτί με τον καιρό

                 Να φέγγει πιο πολύ το αίμα από γυαλιά σπασμένα

                 Στα πετρωμένα χέρια τους.

                 Κόκκινα γάντια δε φορούν. Δεν αγωνίζονται.

                 Έχουνε προ πολλού πολύ αποφασισμένο θάνατο.

                 Μνήμη επιλεκτική. Και δε θυμούνται θαύματα.

                 Μόνο εφιάλτες λύκους που πιάνονται σε δίχτυα.

                 Και τέλος ….

                 Θύρες για να τις κλείνουν. Να μην περνά

                 Η καθαρή γεωμετρία της ελπίδας….

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

        Υ.Γ: Σε μια πολύ δύσκολη και αδύναμη στιγμή μου ,Έλλη, μου είχες πει  το παραμύθι  σου….. Και μη ξεχνάς, εμείς ταΐζουμε τον λύκο της δύναμης… Δεν το ξεχνώ….

                  

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ..

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΟ ΛΟΙΖΟ

Δεν είναι οι μέρες για να ζούσες

-έφυγαν κι άλλοι σαν εσένα-

Μακριά πολύ ό,τι αγαπούσες

Μες σε βαγόνια στριμωγμένα

Δεν είναι η θάλασσα για σένα

Κάποτε δρόσιζε κοχύλια

Τώρα μαβιά νεκρά δελφίνια

Και σιωπηλά παιδιά πνιγμένα

Δεν είναι χώρα αυτή για σένα

Ναρκοθετούνται τώρα οι δρόμοι

Ηλεκτροφόρα σύρματα και νόμοι

Και αναλυτές απ΄ τον ANTENNA…..
                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Ο Μάνος Λοΐζος  λείπει σήμερα όσο ποτέ. Όχι μόνο για την μαγική  ερμηνεία των τραγουδιών του με συντροφιά…. μοναχική την κιθάρα του , ούτε για την τόσο αισθαντική αποτύπωση της ζωής στην Τέχνη του. Λείπει η ευαίσθητη ματιά του και η βαθιά ανθρώπινη και ουσιαστική στάση του απέναντι στα πράγματα… Σήμερα που οι άλλοι φωνασκούν, αυτοπροβαλλόμενοι ταγοί της κάθε τέχνης που πληρώνονται με πολλές τύψεις συνείδησης , ο Λοΐζος παραμένει ο  ορισμός του καλλιτέχνη που πλάθει με την τέχνη του την ψυχή μας . Σεμνός , ονειροπόλος και παράλληλα ρεαλιστής τολμά να συνδυάζει την πληγή με το θυμό , τον έρωτα με το θάνατο ,τη λογική με τη φαντασία , την ήττα με την ελπίδα ..Οι στίχοι μου που του αφιέρωσα είναι στη λογική ..καλά εσύ πέθανες νωρίς και γλίτωσες από την μιζέρια και την καταστροφή των ονείρων… Τώρα δεν είμαι καθόλου σίγουρη...Αν ζούσε , θα νιώθαμε λιγότερο μόνοι…

                                                                         

ΜΙΚΡΑ ΔΙΑΛΟΓΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ..

ΚΑΘΕ ΡΟΥΧΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ…

-Από τότε που θυμάμαι τη μητέρα μου έραβε..Πάντα σκυμμένη πάνω σε ένα ρούχο , με καρφίτσες στο πέτο και μεζούρα στον ώμο. Κλεισμένη μες στο σπίτι μέρα νύχτα μεγάλωσε τέσσερα παιδιά με το βελόνι. Για αυτό ένιωθα πάντα την ανάγκη να τη βγάλω μια βόλτα..να δει τη θάλασσα..Να ταξιδέψει το βλέμμα της μακριά ..

- Κι όμως ταξίδευε. Με κάθε ρούχο ένα ταξίδι έκανε η μάννα σου. Οι βελόνες της κι οι καρφίτσες  ράγες για να περνάνε τρένα ταξιδιάρικα με μουσικές . Η ραπτική της μηχανή ένα πλοίο που μέτραγε λιμάνια. Και οι κλωστές της χρωματιστές ανατολές στα ξένα μέρη..Μη νοιάζεσαι..Με κάθε ρούχο ένα ταξίδι έκανε η μάννα σου…

-Λες; Κάποιες φορές μας πήγαινε σε μια μεγάλη παραλία στην Κορώνη να της μαζέψουμε κοχύλια..Μετά αυτή τα έπλενε , τα φρόντιζε σαν ακριβά κοσμήματα και τα έφτιαχνε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Στόλιζε ρούχα, έπιπλα, κουτιά άχρηστα παίρνανε μορφή και …

-Κι ύστερα αναρωτιέσαι από που κόλλησες καλλιτεχνία..Την σχεδόν ανεξήγητη αγάπη σου να υφαίνεις στον αργαλειό την εποχή που το μόνο χειροποίητο είναι ο καφές..Κι αυτό σπανίζει..Την αγάπη σου για τη ζωγραφική και για το ωραίο την πήρες απ΄αυτή..Μέσα σου βαθιά, σαν Καλυψώ που υφαίνει στη σπηλιά της, έχεις τη μητέρα σου..

-Χαίρομαι τόσο να το λες..Σχεδόν συγκινούμαι..Της έχω, ξέρεις, τεράστια αδυναμία..Αυτή με έμαθε να αγαπώ τα ωραία υφάσματα και να τα ξεχωρίζω. Με την αφή να ταξιδεύω μέσα τους, να τα μυρίζω .Να ονειρεύομαι  φορώντας τα. Να σέβομαι την ομορφιά του ρούχου που κάποιος πάσχισε να δημιουργήσει ώρες και ώρες δαπανώντας..Γι αυτό και θέλω να τη βγάζω βόλτα. Τώρα που γέρασε . Για να προλάβει να πάρει ανάσα..

-Όλο της το οξυγόνο είναι το ρούχο.. Το όμορφο ύφασμα και η μορφή που παίρνει υπάκουα στα χέρια της… Καλά κάνεις όμως που την βγάζεις βόλτα ..Το άλλο οξυγόνο της ζωής της είσαι Εσύ…

Υ.Γ: Οι κουβέντες των ανθρώπων σε ένα καφέ είναι τέχνη..Μια σκηνή από ένα όμορφο μυθιστόρημα… Τα παραπάνω λόγια τα αφιερώνω στη φίλη μου την Αναστασία που υφαίνει… Άλλωστε αυτή στην ουσία είναι ο πρωταγωνιστής..Και στη μητέρα της..

­­­

                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΟΡΙΟΙ.....

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ..1946

Από τους καρχαρίες γλίτωσα

Τις τίγρεις τις εσκότωσα

Και με καταβροχθίσαν

Οι κοριοί..

                       ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Υ.Γ: Αφιερωμένο στη χθεσινή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών..Κοριοί και τι κοριοί…

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ...

Νίκος Καββαδίας

Θάνος Μικρούτσικος

	1.	Κώστας Θωμαΐδης
	2.	Γιώργος Νταλάρας
	3.	Ρίτα Αντωνοπούλου
	4.	Γιάννης Κότσιρας

Μπάσες στεριές ήλιος πυρρός και φοινικιές
ένα πουλί που ακροβατεί στα παταράτσα
γνέφουνε δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα
που αρρώστιες τα `χουνε τσακίσει τροπικές

Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού
φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο
τα δυο φανάρια της νυκτός κι ο Πιζανέλο
ξεθωριασμένος απ’ το κύμα του καιρού

Το καραντί το καραντί θα μας μπατάρει
σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει

Όρντινα δίνει ο παπαγάλος στον ιστό
όπως και τότε απ’ του Κολόμπου την κουκέτα
χρόνια προσμένω να τυλίξεις τη μπαρκέτα
χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ

Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς
κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα όργανά τους
της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς

Φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά στο στόμα φύκια
έτσι ως κοιμήθηκες για πάντα στα βαθιά
κατάστιχτη πελεκημένη απο σπαθιά
διπλά φορώντας των Ίνκας τα σκουλαρίκια

Το καραντί το καραντί θα μας μπατάρει
σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει

Υ.Γ: Αυτό που κάνει ξεχωριστή την ερμηνεία της Ρίτας Αντωνοπούλου από τις άλλες είναι ο θυμός. Ή κάτι σα θυμός που βγάζει ο άνθρωπος που αγαπά και ταυτόχρονα μισεί αυτό που αγαπά. Εδώ τη θάλασσα …..Η σύγκρουση μέσα μας. Η καταιγίδα που δεν μας λυτρώνει..

                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ